De legendarische Borobudur! Op weg naar het beroemde complex passeren we de onbekende Boeddhistische Candi van Mendut. De naam 'candi' spreek je uit als 'tsjandie' en is de Indonesische term voor stupa. Een stupa heeft de vorm van een klok en bestaat uit verschillende lagen, die er anders uitzien afhankelijk van de incarnatie van de Boeddha die wordt uitgebeeld. In de meer dan duizend jaar oude Candi Mendut staan drie serene stenen beelden, voor de Boeddha van het verleden, het heden en de toekomst. We offeren drie wierrookstokjes, zoals we hebben geleerd in Cambodja, en doen een wens.

De Borobudur ligt op anderhalf uur rijden van Jogyakarta, aan de voet van de Merapi, een van de meest actieve vulkanen ter wereld - Deni noemt hem de "stoutste berg" van het land. De laatste grote eruptie was in 2010, daarna was de hele omgeving lichtgrijs. Een grote aswolk van zevenhonderd graden had een verwoestende uitwerking, naast de blokken steen die door de lucht vlogen. Dertig mensen kwamen om, zij hadden de oproepen voor evacuatie genegeerd. Ook de Borobudur, zelf gemaakt van lavasteen, lag onder een laag as van soms een paar centimeter dik. Met dank aan de UNESCO én aan het feit dat de cement-industrie aardig betaalt voor lava-zand, werd het vrij snel opgeruimd.

De Borobudur lijkt als geheel op een super-stupa en bestaat uit negen terrassen met allemaal kleinere stupa's. De constructie symboliseert de reis die de ziel van de Boeddha langs alle incarnaties maakte tot aan het Nirvana, de hemel. Pelgrims lopen op elk van de negen terrassen zeven keer rond langs de prachtige reliëfs. Wij nemen een iets snellere route, na ongeveer een uur bereiken we het bovenste terras. We zijn in het Nirvana! Nooit geweten dat de hemel zo heet is, het lijkt meer op de hel.

Vanaf de Borobudur zien we ons hotel, dat dus ook uitzicht heeft op de tempel. De komende anderhalve etmaal rusten we uit, beetje zwemmen en lummelen. We hebben een 'cabaña', een klein houten hutje op lage palen. Het ligt midden in de jungle, dus we zien allerlei mooie flora en fauna. 's Avonds zitten kleine kikkertjes op de rand van het zwembad, één springt in het water en begint baantjes te trekken. Bij de stenen trap naar ons hutje is een zwarte schorpioen van zeker tien centimeter druk bezig een nieuw holletje te graven, zijn staartje zwiept enthousiast heen en weer. In onze badkamer zit een enorme hagedis, met felle kleuren en grote ogen.

's Ochtends van zes tot acht uur zitten we op onze houten veranda te genieten van de ontwakende natuur. Een grote spin begint een web vanaf een blad van de Olifantsoor, terwijl in de verte groene bergen opdoemen uit de mist. Op weg naar het ontbijt zien we dat de schorpioen dood is, iemand heeft hem platgetrapt... zonde. De volgende ochtend is hij al bijna helemaal opgeruimd door een groot leger zwarte miertjes.