We nemen de nachttrein naar Sapa op 5 juni. We hebben goede ervaringen met de treinen in China en zijn erg benieuwd naar de Vietnamese treinen. Als we binnen stappen in onze coupe, zien we dat we verwend zijn: de treinen in China zijn veel nieuwer. We reizen soft-sleeper, en als we horen dat de hard-sleeper ook echt een hard-sleeper is, hebben we al een beetje spijt dat we niet gelijk een kaartje hebben gekocht voor de terugweg. We delen de coupe met een Nederlandse en een Americaans-Indische, best gezellig. Na een goede nachtrust komen we aan in Lao Cai. We gaan eerst kaartjes regelen voor de terugreis. De enige optie die beschikbaar is, is soft-seat. Hmmmm, niet optimaal, maar laten we het maar doen. Vanaf het moment dat we de trein hebben verlaten heeft één van de touts het gemunt op ons, hij moet en zal een minibus voor ons regelen. Het probleem met dit soort mensen is dat ze altijd een commisie willen hebben die nog wel eens belachelijk hoog kan zijn. We hadden ons hotel gevraagd om ons op te komen halen, maar we kunnen de chauffeur niet vinden. Dan maar een van de minibussen. We stappen in, en de tout komt ons achterna, hij en zijn vrienden willen commissie voor tja waarvoor eigenlijk? Ons lastig vallen??? Ze willen 200.000 dong, terwijl 60.000 dong normaal is voor dit ritje. Daar beginen we niet aan. We houden vol dat we de chauffeur betalen. Dan worden ze agressief. We krijgen het idee dat de chauffeur onder druk gezet wordt, de man durft niets te doen. Het wordt zelfs zo erg dat ze aan Jos z'n tas gaan trekken. Jos is sterk genoeg om dat tegen te houden, alleen raakt z'n geduld op. We besluiten om uit te stappen. Er zijn zat andere busjes. De tout probeert het nog met 130.000 dong, "very cheap" zegt hij. Ja, tuurlijk, niet dus. We schudden 'm af door het stationshal binnen te lopen en bij Nederlanders en Indische te gaan zitten die zitten te wachten op hun bus. Als hun chauffeur komt vragen we of we met hem mee mogen. Voor 60.000 dong mogen we mee, de normale prijs. De rit naar Sapa gaat door een prachtig gebied. We worden in Sapa afgezet, en lopen binnen bij de tourist info om te vragen waar we zitten en hoe we bij ons hotel komen. Nog een beetje achterdochtig van onze ervaring in Lao Cai lopen we door Sapa. Al snel blijkt dat de mensen niet allemaal zo vervelend zijn. De man van de touristinfo wijst ons de juiste weg (zonder ons in een ander hotel proberen te krijgen). Ons hotel ligt een klein stukje buiten Sapa, lekker rustig dachten we nog....dat blijkt niet helemaal waar. De bochtige weg langs het hotel nodigt uit tot veel toeteren, duidelijk hoorbaar in onze kamer. Dat is jammer, verder is het een ruime kamer, schoon, bedden met klamboe. De mensen van het hotel spreken niet allemaal engels, maar ze zijn wel allemaal heel vriendelijk. Het meisje dat ons welkom heet geeft ons goede informatie over de wandelingen. Omdat we op de eerste ochtend snel wat bij de bakker hebben gehaald, herinnert ze er ons aan dat we een kamer inclusief ontbijt hebben. De eerste dag gaan we 's ochtends vroeg naar de markt in Bac Ha. Met de broodjes van de bakker stappen we in de bus. Drie uur rijden door een mooie omgeving brengt ons naar Bac Ha. Bekend vanweg de kleurrijke dracht van de lokale mensen. Inderdaad de kleding is zeer kleurrijk. We lopen rond, bekijken de spullen en de mensen. Na de lunch bezoeken we Bac Pho een dorp in de buurt. Samen met vele andere toeristen maken we een wandeling door het dorp. We mogen binnen kijken in een huis. Voelt wel een beetje raar hoor, we voel ons een beetje indringers. Toch is het wel leuk om binnen te mogen kijken. We rijden terug naar Lao Cai en stoppen bij de grens met China. Gek hoor, staan we een beetje naar China te kijken. Overigens hebben de meeste toeristen geen idee waarom we daar staan. We kunnen zien dat dit de grens is vanwege de tekens op de poort aan de overkant. We stappen weer in en rijden naar Sapa.

Op onze tweede en laatste dag in Sapa lopen we naar Cat Cat. Cat Cat ligt in de vallei, het is een makkelijke wandeling, een van de weinige die je kunt doen zonder een gids in te huren. Tot nu toe waren we niet echt onder de indruk van Sapa, het weer zit dan ook niet echt mee, de toppen van de bergen blijven verborgen in de wolken. Als we naar Cat Cat lopen weten we waarom we hier zijn: wat een prachtig gebied. Mooie wandeling, mooie watervallen. Rijstvelden, maishellingen en o ja, een bekende tussen het mais: wiet. De meeste mensen is het niet eens opgevallen. In plaats van lopen, nemen veel de motor-taxi terug, en dan race je zo voorbij aan dit soort dingen.

's Avonds nemen we de bus terug naar Lao Cai en stappen in de trein terug naar Hanoi. We vinden onze stoelen: een groepje van 4 in het midden van de wagon. We hopen op beenruimte....totdat we onze medereizigers ontmoeten: een gezin met maar liefst 4 kinderen zit op de 2 stoelen tegenover ons. De man geeft Jos een hand, iets waar alle andere Vietnamezen erg om moeten lachen. We zijn de enige niet-Vietnamezen in de wagon, en ze vinden het prachtig. We worden bijna constant aangestaard. Het gezin claimt de vloer tussen de stoelen en tussen de stoelen aan de andere kant van het gangpad. Drie kinderen en de moeder slapen op de vloer, de vader en enige zoon slapen op de stoelen. Ik geloof dat niemand hier erg blij mee is, maar niemand laat het merken, iedereen schikt in. Wij ook. Voor onze voeten liggen 2 meisjes. De een slaapt prima, de ander is reisziek. Niet echt fijn. We proberen te slapen, al lukt dat niet echt, er wordt aan het gordijn naast mij getrokken: de Vietnamezen hebben het koud en bijna niemand heeft een deken bij zich. De vader met dochter (niet het gezin) naast ons heeft een deken, wij en een paar Vietnamezen hebben lakens. Alle gordijnen worden losgemaakt en gebruikt als dekens. We zijn verbaasd dat wij als niet Vietnamezen, beter voorbereidt zijn als de meeste Vietnamezen. Ach ja, je maakt wat mee zo. :)

Brak van de reis terug komen we aan bij het Hanoi Guesthouse. Zoals we al wisten is er geen plek, en zoals beloofd worden we naar het guesthouse van een vriend of familie gebracht, laat dit nu net de Hanoi Phoenix zijn. Dit was voorheen het Ocean Star, en staat goed bekend. We kunnen gelijk onze kamer in, en daar maken we dankbaar gebruik van: douchen en even een paar uurtjes slapen. Heerlijk!

xxxxxxxx english xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

We take the nighttrain to Sapa on June 5th. Our experience with the nighttrains in China was very good, so we board the Vietnamese train with high expectations. As soons as we found our beds, we see that these trains are a little older. We are travelling soft-sleeper, very comfortable. When we hear from fellow-traveller that the hard-sleeper really is a hard-sleeper, we regret not buying return tickets in Hanoi. We share our coupe with 2 girls, Dutch and American/Indian, they are good & fun company. As soon as we arrive in Lao Cai, we buy tickets for the return trip. The only tickets available are soft-seats. Not the best, but we take it. From the moment we left the train, one of the touts has his mind set on getting us a minibus, problem with these people is that they ask way too much money. We had asked our hotel for a pick-up, but we cannot find the driver. So we try to get on one of the minibusses. We find one with some other western tourists, so we get in. The tout follows us, joined by his friends, and they all want money for, actually not sure what for?? Harrassing us? They watn 200.000 dong, the busride should only cost 60.000 dong!! We refuse and say we pay the driver when we are in Sapa. The touts become agressiv. We get the feeling that they put pressure on the driver, the man does not say a word. Then one of the touts starts pulling on Jos's backpack. Jos is strong enough to stop that, but by now his patience has ran out. We step out of the minibus, there are plenty others available. The tout tries again, minibus for 130.000 dong, "very cheap" he says. Sure... We finally get rid of him, and walk into the trainstation. There we find the other Dutch and the Indian girls. They are waiting for their bus. When the driver shows up, we ask him if we can get a ride. For 60.000 dong he will take us to Sapa. Finally we are on our way! After a beautifull ride through the hills, we are dropped off in Sapa. We decide to ask the tourist info were we are and how to get to our hotel. Still a little suspicious from our experience with the touts, we walk through Sapa. We quickly realize that people are friendly here. The man at the touristinfo points us in the right direction without trying to sell us a different hotel. Our hotel is a little outside of Sapa. Quiet we thought...well that is not really the case. The winding road is an excuse for driver to use their horn, which we can clearly hear in our room. That is the only bad thing about the room, the room is big, clean, beds are comfortable and have a mosquitonet. The people of the hotel do not all speak englisch, but they are all friendly. The girl that great us, speaks englisch and gives us good information on things we can do in the area. Because we bought our breakfast at the backery on the first morning, she reminds us that we have a room including breakfast. On the first day we leave early in the morning for the market in Bac Ha. With our pastries we step into the bus. A 3 hour drive through beautifull scenery takes us to Bac Ha, knowd for it's colourfull people. We walk around the market, looking at things and the people. The dresses are very colourfull! After lunch we go to a small village. There we, and many other tourists, walk through the village and are invited to look inside one of the houses. It feels a bit strange to just go into someone's house to have a look. But still, it is nice to looks inside, see how they live. The bus takes us back to Lao Cai, to the Chinese border. That's strange, looking at China, we just left China less then a week ago. By the way, most tourist have no idea what they are looking at. We know because we recognize the Chinese words on the arch. After visiting this spot, the bus takes us back to Sapa.

Our second and last day in Sapa, we walk to Cat Cat, a village down into valley. It is an easy walk, and one of the only ones that you can do without hiring a guide. Untill now we were not very impressed by Sapa, probable also because the weather was not very good, the top of the mountains stayed in the clouds. When we walk to Cat Cat, we see that this is what we came for: what a beautifull area! Beautifull walk, beautifull waterfalls. Riceterraces, corn on the hills, and, a funny surprise: hemp between the corn. Easy to spot when you are walking (and if you do not see it, you will smell it definitely). Most tourists did not even notice because they did not walk, they took motor-taxi's.

That evening we take the bus back to Lao Cai and catch the train back to Hanoi. We find our chairs. A group of 4 in the middle of the carriage. We hope for leggspace...untill we meet our fellowtravellers: a family with 4 kids! The man shakes hands with Jos, something the Vietnamese find very funny. Actually they find us very funny anyway, we are the only not-Vietnamese in this carriage. There is always someone staring at us. The family claims the floor in between the stairs, and the floor in between the stairs on the other side. Three kids and the mother sleep on the floor, the father and son sleep in the chairs. I believe noone is really happy about this situation, but we all make room to fit everyone in. That includes us. Before us, on the floor, lie 2 girls. One is sleeping like a rose, the other is not feeling well (travelsickness, we guess from the tablets her mother gave to her). This is not the most comfortable situation. We trie to sleep. Soon we wake up , because someone is pulling on the curtain next to me. It is getting colder and the Vietnamese behind us have no blanket. We see that most of the Vietnamese do not have blankets with them and they are using the curtains as blankets. The father and daughter (not the family) have brought a blanket, some Vietnamese have a sheet, just like us. We are surprised to see that we are better prepared for this trip then most Vietnamese. Well, one of those things that you come across when you are travelling. :)

We arrive back at the Hanoi Guesthouse, very tired. They told us before we left that there would not be a room for us when we came back, and like they promised, they bring us to the hotel of a friend or family: the Hanoi Phoenix. Formerly known as the Ocean Star, this guesthouse has a good reputation. We get the key to our room. Shower and a couple of hours sleep. That's is so welcome right now!