We stopten bij een kraampje langs de weg. Er liggen bruine vruchten met een soort reptielhuid. De vrouw van het kraampje biedt me er een aan. De smaak herken ik onmiddelijk, zoet en zuur tegelijk. Salak, Fleur kijkt heel moeilijk na de eerste hap maar later op de dag zijn de vruchten die we meekregen niet veilig meer. Herinneringen zijn vaak vertekend merk ik. Voor mijn gevoel stelde de laatste etappe niet veel meer voor. Klopte voor geen hoogtemeter. 850 hadden we er weer voor de kiezen. De mooie plekjes die ik eerder bezocht zijn moeilijk te vinden. Veel woorden ken ik wel passief in de juiste context maar kan ze onmogelijk oproepen. (Dat is meer geheugen). Nu genieten we in Rantepao, jaren mijn thuis, vrijwel niets is nog hetzelfde, het verkeer, de reclames, veel meer huizen. De dame van het hotel die me herkent van vorige bezoeken en in haar doen zo stil en vriendelijk is. De warme begroetingen van mensen onderweg als we stoppen voor koffie of soep. De geur van een karbouw langs de weg brengt herinnering naar boven. Een emotie.

Aankomen in het hotel in Rantepao was een aangename verassing. Na de drukte, het stof en razende verkeer was het een verademing om eventjes buiten de drukte te kunnen landen. De 'helloo mister' komen je na zo'n honderd keer op een dag je neus uit. Vooral als je jezelf weer door een paar onvoorziene hoogtemeters heen worstelt die papa zich toch echt niet meer kon herinneren van de vorige keer. Het ploeteren op de fiets ben je na een douche, een biertje en een bordje nasi goreng (in willekeurige volgorde) al weer straal vergeten. De mooie herinnering blijft.