De rit van Hue naar Hoi An is werkelijk prachtig. Langs de kust, over bergpassen. Heel anders. We stoppen een paar keer, om foto's te maken, en te genieten van het uitzicht. De meeste auto's, vrachtwagens en bussen nemen de kortere weg, via de tunnel, de weg is dus redelijk rustig, ook fijn. Volgens Jos is dit de mooiste weg die hij ooit gereden heeft.

We rijden op de gok Da Nang binnen, op goed geluk vinden we de weg naar China Beach. We stoppen niet, omdat we niet door hebben dat dit nu de beroemde China Beach is. Van wat ik kan zien is het een mooi strand, en heerlijk rustig. Verderop rijden we langs gebouwen waarvan ik vermoed dat het oude opslagplaatsen zijn geweest. Van de oorlog misschien? Ze zien er uit alsof ze uit die tijd zouden kunnen stammen... Kijk op zo'n moment zou je willen dat je een gids bij de hand hebt die dat kan vertellen. We vinden het heerlijk om zelfstandig door Vietnam te rijden, we beslissen zelf waar we naar toe gaan, waar we stoppen, maar dat betekend wel dat dingen missen, of dat we soms niet zeker weten waar we zijn, of waar iets voor is.

De weg langs de kust is rustig, tenminste, nu nog wel. Er worden veel grote hotels gebouwd. We lezen namen als "Hyatt" en "Golf & Living" (de golfbaan ligt al klaar). Over een jaar zit het er hier heel anders uit. In Hoi An gaan we op zoek naar een hotel. Ik had al wat onderzoek gedaan, en wist een beetje wat we konden verwachten. Toch vinden we een hotel waar ik niets over heb gelezen, vlak naar de markt en toch rustig. Het is al wat ouder, en daardoor betaalbaarder, want de meeste hotels die ik heb online had gevonden waren gelijk een stuk duurder als wat we gewend waren. Het enige nadeel: geen internet.

Na dat we onze spullen naar de kamer hebben gesleept en ons opgefrist hebben, gaan we Hoi An verkennen. Oftewel: we gaan op zoek naar een goede kleermaker, want daar staat Hoi An om bekend. Met meer als 140 kleermakers, is dit een waar paradijs voor de shop-aholic. Om de outfit compleet te maken, kun je naar een van de vele schoenen en tassen winkeltjes. Mocht daar niets bij zitten: maak je geen zorgen, ook dat kan in iedere gewenste kleur en maat gemaakt worden. Onze beste ontdekking die dag is de foodmarket, op de hoek van Bach Dang en Hoang Van Thu. Veel tafels, veel koks, lekker eten, niet duur (in vergelijking met de restaurants) en erg gezellig. 's Avonds komen we terecht aan de tafel van Ms. Nam. Daar ontmoeten we 3 leraren uit Singapore: George, Phil en Tracy. Julian uit de Elzas, En Carolina uit Nederland. Een erg gezellige avond, met als gevolg dat we de komende dagen iedere avond gaan eten bij Ms. Nam. De 3 uit Singapore zijn er iedere avond, de overige mensen wisselt. Zo ontmoeten we Tracy en Nico een moeder met zoon uit Amerika die op vakantie zijn in Vietnam. Het is leuk om weer andere reizigers te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen.

De dagen daarna spenderen we grotendeels met het laten maken en passen van kleding. Het is erg leuk, maar ook lastig. Ineens heb je de keus in stof, of dat je een manchet kunt laten veranderen, enz. enz. Je moet ook wel kritisch zijn in de pasvorm en afwerking. Wat lastig is, wat ze kunnen dingen werkelijk prachtig op maat maken, en dan moet je ze uitleggen dat het allemaal wat groter moet omdat we zoveel zijn afgevallen (en we weten nu al dat we gaan aankomen als we terug zijn). Dat is dan weer lastig passen, want hoeveel extra hebben we nu eigenlijk nodig.....

Op 18 juni staan we 's ochtends vroeg op om naar My Son te gaan. My Son is een tempelcomplex uit de Champa periode en staat op de world heritage lijst. De rit van 50 km is het absoluut waard. Het complex is niet groot, en er is veel verwoest tijdens de oorlog. Wat over is, is erg mooi. Als je de tijd neemt, dan ontdek je steeds meer details en versieringen.

Vandaag is het 19 juni, onze laatste dag in Hoi An. We gaan vandaag naar het strand, we kunnen niet weg uit Hoi An zonder een dagje naar het strand te gaan! Verder gaan we nog meer passen. Jos z'n jas is al klaar, de overige spullen zullen vandaag klaar zijn. Dan nog wat winkelen en naar het postkantoor om alles te laten opsturen. En dan is het voorlopig afgelopen met winkelen.

Op het laatst toch nog even stress: een van de rokken die ik had laten maken was verkeerd gemaakt, dat was makkelijk aan te passen en de rok kon dus mee met de post. Jos had nog een overhemd besteld bij dezelfde kleermaker die al een overhemd had gemaakt. Als hij het om 4 uur 's middags past, blijkt dat het niet past, hij krijgt zelfs de knopen niet dicht! Vermaken helpt niet, er moet een nieuwe gemaakt worden. Om half 9 's ochtends zal Aline naar het hotel komen met het shirt. Dat betekend dat we, op z'n vroegst, pas om 9 uur kunnen vertrekken. En we hadden nog wel het idee om nu eens vroeg te vertrekken. Wat blijkt: Aline bedoelde 's avonds om half 9! Als we om half 10 terug in het hotel zijn, blijkt dat Aline al langs is geweest. Ze wordt gelijk gebeld door het hotel en binnen 5 minuten staat ze op de stoep. Het overhemd past! Gelukkig is het allemaal goed gekomen. De volgende ochtend, op 20 juni, stappen we iets na zevenen op de motor en rijden naar het zuiden.

xxxxx english xxxxxxxxxxxxxxxx

The journey from Hue to Hoi An is the best so far. Along the coast, over mountainpasses. Totally different from what we have seen so far. So we stop a couple of times, to take pictures, and to enjoy the view. Most of the car's, trucks and busses take the shortcut: through the tunnel, so there is not much traffic on the road. According to Jos, this is the most beautifull road he ever drove on a motorcycle.

We guess our way through Da Nang, and find the way to Hoi An along the coast. We drive past the famous China Beach, but we don't realise at the time that when we are there, so we do not stop. From what we can see it is a beautifull beach. A little further down the road we see buildings, it looks like warehouses, for storage. That area is surrounded by a wall & barbwire. We suspect these are the remains of the Vietnam war, it looks like they could be from that era. This is one of those moments that we wished we had a guide. Driving by ourselves through Vietnam gives us the freedom to go or stop were we want to, but it also means that we might miss things, or have to guess where we are, and what things are used for.

The road along the coast is quiet. This is, now it is, it will probably be a lot busier in the future. Many hotels are being build, we see a "Hyatt" construction site, and a "Golf and living" (the golfcourse looks finished). In about a year from now, we will not recognize this place. When we arrive in Hoi An, our first goal is to find a hotel. I did some research, so we kind of knew what to expect. Still, we managed to find a different hotel, close to the market, and quiet. It is somewhat older, but that is okay, it means also that it is cheaper. And from what I have seen online is that the hotels in Hoi An are more expensive then elsewhere. The only downside to this hotel is that they do not have internet.

After we have put our stuff in the room and freshened up, we walk through Hoi An, in search of a good taylor. Because that is what Hoi An is known for: the taylors. With more then 140 taylors, this place is a paradise for shopaholics. To make your outfit complete, there are many shops with bags and shoes. And if you cannot find that model, size or colour that you want, do not worry, they can make it for you within a day. Our best find on this first day is the foodmarket on the corner of Bach Dang and Hoang Van Thu. Many cooks, many long tables, good food, inexpensive (compared to the restaurants) and fun. We go back in the evening for diner, we end up at the table of Ms. Nam. There we meet 3 teachers of the international school in Singapore: George, Phil and Tracy. We also meet Julian from the Elzas and Carolina from the Netherlands. We have so much fun that we decide to have diner at this table every evening. The 3 teachers are there every night, the rest of the company changes. So we meet different people, like Tracy and Nico, a mother and son from Washington state, who are on holiday in Vietnam. It is nice to meet other travellers again.

The second day in Hoi An we spend most of the time ordering clothes, being measured, and fitting. It is fun, but sometimes it is difficult. All of the sudden, you can pick any fabric, model, etc.etc. Also you should not be afraid of being picky, if something is not exactly like you want it, you have to tell them to change it. The other thing is that they can make things fit exactly. Which is very good, but not if you just lost a lot of weight and know that we will gain weight when we get back. So how much bigger do we want things to be...and how do you know when it fits?

On June 18th in the morning we get up early to go to My Son. My Son is a templecomplex from the Champa period and is listed as a World Heritage site. The drive itself, approx. 50km one-way, is absolutely worth it. The complex is not big, and a lot was destroyed during the war when it was the headquarterts of the Vietcong. What is left, is very pretty. If you take time, you discover more and more details and decorations.

Today it is June 19th, our last day in Hoi An. Hoi An has a beautifull beach, and we cannot leave without spending some time there, just hanging out under the palmtrees and swimming in the sea. We have some more fitting to do. Jos'coat is ready, the other clothes will be ready today. Then some more shopping and to the postoffice to send everything back home.

It is a little bit stressfull this day: one of the skirts I ordered is made wrong, fortunately easy to change, and it can be send home with the rest of the stuff. Jos ordered another shirt at the same taylor who already made a shirt for him. When Jos puts on the shirt at 4PM, it does not fit. He cannot even close the buttons! Altering the shirt does not help, they will have to make a new one. It will be ready the next morning, and Aline will meet Jos at our hotel around 8.30. That means we cannot leave before 9AM like we planned, we are a bit dissappointed. When we get back from diner, the people at the hotel said that Aline was there. Jos apperently misunderstood: the shirt was ready at 8.30PM. Within 5 minutes Aline is at the hotel with the shirt. It fits! So everything turned out okay. Jos has his shirt, and we can leave early the next day.