Dinsdag 13 april

Dit was een dag van uitslapen. Toch hadden Eliane en ik van alles gepland vandaag. We zouden in de namiddag naar de zoo gaan om daarna te gaan eten in Zus en zo. Dit is een typisch toeristisch restaurant net naast de palmentuin.

In de namiddag begonnen de activiteiten, voor mij dan toch. Ik besloot om eindelijk mijn lekke band te repareren. Ik had deze een week eerder lek gereden en door de uitstap naar Isadou was het er niet meer van gekomen. Iets na de middag begon ik aan het werk. Na enkele minuten had ik de buitenband er al af en merkte ik dat de binnenband reeds enkele malen was geplakt voor mij. Surinamers proberen ervoor te zorgen dat alles zolang mogelijk meegaat. Na het zoeken naar het gat door middel van een kom water vond ik het. Het was er echter niet eentje maar het waren er twee. Er kwam dus een grote plakker aan te pas. Na enig prutswerk was ik ervan overtuigd dat ik mijn band had gerepareerd, later zou blijken dat dit niet het geval was.

Na deze beproeving moest ik me even opfrissen. Hierna was het eindelijk tijd om naar de zoo te vertrekken. Ik belde een taxi en weg waren we. De zoo lag echt in een rustige buurt van Paramaribo, net naast de cultuurtuin. Deze 'tuin' is nog een laatste stukje jungle in het hart van de stad. De mensen komen hier voornamelijk joggen. Eenmaal aan de zoo aangekomen oogt het wel mooi, we hadden van de taxichauffeur vernomen dat de zoo nog maar een paar jaar geleden is gerenoveerd. De zoo zelf is niet echt groot, maar ze hebben er wel alle dieren die je in het Surinaamse binnenland kan terugvinden. Het ging van allerlei soorten apen, jaguars, slangen tot simpele dagdagelijkse vogels. Er zaten ook enkele dieren die je in elke Europese zoo wel tegenkomt: een tijger, struisvogel en de onvermijdelijke kinderboerderij. Na ongeveer de halve zo te hebben bezocht was het tijd voor een ijsje en een drankje. Na dit ontspannen moment wilden we de andere helft bezoeken, toen kwamen we toevallige Bartel en Elise tegen. Dat Suriname zo klein was wisten we al, maar zulk toeval is altijd meegenomen. Na een kort babbeltje was het tijd om de rest van de zoo te bekijken. Onderweg stopten we even aan de speeltuin. Het kind in mij wou de, gevaarlijk uitziende, deathride even uittesten. Na 10 seconden plezier zag ik de schommels staan en opnieuw wou ik deze constructie even uittesten. Na deze kinderlijke pret was het bijna 6 uur en zou de zoo weldra sluiten. We besloten toen om nog een wandeling te maken doorheen de cultuurtuin. Toen we er goed en wel in waren, begonnen verschillende muggen ons lastig te vallen. Het werd Eliane even te veel en we zagen af van de wandeling. Hierna besloten we om richting het Andre Camperveen stadion te stappen en daar een taxi te bellen. Onderweg kwamen we opnieuw Bartel en Elise tegen. Jammer dat we ze geen derde keer meer zijn tegengekomen, anders moest hij trakteren.

Toen we aan het stadion aankwamen en een taxi belde was deze redelijk vlug ter plekke. Hierna was het richting Zus en Zo, hier hadden we gereserveerd rond 7uur. Toen we merkten dat we nog te vroeg waren hebben we nog even door de Palmentuin gewandeld om daarna naar het restaurant te gaan. Na een lekker maaltijd, een flesje wijn en een gezellige babbel was het weer eens tijd om naar huis te gaan. Daar keken ze nog naar een film, om uiteindelijk naast elkaar in slaap te vallen.

Woensdag 14 april

Een heel speciale dag, Eliane en ik zijn vandaag drie jaar samen. Ik had voor ons beide een soort spa afgehuurd voor de namiddag. We moesten er om 4 uur zijn en dat gaf ons nog ruim de tijd om andere dingen te doen. Eerst zijn we mijn school gaan bezoeken. Toen we er aankwamen zag ik dat de school open was, ze waren er namelijk aan het schilderen. Onze school had een budget van de overheid gekregen en in ruil daarvoor werd de school een stemlokaal.

Nadat Eliane wist hoe een Surinaamse school eruit zag vertrokken we met de taxi naar de Hermitage mall. Hier wilde Eliane enkele jurkjes passen en gewoon ook even rondkijken. Omdat we echter niet zoveel tijd meer hadden moesten we zonder aankoop terug naar huis, onze zwemkledij nemen en vertrekken naar de spa. Toen we naar daar aan het stappen waren belde ze ons al. Het was 2 na 4 en wij dachten dat alle Surinamers volgens het Surinaamse uur leefden en het niet erg vonden dat je een beetje later was. Enkele minuten later waren we reeds ter plekke en kon de verwen namiddag starten. Voor 125 SRD (een goeie 30 euro) kregen we een Saunabeurt, massage van een uur, scrub, whirlpoolsessie van een uur en een drankje. Ik had me nog nooit professioneel laten masseren maar het was echt de moeite. De hele sessie zou normaal 3 uur duren maar het was een half uurtje uitgelopen. Hierdoor kwam onze reservatie van 8 uur in 'De Waag' in gevaar. De Waag is een Europees-Italiaans restaurant aan de waterkant, we hadden hier gereserveerd om onze avond in schoonheid af te sluiten.

Na de spa belden we onmiddellijk naar het restaurant om onze reservering op te schuiven met een half uurtje. Na nog een stop bij ons thuis om schone kleren aan te doen, vertrokken we onmiddellijk met de taxi naar de waterkant. Daar hebben we genoten van een lekkere maaltijd. Het was de eerste keer dat ik er was gaan eten. Ik nam scampi's met een soort currysaus en Eliane nam tagliatelle. Na een geslaagde dag was het richting ons bedje aan de Sahadewlaan.

Donderdag 15 april

De dag dat we naar Berg en Dal gingen. Dit is een ressort zoals White beach maar met extra activiteiten. Je kan er kajakken, wandelen en aan kanope doen. Kanope is een death ride doorheen het bos. De dag begon zoals gewoonlijk zeer vroeg. Ik had via Badjoe onze buurman een busje kunnen regelen voor een goedkopere prijs dan Bartel reeds had gevonden. Bartel had namelijk voorgesteld om deze trip te doen, zelf georganiseerd. Veel hadden we echter niet georganiseerd, enkel de bus en het eten was voorzien. De dag zelf kregen we te horen dat je voor de activiteiten diende te reserveren. Wij dus allemaal de bus op en richting centrum, naar de hoofdzetel van Berg en Dal. Berg en Dal is eigendom van een Amerikaanse concern en Bartel ging deze zoeken. Na een kwartiertje was hij terug en wist te zeggen dat er niet diende gereserveerd te worden voor de activiteiten in Berg en Dal. De trip kon eindelijk van start gaan.

Onderweg stopten we nog even om ijs te kopen. We hadden namelijk een koelbox mee om ons eten en drinken koel te houden en daar heb je ijs voor nodig. Ik kocht één zak ijs, maar dat bleek natuurlijk niet genoeg. Na enkele instructies van onze buschauffeur lukte het en hadden we ijs voor de hele dag. De rit richting Berg en Dal duurde ongeveer twee uur, het ligt in de buurt van Brownsberg. Toen we aankwamen stonden we voor een slagboom. Een vriendelijke Surinaamse kwam op ons af en vroeg of iedereen zijn naam kon invullen op een rooster. Na het blad te hebben doorgegeven konden we het terrein betreden. We nestelden ons in één van de voorziene hutten. Na alles te hebben uitgeladen konden we genieten van een klein zwempartijtje. Omdat het weer niet al te schitterend was ging niet iedereen zwemmen. Het is opvallend rustig, dit kan zeker te maken hebben met het tegenvallende weer.

Enige tijd later komt er een medewerker van Berg en Dal naar ons met de prijslijst van de activiteiten. Wat opvalt is dat er verschillende prijzen zijn. Er zijn verschillende prijzen voor Surinamers en voor buitenlanders. De prijzen voor buitenlanders is bijna dubbel dan die voor Surinamers. Jos en ik gaan hier natuurlijk niet mee akkoord en spreken de medewerker er over aan. Hij gaat redelijk vlug akkoord met ons voorstel, we willen dezelfde prijs betalen als een Surinamer. Het enige wat hij zegt is dat hij een Surinaams paspoort moet hebben en dat we dit niet mogen doorvertellen. Uiteindelijk vraagt hij niet meer naar het paspoort, dat we gemakkelijk aan de buschauffeur konden vragen. Volgens mij geeft hij toe aan alle toeristen die het durven vragen. We betalen elk 120 SRD per persoon, en daarmee kunnen we gaan kajakken en de death ride doen. Na het betalen van het geld krijgen we te horen dat we binnenkort kunnen vertrekken. Daarom besluiten we allemaal om nog iets te eten. Sophia had de dag ervoor gezorgd voor aardappelen met pasta en bami. Bartel had ook voor zijn huisgenoten gekookt, hij had onvermijdelijk bami gemaakt en ook nog enkele satés. Na het eten was het tijd om te gaan kajakken.

Het kajakken zou een goede twee uur in beslag nemen. We vertrokken stroomafwaarts, een gemakkelijke opdracht dus. Na een tijdje over en weer de rivier te hebben gevaren kwamen we aan een kreekje die in de rivier uitmondde. Onze gids vertelde ons dat we deze voor een deel zouden opvaren. Het varen op deze kreek was echt super mooi. Je hebt het ongerepte oerwoud rond je en overal hoor je dieren geluiden produceren. De kreek kronkelde ook heen en weer en hier en daar waren we genoodzaakt om ons te bukken voor overhangende takken. Na een half uurtje in de kreek kwamen we weer terug aan de rivier en nu moesten we natuurlijk terugvaren. Dit was voor velen het moeilijke deel omdat je hier genoodzaakt was om stroomopwaarts te varen. Eliane en Sophia zaten samen in een kajak en raakten een beetje achterop, ik keerde terug om met hen mee te varen naar het strand van het ressort. Na deze activiteit moesten we toch even uitblazen en dat deden we dan ook. Sommige gingen zwemmen anderen gingen in de hut gaan zitten.

Enige tijd later kwamen ze ons halen om aan de death ride te beginnen. We kregen allemaal een gordel met katrol alsook een lederen handschoen om te remmen op de kabel. We kunnen natuurlij niet onvoorbereid vertrekken dus krijgen we instructies over hoe de death ride ineen zit. We worden naar een klein stukje kabel gebracht en daar werd voorgedaan hoe het systeem werkte. Nadat iedereen eens van de kabel was geweest werd het tijd voor het echte werk. We vertrokken, in het gezelschap van een lichte regenbui, richting het vertrekpunt. Dit vertrekpunt lag natuurlijk op een hoger gelegen plaats, om er te geraken moesten we ongeveer een kwartiertje wandelen. Eenmaal aangekomen zagen we een redelijk flauwe kabel, dit zou echter snel veranderen. De eerste was maar een opwarmertje voor wat nog moest komen. De tweede kabel was al direct een stuk leuker en aan de vijfde kabel toegekomen zagen we een groot gat gapen tussen ons en het volgende punt. Dit gat werd namelijk ingenomen door de Surinamerivier. De kabel overspande hier een lengte van 180 meter. Het was echt leuk om de sprong te wagen, het uitzicht was echt schitterend. Na deze grote kabel waren er nog een aantal andere en kleinere afdalingen. Na de laatste kabel was het plezier jammer genoeg gedaan en stapten we in de boot die ons naar het strand zou terugbrengen. Eenmaal daar aangekomen was het weer nog slechter geworden en besloten we niet veel later om naar Paramaribo te vertrekken. De dag was geslaagd en toen we thuiskwamen was het al redelijk laat. We keken nog even televisie om daarna in ons bed te kruipen.

Groeten Joris