De tweede keer Santiago en we worden alweer gastvrij ontvangen door Ana-Maria en haar familie. Wat zijn we blij dat we haar ouders nog eens kunnen zien, nadat we vorige keer geen afscheid hadden kunnen nemen. Ondertussen is de gezondheid van zowel haar papa als haar mama weer stabiel dankzij goede medicatie en veel rust. We genieten 's avonds alweer met de hele familie van het thee-uurtje en eten weer lekkere broodjes met palta (avocado), fetakaas en tomaat, wat heb ik dit gemist zeg!
Na lang uitslapen gaan we de dag erop meteen shoppen voor een nieuwe body voor Tims fototoestel en gelukkig vinden we er een dat ook nog net iets goedkoper is dan in België, yes! (weliswaar met de Amerikaanse benaming, Tim is nu trotse eigenaar van een Rebel T5i J). We kopen ook nog een disco duro (externe harde schijf) om onze foto's op te bewaren na vele frustraties van mislukte oploadsessies via Onedrive. En als laatste kopen we ook nog een grote zonnebloem voor Ana-Maria's mama, die morgen jarig is.
We waren eerst niet van plan om nog langer te blijven maar aangezien de mama het leuk zou vinden als we samen met de familie haar verjaardag kunnen vieren, voelen we ons vereerd en blijven we toch nog een dagje langer. Overdag voelen we ons een beetje te veel, want er worden volop voorbereidingen getroffen voor het verjaardagsfeest (poetsen, hapjes maken,…) en Ana-Maria moet lessen voorbereiden voor morgen. Het zonnetje schijnt en wij willen daarvan genieten in een park. We nemen de collectivo en de metro en wandelen naar Barrio Brazil. In het park is het duidelijk dat het zondag is. Alle Chilenen komen er samen om gezellig te keuvelen op een bankje, een boekje te lezen, een ijsje te eten en naar de vele spelende kinderen te kijken op de grote speeltuin. Ook jonge Chilenen amuseren er zich door bijvoorbeeld acrobatiekunsten te oefenen in hun hoepel en doeken die aan een boom hangen. Dit intrigeert mij enorm en na een uurtje observeren waag ik zelf een poging in de hoepel met de hulp van een lenige Chileense schone. Het lijkt mij nog aardig goed te lukken en ik vind het zalig om iets nieuws uit te proberen, als ik maar kan bewegen! Van al dat kunstig ravotten heb ik honger gekregen en dus gaan we onze eerste completo (typische Chileense hotdog) eten als tussendoortje. We moeten natuurlijk nog ruimte sparen voor de taart van het verjaardagsfeestje. Als we terug bij Ana-Maria thuis zijn, is het feestje al begonnen. De familieleden sijpelen één voor één binnen en er wordt een duidelijk onderscheid gemaakt tussen de jeugd die in de veranda de hapjes klaarmaakt en de grootouders, tantes en nonkels die in de living porto drinken. Als alles klaar staat, schuift de hele familie aan tafel en worden er eerst hapjes en broodjes gegeten (bij ons in België altijd eerst de taart!). Na ongeveer een uurtje worden de lichten gedimd en komt papa Urvano met een grote taart aanzetten met kaarsjes op in de vorm van een 5 en een 4. Vooraleer ze de kaarsjes uitblaast, zingt de hele familie "feliz cumpleaños a ti" en ook wij dragen ons steentje bij door nadien "lang zal ze leven" te zingen. Op die manier delen we ook onze cultuur en dat wordt geapprecieerd door de hele familie en onthaald in luid applaus. Best wel grappig hoe ze op 54-jarige leeftijd nog steeds kaarsjes uitblazen op een megagrote taart, zoals bij ons enkel bij kinderen gedaan wordt. Persoonlijk vind ik dat een leuke traditie die volgens mij ook in België best nog mag voortgezet worden net zoals in Chili. Het was een supergezellige avond en we voelden ons heel erg opgenomen in de familie en absoluut niet 'de gringos'. We nemen nog afscheid op de avond zelf van de gezinsleden en hebben spijt dat het er weer opzit. De volgende ochtend maakt mama Ana-Maria onze lunch nog klaar (zo lief!) en nemen we ook van haar afscheid waarbij er enkele traantjes vloeien. We vergeten nooit de gastvrijheid van deze lieve familie en hopen hier ooit nog terug te keren.