Ana-Maria geeft ons het advies om alvorens naar het zuiden te reizen, eerst even naar het noorden te gaan om te gaan sterrenkijken in een observatorium. Dit advies nemen we graag aan en dus nemen we de bus naar La Serena om de volgende dag meteen een nachttour te boeken naar het Mamalluca Observatory in de Elqui Valley. Deze vallei staat er samen met de Atacamawoestijn voor bekend om één van de droogste plaatsen op aarde te zijn. In het observatorium krijgen we te horen dat het 5 jaar geleden is dat ze daar nog een druppel regen hebben gezien. Als Belg kan je je dat moeilijk voorstellen, nietwaar? Als we daar arriveren rond 23u en uit ons busje stappen, kijken we meteen naar omhoog en staan versteld van de hoeveelheid sterren die we zien. Ongelooflijk hoeveel sterren er wel niet zijn! We blijken ook geluk te hebben omdat de maan op dit moment nog niet zichtbaar is, wat maakt dat het nog donkerder is dan normaal. We ontmoeten de manager van het observatorium en als we hem vertellen dat we Belgen zijn, begint hij plots Vlaams te spreken. Blijkt dat hij 8 jaar in Sint-Niklaas heeft gewoond. Na deze gezellige babbel (de mens was blij om nog eens Vlaams te kunnen spreken) beginnen we aan de rondleiding met een Engelssprekende en zeer gepassioneerde Chileense gids. We bekijken verschillende sterren door een megatelescoop vanuit een grote koepel die automatisch beweegt als de gids de sterrencoördinaten ingeeft in de gps. Vandaag de dag is de job als astronoom minder uitdagend, vindt hij, omwille van de gps, te gemakkelijk! Met het langste laserlichtje dat we ooit zagen duidt de gids in de lucht allerlei sterrenstelsels aan, waaronder verschillende waarvan we zelfs het bestaan niet kennen, omdat je die vanuit het noordelijk halfrond gewoonweg niet kan waarnemen. Bijvoorbeeld de Southern Cross dat in de tijd van de veroveringen de zeelui hielp om het zuiden aan te duiden, zodat ze wisten in welke richting ze moesten navigeren. Met de telescoop kijken we onder andere naar Mars (beetje teleurstellend, want je ziet enkel de kleur rood, maar niet zo mooi als al die foto's), Jupiter met zijn verschillende manen en zoomen we in op verschillende sterren uit Orion. De middelste ster in de gordel van Orion ziet er met het blote oog een minder heldere ster uit, maar als je door de telescoop kijkt, zie je dat dit niet één ster is, maar eigenlijk miljoenen sterren heel dicht bij mekaar! We leren heel veel bij over sterren, zwarte gaten, melkwegstelsels, clusters, nieuwe planeten, hemellichamen, lichtjaren, supernova's, witte en zwarte dwergen,… en krijgen nog de tip mee om het programma Stellarium gratis te downloaden waarmee je tot ver in de toekomst en het verleden verschillende momentopnames kan bekijken van de sterrenhemel met al zijn sterrenstelsels. Heel interessant! Als kers op de taart krijgen we naar het einde toe nog een drietal vallende sterren te zien, één van hen is ongelooflijk helder en heeft een superlange kleurrijke staart, nog nooit zo'n indrukwekkende vallende ster gezien! Wat een mooie afsluiter van een magnifieke observatienacht!

We reizen terug naar het zuiden en stoppen in Valparaíso, een andere aanrader van Ana-Maria omwille van de vele street art. Deze kuststad staat erom bekend en in 2012 vond hier ook het eerst Streetart-festival plaats, waarvan je de resultaten nog kan gaan bekijken op Cerro Polanco. We droppen onze rugzakken in onze hostel op Cerro Concepción en gaan op pad met de Canon. We nemen een hele oude, gele lift naar de top van Cerro Polanco (cerro = heuvel) en in de afdaling verliest Tim zichzelf haast met zijn fototoestel in de kleurrijke muren. De ochtend erop ontmoeten we bij het ontbijt een Australisch koppel, Patrick en Rita, die al 18 maanden aan het reizen zijn en hun voorlaatste dag voor ze terug naar Australië trekken, met ons willen spenderen in Valparaíso. Al tetterend over hoe het is om de wereld rond te reizen, kuieren we naar omhoog en naar omlaag door de gezellige straatjes van Cerro Concepción en Cerro Alegre terwijl we genieten van de vele kleurrijke huizen en sprekende muren. We kunnen maar niet genoeg krijgen van al die street art en missen daardoor bijna onze nachtbus naar Valdivia! Dat zou niet zo prettig geweest zijn en niet enkel voor ons, maar ook voor Jasper, die zo vriendelijk is om ons daar 's ochtends vroeg te komen oppikken.

Jasper, een jeugdvriend, is sinds januari samen met zijn Zwitserse vriendin Fabienne verhuisd naar Chili om er les te geven in verschillende vakken rond geologie aan de universiteit van Valdivia. Sindsdien wonen ze in een cabaña (klein vakantiehutje) aangezien hun spullen die 3 maanden geleden verscheept werden naar Chili, nog steeds niet zijn aangekomen. We gaan gezellig ontbijten en in de namiddag - na een bezoek aan de plaatselijke vismarkt met zijn gigantische zeeleeuwen gulzig wachtend op visafval - op café en horen daar hun frustraties over de Chileense administratieve diensten (visa is nog steeds niet in orde) en hun mentaliteit om eerder te liegen i.p.v. toe te geven dat ze iets niet weten. De verhuisfirma heeft alweer beloofd hun spullen dit weekend te brengen met de verhuiswagen, dus het wordt weer bang afwachten. En wat blijkt? Ze dagen eindelijk op met al hun bezittingen en wij kunnen dat moment van opluchting meemaken. Met plezier helpen we hen met het uitladen van de verhuiswagen.
Terwijl zij tevreden uitpakken in hun nieuwe woonst, plannen wij onze volgende bestemming. We zijn ondertussen al 2 weken in Chili en hebben enkel nog maar steden bezocht. We zijn de steden beu en hebben er nood aan om opnieuw dichter bij de natuur te zijn, dus off we go, met de bus naar Pucón!