De reden waarom we terug naar Chili gaan, is de W-track in Torres del Paine.
Eén van de bekendste en ook meest toeristische trektochten in heel Patagonië (150 000 gringo's per jaar!) en voor ons zelfs dé reden waarom we naar Patagonië gaan.
Het dorpje Puerto Natales lijkt enkel te bestaan als uitvalsbasis voor de vele toeristen die het park Torres del Paine bezoeken. Je vindt er vele restaurants en vooral vele winkels met outdoorspullen. Ook ik laat mij verleiden en koop een paar wandelstokken, voornamelijk op aanraden van Chad, de Amerikaanse fysioloog die we leerden kennen in El Chaltén en die kon merken hoe de vele afdalingen mijn knie overbelastten.

Als voorbereiding op de 5-daagse trektocht gaan we naar een informatiebijeenkomst en doen we inkopen in de enige grote supermarkt in town. Tot onze grote spijt kunnen we onze Canon niet meenemen op trektocht aangezien deze nog steeds niet wil functioneren. We verzorgen hem goed en stoppen hem 4 dagen in een zak vol rijst in de hoop hem terug tot leven te wekken als we terug zijn. We pakken onze trekkersrugzakken in en stoppen alles in extra plastic zakjes omdat de kans groot is dat onze spullen anders natgeregend worden. Torres del Paine staat er namelijk om bekend 4 seizoenen in één dag te hebben waardoor je de ene moment in stralende zon wandelt, een beetje later verrast wordt door sneeuw en nog later omvergeblazen door sterke Patagonische wind en horizontale regen. Dat belooft!

Aangezien in het christelijke Latijns-Amerika Semana Santa intens gevierd wordt en alle winkels, restaurants en diensten dan sluiten, lijkt dit voor ons de ideale moment om 5 dagen de natuur in te trekken. We vertrekken dan ook op Pasen. Het is een stralende dag waardoor we beslissen geen risico's te nemen en de tocht van oost naar west te wandelen, waardoor we de Torres al op de 1ste dag te zien krijgen (in onze hostel waren er trekkers die de torres zelfs niet gezien hadden doordat het bewolkt was!). Na 80km rijden komen we aan bij de ingang van het park waar we het entreegeld betalen en een filmpje te zien krijgen over wat wel en niet mag in het park. De nadruk op zware boetes bij brandstichting valt enorm op, wat ook logisch is aangezien in 2011 176km2 van het park is afgebrand door de fout van een onvoorzichtige Israëliër (waardoor de Israeli's onder de backpackers zelfs de bijnaam 'campfire' hebben gekregen J ). Met een minibusje worden we afgezet aan de eerste refugio waar we onze rugzakken droppen aangezien we daar de eerste nacht zullen doorbrengen. We hadden altijd gedacht om bij de W-track te kamperen met de tent, maar na vele 'horrorverhalen' over een grote muizenplaag die dit jaar het park teistert (en die rugzak, slaapzak, tent en zelfs dreadlocks kapotknabbelen!), beslissen we toch maar te overnachten in de veel te dure refugio's. De muizenplaag is trouwens ook een gevolg van de grote brand, het hele natuurlijke evenwicht is daardoor uit balans gebracht (afgebrande bomen à geen vogels à meer muizen!).

We beginnen aan de tocht en al vrij snel ontmoeten we onze vrienden uit El Chaltén op de tocht, wat een leuke verrassing! Zij stappen de laatste kilometers want deden de tocht van west naar oost. Chad is blij verrast als hij me ziet wandelen met wandelstokken omdat ik zijn advies heb opgevolgd.
Als we verder stappen en het pad meer naar omhoog gaat, komen we de eerste sneeuw tegen. Een heel bizar beeld: de vele kleuren van de herfstbomen in contrast met de witte sneeuw af en toe bedekt door kleine blaadjes van de lenga's en dit in combinatie met een stralende zon, wauw! Alsof het herfst en winter tegelijk is!
Hoe dichter we bij de Torres komen, hoe gladder de weg wordt. Het is dan ook het meest bewandelde stuk van de trektocht, waardoor de weg van platgetreden sneeuw bijna een ijspiste wordt. Op dit moment zijn we beiden heel blij met onze wandelstokken (Tim huurde er een paar voor deze tocht), want door deze stokken kunnen we ons balanceren op het gladde ijs en onszelf naar omhoog trekken door de punten in het ijs te prikken. Na deze gevaarlijke, maar plezante onderneming bereiken we eindelijk de Torres. Ikzelf ben een beetje teleurgesteld omdat ze al volledig in de schaduw liggen aangezien we pas om 11u konden vertrekken en dus pas om 16u de top bereikten. Desalniettemin is het toch een mooi uitzicht, die 4 torens die hoog boven het meer uittorenen. Maar om eerlijk te zijn vinden wij de tocht ernaartoe mooier dan de beloning op het einde. We genieten even van het uitzicht en beginnen dan aan de weg terug, richting de refugio. De gladde weg naar beneden is nog een pak moeilijker dan naar omhoog, waardoor we af en toe eens op onze poep vallen en ik dan maar op die manier verder naar beneden glijd. Na 8 u wandelen bereiken we net voor het donker de veel te dure refugio en doen ons te goed aan snacks en een brik wijn (geen zin meer om buiten te gaan koken!).

De tweede dag staan we vroeg genoeg op en beginnen we al te wandelen als het nog donker is. Al gauw kleurt de lucht felroze en genieten we van de zonsopgang die reflecteert in het Nordenskiöld-meer. De moeite om zo vroeg op te staan, zeker omdat we de hele tijd alleen wandelen! Vandaag wandelen we slechts 4 uur, want de volgende refugio is niet zo heel ver. Toch lijkt het zwaarder dan gisteren omdat we nu onze zware rugzakken meezeulen. We arriveren al rond de middag als eerste in refugio Cuernos en genieten van de warme kachel, de rust en lekkere zelfbereide hotdogs. Niet veel later komen ook Nigel en Carole aan, een koppel dat 18 maanden de wereld rondreist en waarmee we dus heel wat verhalen kunnen uitwisselen en tips kunnen aan vragen. We ontmoeten heel wat andere trekkers en praten de hele namiddag en avond vol waardoor we ons niet vervelen. 's Nachts liggen we met 8 op één kamer en dan is de kans een pak groter dat er een snurker tussen ligt. We liggen nog maar pas in ons bed of de eerste boom wordt al afgezaagd. Wetende dat het morgen een zware dag wordt, heb ik geen zin om niet te slapen wegens gesnurk, dus weet ik er niet beter op te vinden dan met mijn wandelstok de persoon te porren waarvan ik vermoed dat het gesnurk vandaan komt. Het blijkt dezelfde man te zijn als de man die we overdag de 'angry German' noemden, ook al bleek hij later geen Duitser te zijn. De angry German schrikt dus wakker waarop ik 'vriendelijk' vraag om te stoppen met snurken. Hierop vraagt hij (in het Spaans) aan zijn vrouw die onder Tim slaapt of hij werkelijk aan het snurken is. Waarop de vrouw antwoordt "Ik denk het niet, volgens mij is het de man die boven mij slaapt". Waarop ik met veel schaamte naar Tims bed stap en ontdek dat hij inderdaad de snurker is in plaats van de angry German (Tim zelf hoorde niets van heel dit gebeuren wegens oordopjes). Ik kon mij de volgende dag niet genoeg excuseren ten opzichte van de angry German. Een zeer schaamtelijk momentje, maar ook een beetje grappig.

De volgende ochtend staan we weer heel vroeg op, bereiden ons een lekker ontbijtje van muesli met melk, een verse appel, noten en rozijnen en zo staan we er sterk genoeg op om vandaag 11u te wandelen! Net als gisteren genieten we weer van de zonsopgang, wandelen we langs mooie plekjes met meren, riviertjes, herfstbomen en zien ook de Cuernos steeds groter worden. Aangekomen bij Campamento Italiano laten we onze rugzakken achter bij de guardias en beginnen aan de lange wandeltocht doorheen de Valley Frances op weg naar het uitkijkpunt Britanico. Volgens de guardias mogen we niet verder dan mirador Francés, maar van horen zeggen hoeven we hier niet naar te luisteren en is het meestal goed bewandelbaar. Tegen advies van de guardias in wandelen we dus tot het uiterste uitkijkpunt. Tot onze grote verrassing luisteren de meeste mensen wel naar de guardias, want we komen onderweg minder dan 10 andere trekkers tegen. Er is nochtans niets gevaarlijks aan de weg! We komen amper sneeuw tegen en volgens ons was de weg naar de Torres veel gevaarlijker. We komen dan ook te weten dat de weg naar de Torres nu geblokkeerd wordt door de guardias wegens te gevaarlijk. Al een chance dat we van oost naar west gaan én dat ze deze weg niet blokkeren! Onderweg genieten we weer van de mooiste uitzichten en wandelen we constant in de bossen naast besneeuwde bergen. Plots horen we gerommel uit de bergen en zien voor het eerst een lawine een heel stuk naar beneden razen, overdonderend! We komen aan bij mirador Francés en terwijl we genieten van het uitkijkpunt, raast er nog een lawine naar beneden, deze keer een kleintje. We wandelen verder en horen alweer gerommel en nu zijn we getuige van een gigantische lawine die maar blijft naar beneden stuiven, woooooooow! Nog nooit een lawine gezien en al meteen getrakteerd worden op 3, de max! Als we dan uiteindelijk aankomen bij de mirador Britanico, klimmen we op een rots en weten we niet waar eerst kijken, zo'n adembenemende en uitgestrekte 360° view! Moeilijk te omschrijven, maar de foto's spreken voor zich (ook al was het met ons klein reservetoestelletje). We blijven zo'n 3 kwartier op deze rots zitten om dit unieke uitzicht voorgoed in onze gedachten te prenten. We moeten jammer genoeg onze tocht voortzetten om weer voor donker de volgende refugio te bereiken. Het laatste uur hoop ik na elke heuvel een uitzicht te hebben op de refugio, maar die blijft maar verstopt tussen de bossen. Het worden moeizame en lange laatste kilometers voor mij. Om mij wat af te leiden van de lijdensweg vertelt Tim mij een verzonnen verhaaltje over een Israelieke die eens ging wandelen in Torres del Paine, heel grappig! Omstreeks 7 uur bereiken we tot mijn grote opluchting eindelijk refugio Paine Grande.
We bereiden ons avondeten in de keuken op de camping naast de refugio en ontmoeten daar de Nieuw-Zeelanders die in dezelfde hostel als ons verblijven in Puerto Natales en een dag eerder vertrokken waren. Tijdens zo'n trektocht krijg je op den duur het gevoel dat je iedereen kent en kom je precies altijd oude bekenden tegen, wat het heel plezant maakt.

Omdat we onvoldoende geïnformeerd zijn over de prijzen van de refugio's en we ook de overzet met de boot nog moeten betalen, beslissen we de tocht in 4 dagen te doen ipv in 5. We hebben namelijk enkel cash en gepast geld mee en door 1 nacht minder te blijven slapen, sparen we wat geld uit zodat we net voldoende hebben om terug naar Puerto Natales te geraken. Dit wil zeggen dat we het allerlaatste stukje van de W niet doen. We willen echter wel de Grey-gletsjer zien en wandelen de dag waarop we de boot moeten nemen 's ochtends vroeg nog naar het uitkijkpunt op de gletsjer en terug, samen met Duitse Tine die van hetzelfde gedacht was. Op dit stuk zien we de schade die de brand van enkele jaren gelden heeft aangericht heel goed. Vele bomen zijn kaal en het is dan ook een beetje griezelig om tussen deze dode bomen te wandelen. Als we terug zijn van de gletsjer realiseren we ons dat de trektocht erop zit en zijn we blij dat alles zo goed verlopen is. Het was een superervaring en we beseffen vooral hoeveel geluk we gehad hebben met het weer. Patagonische winden? Horizontale regen? Niks van gezien! Alle dagen stralende zon en hemelsblauwe lucht, uitzonderlijke weersomstandigheden volgens de locals, zelfs de voorbije zomer hebben ze nooit dergelijk weer gehad 4 dagen na elkaar. Wat een meevaller!
Als we eindelijk terug in onze hostel zijn, wacht ons nog een andere meevaller. Na 4 dagen slapen in de rijst is onze Canon herrezen!
Als beloning voor onszelf gaan we 's avonds een lekkere pannenkoek eten in de creperia samen met Tine en klinken we op onze survival en de herrijzenis van de Canon!