Rantepao, plek waar ik gewoond heb, bij het zien van de van sommige bekende plekken even week gevoel. Ik zit hier onder de grote veranda van het hotel, om me heen geluid van krekels en kikkers, af en toe een scooter. Vanmorgen kantoor van kerk bezocht, ook mensen gezien die ons nog gekend hebben, herinneringen noemen. Hoor de verhalen over hoe ik met de andere kinderen voor de karbouwen zorgde en zwom in rivier en sawah, wat niet mocht natuurlijk. Door Gert rondgeleid, daarna wat rondgefietst, ons huis gezocht en gevonden. Het ziet er wat verwaarloosd uit maar is nog intact. Een paar jongens van in de twintig vragen waar ik heen wil, ik vertel dat ik in dat huis gewoond heb. Even later komt een van mn jeugdvriendjes aanlopen, Arten en vriendinnetje Rita, ik wordt uitgenodigd voor koffie en meer. Ik hou het bij koffie, hele warme blikken, zonder woorden kun je elkaar ook veel zeggen. Ik weet niet goed raad met zoveel hartelijkheid, laat het over me heen komen. Na wat foto's terug naar hotel. Onderweg van alles wat te eten gekocht, paradijs van smaken. In de middag op visite bij Fam Angui, was destijds voorzitter van kerk in Rantepao, een klein litteken onder mn kin herinnert me nog altijd aan een bezoek van hun huis, in de hitte van een spel gleed ik uit. In de stromende regen fiets ik naar hun huis, op hun stoep is het glad, uitkijken voor de geschiedenis zich herhaalt. Hij spreekt nog altijd goed Nederlands. Ik krijg thee en pisang goreng. Voor donker fiets ik naar huis. Ik eet in een warung langs de weg, na bestellen staan er opeens vijf meisjes om me heen. Of ze een foto van mij mogen maken. Natuurlijk als dat omgekeerd ook mag. Morgen bezoek aan huisarts en ziekenhuis, heeft Gert weer voor me geregeld.