Op 2 juni vertrekken we vroeg vanuit Nanning met de bus naar Vietnam. De reis duurt in totaal 8 uur, maar het valt allemaal wel mee. Om de grens over te gaan was wel grappig: eerst uit de bus, in een soort golfkarretje naar de chinese douane, China uit, grijs gebied in weer een golfkarretje, afgezet bij de vietnamese douane, wat formulieren invullen en een medisch controle. toen langs alle taxi's op naar een andere bus. die ons naar Hanoi brengt. In Hanoi aangekomen hebben we geluk, de vrouw die ons in haar hotel wil hebben is de zus van de eigenaresse van ons guesthouse. We worden gelijk naar een taxi geleidt, want haar zus verwacht ons.

Als we ingetrokken zijn in onze prachtige kamer, en wat gerust hebben gaan we Hanoi's oude stad verkennen. Spullen goed opgeborgen, tas goed vast, want zakkenrollen schijnt hier de normaalste zaak van de wereld te zijn, daar werden we in China al voor gewaarschuwd. Na China zijn wij wel wat gewend met chaos op de weg. Toch is dit net even anders: honderden scooters, die allemaal door elkaar zoeven, De straat oversteken doe je heel langzaam, een beetje met oogkleppen op, zorgen dat je zichtbaar bent en geen onverwachte bewegingen maakt. en dan rijdt iedereen ruim langs je op. Een chaos maar het werkt wel!
Het geld is ook even wennen, alles gaat óf in Vietnamese dong, óf in US dollars. Opletten dus als ze een prijs noemen! De eerste rekening die we kregen was voor het avondeten, 113.000 dong, omgerekend 4,50 euro. Niet slecht als voor 2 erg lekkere hoofdgerechten en wat te drinken.

Tweede dag in Hanoi, we maken er een cultureel dagje van (Jos is erg geduldig vandaag ;) ) We lopen naar het Ho Chi Minh museum. Als we er bijna zijn, zien we dat er een enorme rij voor het mausoleum staat, of beter gezegd: langzaam voorbeweegd. Ik ben blij dat we het mausoleum niet wilden bezoeken. Ik ben meer geinteresseerd in de persoon zelf, niet zozeer in het bewaarde lichaam. Grappig genoeg wilde Ho Chi Minh zelf liever gecremeerd worden. Hij vond het niet alleen hygienisch maar ook goed voor de landbouw. Jos vond het museum niet zo interressant. Ik vond het daarentegen best een leuk museum. Er is veel informatie, maar die hoef je niet allemaal te lezen (anders kun je wel een hele dag doorbrengen met het lezen van alle artikelen en informatie over het leven van Ho Chi Minh), er is veel duidelijk gemaakt aan de hand van displays. Het beste vond ik de beelden die hem hebben beinvloedt: afbeeldingen in een soort semi-transperant mini-labyrint. Nadat we nog even door het bijgelegen park wandelen, lopen we, via het guesthouse, naar de beruchte Hao Lo gevangenis, oftewel: Hanoi Hilton. Dikke muren, zware sloten en een tentoonstelling die op een nette & indrukwekkende manier laat zien onder welke omstandigheden de gevangenen zaten opgesloten. Natuurlijk ligt de nadruk vooral op de Vietnamese politieke gevangenen, maar er wordt genoeg ruimte gelaten voor de andere gevangenen. Er is bv. veel te zien over de Amerikaans piloten. Eén van deze gevangenen kennen we allemaal wel: John McCain. Onder de indruk van dit museum lopen we naar het volgende: de tempel van de literatuur, oftewel de eerste unitversiteit van Vietnam. Jos heeft genoeg musea gezien voor vandaag, dus ik ga alleen naar binnen. Het complex is niet zo groot, ruim opgezet, eenvoudig gedecoreerd. Het straalt rust uit, Vooral de laatste hal oa. een beeld van Confucius (die we nog kennen van China) en de spullen van studenten, en de rijen met stelea (lijsten met afgestudeerde studenten gedragen door schildpadden) zijn erg leuk om te zien.Genoeg gezien voor vandaag, we lopen terug naar het guesthouse met een beker versgeperst suikerrietsap.

We zitten er over te denken om een paar scooters te kopen en daarmee naar het zuiden van Vietnam te rijden. Daarvoor moet onderzoek worden gedaan. We bekijken de scooters op straat en nieuw in de winkels. De meest populaire is de Honda Wave, deze kost zo'n 15,9 miljoen dong, maar is niet sterk genoeg voor wat we willen doen. De meiden van het guesthouse raden 2e hands kopen sterk af. Vietnamezen lenen liever geld, als dat ze een 2e hands scooter kopen. Tenslotte weet je maar nooit wat er mee gebeurd is. Daarbij zijn er zo veel winkeltjes gespecialiseerd in onderdelen en reparaties, een ongeluk is zo weer onzichtbaar gemaakt. Wat wel leuk is: er zijn ook heel veel winkeltjes waar je je scooter kunt voorzien van een persoonlijk tintje: ander kleurtje, stickers, ander leer over je zadel? Allemaal geen probleem. Uiteindelijk kiezen we er toch maar voor om 2 motoren te huren. De meiden bellen Flamingotravel voor informatie en geven ons het adres. De volgende dag worden we opgehaald om nog eens over ons plan te praten. We spreken af dat we, als we terug zijn van Sapa, voor 14 dagen 2 Minsk motoren huren. 's Middags huren we een scooter en crossen we door Hanoi om wat "boodschappen" te doen: motorjacks kopen, langs de traveldoctor en het B-52 museum. De jacks zijn een koopje volgens Europese maatstaven, voor 2 miljoen dong kopen we 2 jacks met ventilatie en bescherming. De traveldoctor praat ons bij over de gezondheidsrisico's in zuidoosazie. Zoals we al eerder merkten bij de traveldoctor in Australie, moet de GGD nog veel leren. Net als in Australie is Dengue een groter probleem als malaria, niemand van de GGD die daar iets over zegt! Een ander probleem is vogelgriep, dat we geen griepprik hebben gehad is volgens de traveldoctor werkelijk schandalig. Wat geld armer en advies en antibiotica rijker, rijden we naar het B52 museum. Het is meer een klein park als een museum. Er staan een aantal van het afweergeschut, een radar, een MIG, en de brokstukken van een B52 bommenwerper. Niet groot, in een kwartier heb je het gezien. Wel leuk, je mag over de vleugels lopen en het is gratis.

's Avonds stappen we op de trein naar Lao Cai. We hebben veel goeds gehoord over Sapa, we gaan eens kijken hoe het daar is. Op naar het noordwesten!

xxxxxxxxxxx english xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

On June 2nd early in the morning we leave Nanning by bus. The journey to Hanoi in Vietnam takes 8 hours, but it sounds worse then it is. To actually cross the border is something different: leave the bus, into a 12 persons golfcart, drop-off at the chinese customs, leave China, into the next golfcart to the Vietnamese customs, fill out forms and medical check, walk past taxi's to another bus that takes us to Hanoi. When we arrive in Hanoi, we are lucky: the women that tries to sell us a hotelroom is a sister of the owner of our guesthouse. Quickly she sends us to the taxi, as her sister is expecting us.

When we have checked into our beautifull room, and had a rest, we go for a walk in the old town of Hanoi. With our valuebles stowed away, holding my bag, because pickpocketing is apperently normal overhere, we hear this from other travellers in China. After China we are used to the chaos on the road. But Hanoi is different: hundreds of scooters, all in a hurry, going somewhere. So we cross the street, looking at the other side, walking slowly, making sure we are visible, and everyone drives around us. It's chaos, but it works!

Another thing to get used to is the money, everything is either in Vietnamese dong ór US dollars. So when people mention prices you have to pay attention. Our first bill is paid on the first night: 113.000 dong. That's 4,50 euro, not bad for 2 mains and something to drink.

Our second day in Hanoi, is focused on culture (Jos is very paitent today ;) )We start at the Ho Chi Minh museum. When we are almost there we can see the long line for the mausoleum, the queue is slowly moving. There is no queue for the museum, we walk in. The museum is all about Ho Chi Minh, who he was, what he did, his legacy. I find it more interesting to learn about the person then to look at a body. Ho Chi Minh himself did not even want his body to be on display, he wanted to be cremated: better for hygiene and agriculture. Jos did not like the museum very much, I actually liked it. There is a lot of information, but you do not need to read it all (unless you want to spend all day here), most things are explained in the displays. The best one was about what things influenced Ho Chi Minh: pictures in a sort-of semi-transparent mini-labyrint. We walk out of the museum through a small park, via our guesthouse, to the famous Hao Lo prison, also known at the Hanoi Hilton. Thick walls, heavy locks and an exhibition that shows you in an impressive way under what surcumstances prisoners were locked up. Off course, most of the exhibition is about the Vietnamese (political) prisoners when the French were in charge, but they also show things about the other prisoners. Amongst who, someone we all know: John McCain. His pilotsuit and parachute are on display in one of the rooms dedicated to the American pilots. Very impressed by the visit to the prison, we walk to the next museum: the temple of literature, or better said: the first university of Vietnam. Jos has had enough of the musea for today, so I enter the temple area alone. It is not very big, spacious, and not to overdecorated. It is peacefull, especially the last building, where you can see a statue of Confucius (who we remember from China) and some of the students belongings. Interesting are the stelea, stone tablets with the names of the students that graduated on the backs of turtles. After this museum we had enough for today, we walk back to our guesthouse, and drink some fresh sugarcane juice.

We are thinking of buying scooters and drive to the south of Vietnam. Investigation required: we look at the scooters in the streets, and the shops were you can buy new scooters. The most popular model is the Honda Wave, new for 15,9 milion dong, but this model is not strong enough for where we want to go. The girls at the guesthouse advise us not to buy secondhand. Apperently Vietnamese rather borrow money for a new one, then buy secondhand, you never know what happened to it. There are many little shops that fix scooters, make them look like new. There are also a lot of "fun" shops: anything to personalize your scooter: different colour, flowers, army-look, or Louis Vuitton saddle? No problem! Eventually we decide to rent 2 motorcycles. The girls call Flamingo travel, and give us the information and the address. The next day the agency picks us up so we can discuss our plans. We agree to rent 2 Minsk motorbike for 14 days when we are back from Sapa. In the afternoon we rent a scooter to run some errants: buy motorjackets, see the traveldoctor and go to the B52 museum. The jackets we buy are cheap according to European prices: for 2 million dong we buy 2 jackets, well ventilated and with protection. The traveldoctor gives us information about the healthrisks in south-east asia. Just like in Australia, dengue is the thing to be concerned about, so strange that the Dutch public heath bureau did not tell us anything about dengue! The other hot item is birdflu. The fact that we were not vacinated against the flu is an outrage according to this doctor. With less money in our pocket, but with antibiotics we drive to the B52 museum. More a little park with some guns, radar, a MIG, and the remains of a B52. The best part of this museum is that you can walk on the wings of the B52, and touch things. And it is free.

That evening we take the train to Lao Cai. Our destination is Sapa: other travelers we met love this place, so we want to see it for ourselves.