Tweede dag op de motor: ontmoeting met de locals

Wat later als gepland stappen we op de motoren. De mensen van het hotel zwaaien ons uit. We beginnen met een ritje door de omgeving van Ninh Binh. De Vietnamezen noemen dit Ha Long Bay op het land, ons doet het denken aan Yangshuo. Als we bij de Bai Dinh pagoda, een van de toeristische plekjes, worden we verwelkomd door een groep scooter-berijders. Hoe kunnen we dit zien: nou, ze staan bij de scooters en hebben hun helm nog op. Ze wijzen ons waar we moeten parkeren, en zeggen een heleboel dingen die we niet kunnen verstaan. Als ik de fotocamera tevoorschijn haal willen ze met z'n allen op de foto, dus dat doen we dan ook. Waarna ook wij uitgebrijd op de foto moeten. En voordat we weggaan krijg ik nog een bloemetje aangeboden. Het takje orchideen is niet echt, en dus zetten we het gelijk vast op de motor. Staat erg mooi. Als ik de motor niet gestart krijg, wordt gelijk hulp aangeboden, tevergeefs. Gelukkig krijgt Jos 'm wel gestart. We rijden terug naar Ninh Binh en dan door naar het zuiden. Het klinkt raar maar met het verkeer hier is best gemakkelijk mee om te gaan. Als je in Nederland iemand vergeet voorrang te geven heb je gelijk een ongeluk. Hier houdt iedereen er rekening dat niemand kan rijden. Dus als je iets stoms doet toeter je een beetje en dan rijdt iedereen gewoon om je heen. Na ongeveer een 100 km, krijgt Jos een klapband. Vrijwel gelijk stopt er iemand die wijst waar we naartoe moeten om het te laten repareren. Het is niet ver, nog geen 100m terug. De man spreekt geen engels, dat is in dit geval ook niet nodig. Het probleem is duidelijk. De man haalt z'n gereedschapskist tevoorschijn en begint te sleutelen. De boosdoener is een metalen pin van zo'n 7cm. De pin zit nog in de band en heeft 2 grote gaten achtergelaten. De band is niet meer te plakken. En dan denk je nog: wat fijn dat we een pakketje onderdelen hebben meegekregen van Flamingo travel....nou dan vergis je je: de reserveband is niet nieuw, en de reparatie lekt iets. Ons mannetje stapt op z'n scooter, en komt 10 minuten later terug met een nieuwe binnenband. In totaal 2 uur later en bijna 3 euro armer zijn we weer op weg. Als we Vinh bereiken wordt het al donker, en aangezien veel Vietnamezen zonder licht rijden, besluiten we om hier een hotel te zoeken. We vinden een kamer met airco voor weinig, wel de eerste met theepot en thee. Alleen het hete water ontbreekt. Dan komt het, probeer eens uit te leggen dat je heet water wilt...met het woordenboekje in de hand staan we bij de receptie. Eerst denken ze dat we mineraalwater willen hebben. Als we denken te begrijpen dat ze geen heet water meer hebben, stappen we in de lift. Wat blijft: tegelijkertijd rent er een jongen naar boven naar onze kamer: zij dachten dat de airco stuk was. Nu er iemand in onze kamer staat, kunnen we naar de theepot wijzen. Met gebaren proberen we duidelijk te maken wat we willen. Gelukt! De jongen rent weg, en komt terug met een thermosfles heet water. In China zijn we gewend geraakt aan de thermosflessen heet water die overal te verkrijgen waren. Dit is de eerste keer dat we 's avonds zelf thee kunnen zetten. Lekker!

Dat Vietnam een land is waar het handig is om wat Vietnamees te kunnen, dat is ons nu wel duidelijk. (Andere reizigers hadden ons verteld dat je je met alleen engels best kunt redden.) Onze "Lonely planet South East Asie phrasebook" is vandaag al een aantal keren te voorschijn gekomen. Toen we ergens stopten voor lunch hebben we in de (open) keuken aangewezen wat we wilden eten. Om duidelijk te maken dat ik thee wilde hebben, haalde ik het woordenboekje te voorschijn. Vonden ze geweldig! Ik kreeg thee, en vervolgens wilde een aantal mensen mijn boekje bekeken. De kok besloot dat we ons lunch niet konden hebben zonder nog iets van ingemaakt groenten, daar moest ook een sausje bij. Jos durfde het niet aan, ik heb er een paar geprobeerd. Alleen dat al vonden ze geweldig. Wat we nu precies gegeten hebben weten we eigenlijk niet. Dat geldt tevens voor het avondeten. Met z'n drieen hebben we in het boekje gezocht. We herkenden het woord "vlees" en hebben dat maar besteld. Toch zijn dat de leukste dingen om mee te maken tijdens het reizen: flexibel zijn, contact met de mensen, en een beetje risico. Tenzij we morgenochtend ziek zijn, dan was het toch minder leuk. :)

xxxxxxxxx english xxxxxxxxxxxxxxxxxx

Our 2nd day on the motorbikes: meeting the locals

We start our bikes later as planned. The owners of the hotel wave goodbye, and there we go: we start with a tour of the area around Ninh Binh. The Vietnamese call is Ha Long Bay on land, to us, it reminds us of Yangshou. When we arrive at the Bai Dinh Pagoda, the Vietnamese scooter-riders welcome us. Why we call them the scooter-riders: the scooters were parked next to them and they were still wearing there helmets. They point and shout, we think that they are trying to tell us were the parking is. When I get my camera out of the bag, they all want to be in the picture. So I take a picture of the group. Before we leave, one of them gives me a flower. It's not real, so we put it on the motorbike for decoration. Really nice! When I try to start the engine is doesn't work. The scooter-guys quickly offer help. They can't get it started either, but Jos manages to get it started. We drive back to Ninh Binh and then drive south. Perhaps it sounds strange, but it is actually really easy to follow the traffic here in Vietnam. In the Netherlands, if you forget to give way to someone, it is likely that you end up in an accident. In Vietnam, everyone assumes that noone can drive. So if you make a mistake you honk your horn a couple of times, and everyone just drives past & around you. Everything goes well, untill Jos gets a flattire, about 100km from Ninh Binh. Before we figured out what to do, someone stops and points us in the right direction. We have to walk back only 100m, on the other side of the road lives someone who can fix it. The man does not speak english, but in this case it is not hard to explain what we want: the man brings his toolbox and starts working. The problem is a metal pin, 2 inches long! It was still inside and left two big holes in the innertube. Flamingo travel gave us a spare innertube. But it sounds better then it is....the spare is a patched old one. And it is slightly leaking, so we have to buy a new one. No problem for our man: he get on his scooter and is back within 10 minutes with a brandnew one. So 2 hours later, and almost 3 euro's less in our pockets, we leave the man and his family to continue our journey south. We arrive in Vinh when the sun sets and it is getting darker. Time to look for a hotel. Some Vietnamese drive at night without lights, reason for us to avoid driving at night. We find a cheap room with airco, the first in Vietnam with teapot and tea! The only thing missing is the hot water. Simple you would think...except that nobody in this hotel speaks englisch. We try to explain with our phrasebook that we would like to have some hot water. First they think we want mineralwater. Then we think that they are telling us that they do not have hot water, that's okay, we go to our room. When we arrive at our room, the guy from reception is waiting for us (apparently he ran up the stairs, while we took the elevator), he thinks our airco is not working! But now he is in our room, we can explain with the teapot and tea what we want. Succes! He rans off and comes back with a thermosflask of hot water. When we travelled through China we got used to having hot water available at guesthouses. It is nice to have a cup of tea in the evening, and just making it yourselves. This is the first time in Vietnam that we make our own tea again. Really nice! (the little things that you enjoy when you are travelling). Allthough other travellers told us that you can travel in Vietnam without speaking Vietnamese, we find our "Lonely planet South East Asie phrasebook" really usefull. Today we used it several times. When we stopped for lunch, we stopped at a place where people spoke hardly any englisch. Good for us, there kitchen was an open area, and we could just pick the things we liked and have them prepare it for us. But when I wanted to order some tea, I couldn't find an example, so I used the phrasebook. The people at the restaurant loved it! I got my tea, and them several of them asked if they could have a look. The cook decided that our lunch was incomplete without something pickled, and a sauce that came with it. Jos didn't want to try. I ate a couple. The cook enjoyed watching me try, and they all laughed. I still don't know exactly what we had for lunch, but we enjoyed ourselves and so did the people of the restaurant. Actually we are not quite sure what we had for diner either. Together with the waitress we compared things on the menu with the phrasebook. The only thing we could match was the word "meat", the waitress also pointed out some other things in the book, but we went for the "meat". It tasted good, no complaints. She even brought us cans of soda, figuring we would like to have something to drink. These type of things are what make travelling interesting. Be flexibel, meet some locals, take some risks. Unless..if we are sick tomorrow morning, then we know we went to far in our adventure. :)