Nou, het zit er op. Gisteravond nog een laatste loopje langs de weg met de talloze kraampjes. Ik ga er een binnen en koop wat te drinken. De vrouw van het hutje, meer is het niet, vraagt de gebruikelijke vragen. Als ik vertel waar ik geweest ben veert ze op. Het Tempe meer, daar komt ze vandaan. Ik laat haar wat foto's en een stukje video zien. Ze roept haar dochter en ik zie haar ogen vochtig worden. Natuurlijk mag ik een foto maken van haar en dochter. Ze straalt. Het eerste stukje terugreis al gehad, nu 7 uur zien door te komen op een vliegveld. Aangezien ik zo vroeg ben, mn eerste vlucht is vervroegd, kan ik mn bagage nog niet afgeven. Heb er nu twee uur opzitten. Het is een bont gezelschap wat voorbijtrekt. Eerst een enorme groep die denk ik naar Mekka gaat, oude mensen die ook geen plaats vinden om te zitten, mensen met heel veel bagage. Dames met hoge hakken, perfect gekleed en gekapt, halve landlopers zoals ik en alles ertussen in. Naast wilden twee mannen een kruier niet betalen. Iemand van de bewaking kwam erbij maar het mocht niet baten. Het lijken gladde jongens en ze spreken arabisch. Naast me is een frans meisje gaan zitten en we passen op elkaars bagage als we iets te drinken willen halen of zomaar wat lopen. Het toneelstuk voor me speelt verder. Zoals ook het fietsen een soort film was, in gang gezet door het malen van de pedalen. Na het afstappen kwam de film langzaam tot stilstand. Bij het vertrek uit Makassar weer even geraakt, hoe veel jaar zal het ditmaal duren. Kon ik maar iets meenemen van de geuren, de smaken en vooral de vriendelijkheid. Om de tijd te doden maar vast mn mailboxen weer geopend. Oei, daar zijn al weer de vaste lasten!