Jammer genoeg moet de natuur nog even wachten, want het regent drie dagen non-stop eens we in Pucón zijn. Samen met een Braziliaans koppel Marcio en Maritana en een Franse leerkracht Laurent wachten we in Hospedaje Monica op beter weer. Gezellig bij de haard delen we verhalen over onze reizen, onze verschillende culturen én Chileense wijn terwijl ik probeer te genezen van een goede verkoudheid. Eens het ophoudt met regenen bezoeken we de termas (warmwaterbaden in de natuur naast een rivier) en boeken we waarvoor we naar Pucón gekomen zijn: de beklimming van de Villarica vulkaan. Ze voorspellen net op tijd beter weer, want morgen wordt Tim 32 jaar. Dit wordt een verjaardag om nooit te vergeten!

Het feit dat we om 5u30 moeten opstaan vinden we iets minder leuk, maar met zo'n vooruitzicht doen we dat met plezier. We pakken onze lunch in en gaan naar het kantoor van AndesMar Adventures. Daar maken we ons volledig klaar voor de beklimming, we pakken onze rugzak in, doen de kledij aan van het agentschap en zijn klaar om te vertrekken. We stappen de bus op en tijdens de busrit naar de voet van de vulkaan komt de zon stilletjes aan op wat voor prachtige uitzichten van de vulkaan zorgt. Eens we aan de voet arriveren, hebben we er al heel veel zin in, maar we moeten nog even wachten op toestemming van de CONAF. Even later komt onze gids melden dat de beklimming voor vandaag afgelast wordt, omwille van het weer. Er zijn te veel wolken aan de top van de vulkaan waardoor het niet veilig zou zijn deze te beklimmen. Wow, wat een bummer van formaat, zo op Tim zijn verjaardag! Dit hadden we niet verwacht! Een aantal Israeli's op onze bus blijkbaar wel, want zij maakten gisteren reeds hetzelfde scenario mee. We vinden het vooral ook heel jammer voor Marcio en Maritana, want zij wachtten 4 dagen op goed weer om deze beklimming te doen en boekten deze avond een nachtbus voor hun volgende bestemming op hun strakke reisschema. Zij zijn ervaren klimmers en we hadden deze beklimming echt graag samen met hen gedaan. Niks aan te doen, de natuur heeft beslist, geen beklimming vandaag. Het doet ons beseffen hoe klein je bent als mens en hoe krachtig de natuur is. We keren terug met de bus en bedenken wat we dan wel kunnen doen om deze verjaardag toch nog speciaal te maken. Fabienne had ons verteld over een mooie wandeling "Tres Lagos" in Parque Nacional Huerquehue.

Eens terug met de bus bekijken we de vertrekuren van de bus naar het park en daar hebben we alweer pech! De eerste bus was om 8u30 en die hebben we al gemist en de volgende bus is pas om 13u. De wandeling duurt echter gemiddeld 5u en de laatste bus terug naar Pucón is al om 17u, dus dat is ook geen optie. We blijven niet bij de pakken zitten en beslissen om dan maar te liften naar daar. We nemen eerst de bus een stukje verder en nadien liften we voor het eerst in ons leven. De eerste Chileen die zo vriendelijk is ons mee te nemen is een graanverkoper die onderweg nog verschillende keren stopt om zijn product te leveren bij zijn vaste klanten. Hij rijdt niet helemaal tot aan het park, dus moeten we weer liften. Niet zo gemakkelijk, want dit park is heel afgelegen op een gravelweg en aangezien het toeristisch zomerseizoen al gedaan is, passeren hier niet veel auto's meer. Toch slagen we er in om met nog 2 andere auto's mee te rijden en na nog een klein stukje te wandelen komen we eindelijk aan bij de ingang van het park rond 12u30, pffffffff! Om de hele wandeling te kunnen doen voor de laatste bus vertrekt, zullen we dus niet al te veel mogen treuzelen. We betalen het entreegeld en starten de wandeling. We stappen in dichte bossen met hoge en soms hele dikke bomen. Na een veel langere klim dan verwacht, komen we eindelijk aan bij het eerste meer. We staan weer verwonderd over de pracht van de natuur en bezoeken ook de andere 2 meren. Aan Laguna Verde klinken we met een Mango Colada op zijn verjaardag. Elkaar verrassen als je 24u op 24 samen reist, is niet gemakkelijk, dus in het plaatselijke winkeltje had ik snel een reep chocolade gekocht, maar dit bleek 'con sabor de chocolate' te zijn, dus het was geeneens echte chocolade, haha. Als we wat hebben genoten van het uitzicht en zijn uitgerust, trekken we verder. We kijken naar de klok om te zien hoeveel tijd we nog hebben voor de laatste bus er is en tot onze grote verwondering is het reeds 16u! Wow, we moeten nog de hele weg terug zien te wandelen op 1uur tijd (in het heengaan met klimmen deden we er 1u40 over), een uitdaging!

We beginnen te wandelen zo snel als we kunnen, meestal afdalen, maar in heel veel modder wegens de vele regen de voorbije dagen, dus dit gaat niet half zo snel als we hadden gewenst. Lopen op trappen met modder is geen aanrader, dus we moeten voorzichtig afdalen. We beseffen al snel dat we de bus waarschijnlijk niet zullen halen, maar blijven toch ons best doen en hopen op vertraging van de bus. We haasten ons zo hard en zijn tegen het einde zo vermoeid, dat als we eindelijk de eindstreep halen en horen dat de bus 6 minuten geleden vertrokken is, de moed helemaal in onze schoenen zakt. Net op dat moment komt de allerlaatste wagen uit het park gereden met een Zwitserse dame achter het stuur en 2 Chileense medepassagiers. Tim steekt meteen zijn duim uit en ze stoppen voor ons. Wanhopig vragen we of zij naar Pucón rijden en we alstublieft mogen meerijden en dat was meteen in orde. Wat een meevaller! Dan toch nog een cadeautje voor Tim zijn verjaardag én bovendien een dure busrit bespaard. We hebben geen vulkaan beklommen vandaag, maar beleefden wel een verjaardag vol avontuur!

Op 3 april wagen we dus een nieuwe poging om de vulkaan te beklimmen in de hoop op beter weer op de vulkaan. Vandaag hebben we meer geluk, want als we aan de voet aankomen, zien we al andere klimmers de skilift nemen, wat wil zeggen dat de beklimming doorgaat, yes! We nemen eerst met de groep de skilift tot in de sneeuw - wat niet moeilijk is, want de hele vulkaan ligt bedekt met sneeuw - en beginnen aan de beklimming. We klimmen in een rijtje achter mekaar al zigzaggend en in de voetsporen van de voorganger naar boven. Het begin is niet zo heel zwaar, ware het niet dat we gisteravond nog uitgebreid gaan eten zijn voor Tims verjaardag en ik blijkbaar slechte mosselen heb gegeten of zoiets, waardoor ik mezelf als het ware naar boven geboerd en gescheten heb (sorry for my French!). De hele beklimming met darmkrampen, dat was voor mij een uitdaging op zich! Een koppeltje dat steeds vlak achter ons klimt, geeft op halverwege de vulkaan en ik hoop stiekem dat het niets te maken heeft met mijn stinkende scheten :) Na een tijdje klimmen pauzeren we en doen de gidsen onze 'crampons' aan (spijkers die je over je bergschoenen gespt) om gemakkelijker op de sneeuw te kunnen stappen en dat helpt enorm. Vanaf dan hoeven we geen voetsporen meer te volgen en kunnen we veel meer van het uitzicht genieten. Onnodig te zeggen hoe mooi het was vanop de vulkaan, de foto's spreken voor zich! Als we na veel inspanningen en veel zweten - we zijn veel te warm gekleed voor dit zonnig weertje! - eindelijk de top van de vulkaan bereiken, springen we alweer een gat in de lucht voor de typische jumpfoto's. We kijken vol verwondering in de dampende krater van de vulkaan terwijl we voor het eerst de sulfurgeur van het diepste binnenste van onze aarde ruiken. Van onze gids Ricardo krijgen we te horen dat we op één van de meest actieve vulkanen staan van de ongeveer 6000 vulkanen die Chili telt. Ook Jasper vertelde ons dit al en vindt het vreemd dat de vulkaan al tientallen jaren niet meer uitbarst terwijl hij vroeger om de 2 à 3 jaar telkens van zich laat horen. Op de top hebben we jammer genoeg niet al te veel tijd om lang te genieten van het uitzicht want de wolken komen opzetten en klimmen naar de top van de vulkaan. Hoog tijd dus om te beginnen aan het meest plezante stuk van deze dag: de afdaling! Hiervoor moeten we een soort pampers ombinden en een plastic schopje, want je raadt het al, we mogen naar beneden glijden in de sneeuw! De hele weg naar beneden glijden we van de vulkaan in baantjes van onze voorgangers of creëren we zelf soms nieuwe hobbelige weggetjes. Tussendoor stappen we telkens een aantal meters naar het volgende kronkelglijbaantje om vervolgens weer met veel gegier en een grote lach om de lippen - wel opletten voor opspattende sneeuw in de mond, lekker fris, dat wel! - naar de voet van de vulkaan te glijden. Zoooooooooo plezant! Ik ben al helemaal vergeten dat ik heb afgezien bij de beklimming en wonder boven wonder voel ik die buikkrampen ook al heel wat minder! In niet minder dan een uur staan we weer aan de voet van de vulkaan en zit deze dag erop. En zo beleefden we alweer iets dat we nog nooit eerder deden. Benieuwd hoe vaak we dit nog gaan zeggen op deze reis!