Na een helse busrit van 35 uren met de busmaatschappij Andesmar met naast ons een gans gezin op een tweezit: moeder, vader en 2 kinderen waarvan 1 baby die onophoudelijk huilt de hele nacht waardoor ik op het punt sta hem door de ruit te gooien met zijn tutter erbij, wansmakelijk buseten waarbij onze maag zich spontaan omkeert als de Argentijn met zijn dienblaadjes langskomt en waardoor we de naam AndesMar niet meer kunnen horen zonder kotsneigingen, komen we eindelijk aan in Iguazú.

Het eerste wat ons overvalt in Iguazu zijn de tropische temperaturen. Wat een verschil met de voorbije maanden! De herfstbladeren worden ingeruild voor bomen met grote groene bladeren, hang-en klimplanten en vele soorten bloemen. Bizar dat ook dit Argentinië is. Ook onze hostel schreeuwt een tropische sfeer uit, de naam alleen al 'Crazy Summer' zegt genoeg, maar vooral het zwembad, de hangmatten en de gemeenschappelijke buitenruimtes zijn een welkome afwisseling. Onze hosteleigenares Lulli nodigt ons al meteen uit voor een asado die ze organiseert voor vrienden in de binnentuin naar aanleiding van een belangrijke boxmatch tussen een Argentijn en een Amerikaan deze nacht. We hebben beiden geen kaas gegeten van boxen, maar willen de sfeer graag opsnuiven dus schuiven 's avonds graag aan tafel met de Argentijnen. Terwijl de cordero aan het braden is op de asado op het voetpad vlak voor onze hostel, doen de Argentijnse vrienden zich te goed aan het luidkeels zingen van karaoke in de micro en ook een danspasje mag daarbij niet ontbreken. Tijdens de boxmatch zijn de Argentijnen plots heel wat stiller, want hun boxheld verliest de match. Weg sfeer! De vrienden druipen af en wij kruipen ons bedje in.

Ook al is het bewolkt, toch kunnen we niet langer wachten om al voor de eerste keer de watervallen van Iguazu te gaan bezoeken. Vandaag gaan we naar de cataratas (watervallen) in Foz de Iguaçu, want we willen eerst een globaal overzicht krijgen van alle watervallen en dat kan je best vanaf de Braziliaanse kant. Na een stempel in ons paspoort (woehoew, we zijn dan toch 1 dagje in Brazilië geweest!) arriveren we bij de goed georganiseerde Braziliaanse kant van de watervallen. Het eerste wat ons opvalt, is de bruine kleur van het water. Dit hadden we niet verwacht. Naar verluid heeft het de voorbije dagen veel geregend, waardoor de rivierbedding meer modder en gesteente meeneemt naar de watervallen en deze bijgevolg bruin kleuren. Hierdoor zien we ze ook in volle glorie, want veel regen betekent ook veel meer water en dat hebben we gezien én gevoeld!
We wandelen het hele parcours af en krijgen steeds andere uitzichten te zien. Onvoorstelbaar hoe veel watervallen er zijn in verschillende verdiepingen. Als je denkt dat je alles gezien hebt, wachten er bij de volgende viewpoint nog meer cataratas op je. We krijgen ze ook van heel dichtbij te zien en worden volledig natgeregend door de immense kracht van het water. Ook staan we op een platform vlak erboven, waardoor je al dat water onder je ziet wegstromen en neerklateren op de rotsen ver beneden, indrukwekkend!

Bij tropische gebieden horen ook tropische diertjes natuurlijk en al bij de eerste viewpoint worden we verrast door een vreemd tropisch dier dat we nog nooit zagen, een coati (lijkt op een wasbeer, maar het heet naar het schijnt een neusbeer, ooit al van gehoord?). Overal in het park hangen er waarschuwingsborden dat je deze beertjes best niet aanraakt omdat ze zeer scherpe tanden en klauwen hebben en je er lelijke wonden kan aan overhouden (met uitvergrote foto's van deze wonden, oh jawel, u weze gewaarschuwd!). En toch kan ik het mij niet laten om een neusbeertje zijn zachte staart even aan te raken, oeps! Hopelijk krijgen we er aan de Argentijnse kant nog meer te zien!

De volgende dag is het alweer bewolkt dus beslissen we te wachten op beter weer, we willen toch echt wel de watervallen te zien krijgen met een stralende zon, omdat er dan meer kans is op regenbogen! En dat is het plezante aan lang op reis zijn: je kan dan flexibel omgaan met je reisplannen (als die er al zijn) en wachten op beter weer. Zo gezegd, zo gedaan.

Als we 2 dagen later aankomen aan de Argentijnse kant nemen we meteen het toeristentreintje naar de verste watervallen: de Garganta del Diablo (keel van de duivel) waar we de grootste watermassa ooit naar beneden zien stuiven, oorverdovend! Deze kracht en het geweld van de natuur staan in schril contrast met de omkadering: een stralende zon, een blauwe hemel, een grote regenboog en honderden vlinders in de meest uiteenlopende kleuren die op je lichaam neerstrijken, zorgen ervoor dat we ons in een sprookjeswereld wanen. Waar is de pot van goud?
Na spelen en dansen met de vele vlinders maken we een wandeling langs het bovenste circuit waar we de watervallen van dichtbij bekijken en opnieuw onbekende diertjes waarnemen zoals prachtige vogels, grote hagedissen en spinnen met vierkante hoofden (griezelig!).
Als we de volgende dag weerkeren (aan halve toegangsprijs) starten we met een wandeling door de jungle, de Macuca Trail, waarbij we hopen nog meer tropische dieren te spotten. Dit wordt echter een grote flop: na 3 uur wandelen tellen we een dode roodzwart-gestreepte slang in het midden van de weg, een toekan in een boom 40m verder en een schim van een beest dat lijkt op een varken met een lange snuit.
Het onderste circuit van de watervallen maakt alles goed. De neusberen en vlinders zijn overal aanwezig, maar vooral het beeld van de watervallen is adembenemend! Op één of andere manier zijn ze drie dagen later helderder geworden (dan aan de Braziliaanse kant) en de constante regenboog volgt ons op de voet.

Drie dagen bezochten we één van de grootste watervallen ter wereld en ze hebben ons niet teleurgesteld. Het was de moeite om ze van beide kanten te zien (een must eigenlijk!) en een echte aanrader!