Na 32 uur onderweg met 3 verschillende vluchten (Fiji à Los Angeles à Mexico City à Santiago), 2 nachten op het vliegtuig (vliegtuigbenen!) en de langste 17de maart ooit, komen we eindelijk aan in Santiago, Chili. Tussen Fiji en Chili zit 16 uur tijdsverschil, dus aan een jetlag konden we deze keer echt niet ontsnappen! We rijden met de bus naar het centrum en stappen naar la Casa Roja, een oud herenhuis omgebouwd tot een charmant hostel met zwembad. Na een lekker avondmaal in Barrio Brasil vallen we snel in slaap om de volgende ochtend te laat wakker te worden en het ontbijt te missen (niet door onze jetlag, maar wel doordat het zomeruur in Chili niet automatisch aanpast met de wifi op onze smartphone). We checken uit en relaxen nog de ganse namiddag in de hangmatten bij het zwembad tot 17u.

Op dat uur hebben we namelijk afgesproken met Ana-Maria, een Chileense vriendin van Koen die we in België ontmoetten op een reünie-bbq en waarmee het meteen klikte. Zij is zo gastvrij ons de komende dagen te ontvangen in het huis van haar familie (papa Urvano, mama Ana-Maria, zus Diazna, broer Ricardo en het huisdier de witte egel). We zijn haar daar heel dankbaar voor, want we kunnen wel even wat rust gebruiken om onze batterijen op te laden door deze jetlag. Aangezien Ana-Maria overdag politieke wetenschappen doceert aan de universiteit van Santiago, kunnen we niet meteen samen met haar de stad in trekken. Terwijl we wachten tot het weekend om samen de stad te verkennen, profiteren we van onze vrije tijd door veel te slapen en eindelijk wat te bloggen bij haar thuis. We verblijven er samen met haar mama en zijn dus verplicht om ons beste Spaans boven te halen aangezien la mama geen Engels spreekt. Zij is een superlieve mama die mij met heel veel geduld dagelijks Spaans leert tijdens onze conversaties, eten klaarmaakt voor ons en samen met mij de was doet met de hand.

Vrijdagnamiddag trekken we Santiago in, gaan we lekker Chileens eten en proeven we voor het eerst een Terremoto (sterk drankje met witte wijn, ijscrème en grenadine, genoemd naar een aardbeving omdat de aarde onder je voeten zou beven als je er zo eentje opdrinkt). Nadien gaan we shoppen omdat ik supergraag zo'n mooi kleedje wil als de kleedjes die Ana-Maria steeds draagt (what? Ik heb geen enkel kleedje mee in mijn bagage!), maar de zoektocht levert geen kleedje op, wel een short en 2 topjes.
De Chilenen verkozen pas een nieuwe presidente en daardoor is er op zaterdag een grote manifestatie gepland in het ganse land waarbij het volk van zich wil laten horen voor verandering op allerlei vlakken (bv. gratis onderwijs). Ana-Maria en haar zus plannen mee te wandelen en wij dus ook, maar de gezondheid van papa Urvano beslist daar jammer genoeg anders over. Hij moet naar het hospitaal en ook de mama blijft daar overnachten.
Met als gevolg dat we hen niet meer te zien krijgen alvorens we verder reizen in Chili. Zondag trekken we dan maar alleen de stad in en kopen we voor ieder van hen persoonlijke cadeautjes. We vinden het zeer jammer dat we ze niet persoonlijk kunnen afgeven en dus geen afscheid kunnen nemen.

Zaterdagnacht zijn we wel nog met Ana-Maria, haar neef José en haar vriendin Katty het nachtleven van Santiago ingetrokken. De altiplanoband Banda Conmoción zou om 12u optreden, maar dat is buiten Chili-time gerekend! Om 02u30 komen de 15 muzikanten eindelijk op het podium en kan het feestje beginnen, of eerder, verdergezet worden, want de Chilenen weten wel wat feesten is! Alvorens de band komt aanzetten, wordt er al volop gedanst op cumbia-muziek en zingt de hele keet luidkeels mee met elk bekend Chileens liedje! Als veruit de enige toeristen worden we meteen meegezogen in dit gebeuren en al snel lippen we enkele grote hits mee terwijl onze heupen volop meeswingen en onze voeten niet stoppen met bewegen op de opzwepende ritmes. Als de band dan eindelijk start te musiceren (de muziek doet ons denken aan balkan), explodeert de krappe Fonda Permanente helemaal, wat een ambiance!

De manier waarop we Santiago bezochten was echt hoe we in gedachten hadden om de wereld rond te reizen: logeren, praten, meeleven en feesten met de locals en dit allemaal dankzij Ana-Maria, muchas gracias chica linda!