We moeten om half acht al aan boord zijn en zetten daarom voor het eerst in weken een wekker. De camper parkeren we dichtbij de haven in de middenberm van een drukke straat. Hier kunnen we gratis parkeren, zo hadden we gisteren uitgezocht. We worden vriendelijk ontvangen door crewleden die allemaal herkenbaar zijn aan hun blauwe T-shirts. Als deelnemers aan een tweedaagse trip krijgen we een VIP behandeling en mogen plaatsnemen op comfortabele banken in een airconditioned ruimte op het bovendek. We zijn uiteindelijk met zes: een meisje uit Berlijn, twee studentes uit Engeland, Gustav uit Wenen en wij tweeën. Alleen Gustav en ik zijn duikers, de anderen komen om te snorkelen.
We worden verzocht onze schoenen uit te doen; we lopen twee dagen lang op blote voeten. Als ontbijt krijgen we allemaal een broodje burger.
Voordat we vertrekken krijgen we veiligheidsinstructies en moeten we formulieren invullen waarin we o.a. afzien van alle mogelijke claims tegen het bedrijf. Ook moeten we de aangekondigde rifbelasting betalen en moeten we gaan betalen voor de wetsuits die we gaan gebruiken. Deze worden zeer aanbevolen vanwege zowel het gevaar van zonnebrand als het risico van de zeewespen. Ik protesteer dat ik een trip heb geboekt inclusief zes duiken en de daarvoor benodigde apparatuur en materialen. Het blijkt echter beleid te zijn van het bedrijf, de crew kan daaraan niets veranderen en anderen protesteren ook bijna nooit tegen de vijf dollar extra per dag. In vergelijking met wat we al hebben betaald valt het bedrag wel mee, maar het gaat mij om het principe: je gaat klanten die al hebben betaald voor de trip en al aan boord zijn niet extra laten betalen voor iets waarvan je als bedrijf zelf vindt dat ze het nodig hebben. Ook Gustav betaalt niet en ik geef aan dat het bedrijf een hééél groot probleem heeft wanneer één van ons onverhoopt wordt gestoken door een zeewesp. De crew lijkt niet onder de indruk.
Pas rond negen uur vertrekken we voor een vaartocht van anderhalf uur naar het Great Barrier Reef. Wij op onze comfortabele banken, de veertig dagjesmensen beneden op eenvoudige plastic stoelen. In deze ruimte krijgen we halverwege de tocht een korte diapresentatie over de dieren die we op het rif kunnen aantreffen.
Op de snelle catamaran kan ik mijn eten maar net binnenhouden. Net op tijd stoppen we in de buurt van een nog wat grotere catamaran, ons verblijf voor de komende twee dagen. Alle bagage van ons groepje wordt voor ons overgebracht in een kleine glasbodemboot, waarin we zelf ook mogen plaatsnemen.
Ook op de Reef Encounter worden we vriendelijk ontvangen. Aan boord is nog een groepje van zo'n vijftien mensen die 's-middags zal vertrekken. We verbazen ons over het grote aantal crewleden, ongeveer net zoveel als het aantal gasten. Later horen we dat het voor een groot deel klanten zijn die zijn blijven hangen en nu tegen kost en inwoning werken en hun duikopleiding afronden. Het lijkt me een aantrekkelijke deal voor deze jongelui.
Iedere dag zijn er zes rondes waarin klanten kunnen duiken of snorkelen. Deze worden via de intercom aangegeven.
De maaltijden aan boord zijn prima, met veel salades en fruit erbij. Ook met vegetariërs wordt goed rekening gehouden.
Na de lunch is onze eerste duikronde. Gustav zal bij deze en de volgende duiken mijn buddy zijn. We krijgen een uitgebreide uitleg over het materiaal, de procedures en de plattegrond van het rif. We krijgen het aanbod om een gids te huren, maar dat slaan we af. Ik ben volledig bevoegd om de minder ervaren Gustav mee te nemen.
Ik duik zonder duikpak en met andere flessen dan ik gewend ben en vraag daarom aan de materiaalmeester hoeveel lood ik zal meenemen. Twee kg moet ruim voldoende zijn.
Zodra we in het water zijn gesprongen wordt er geroepen dat er een zeeschildpad dicht bij de boot zwemt. We zien hem vanaf de oppervlakte langzaam de diepte in zwemmen.
Dat doen wij ook, langs de dikke ankerlijn. Als ik beneden aangekomen deze lijn loslaat, blijkt dat ik veel te licht ben. Alle lucht is dan al uit mijn trimvest geblazen. Ik geef Gustav aan dat er iets niet in orde is, en dat we terug naar boven moeten. Daar krijg ik wat extra lood aangereikt, waarna we opnieuw kunnen afdalen. Het rif is schitterend, het water helder en de vissen prachtig gekleurd. We kijken nog maar net rond als Gustav aangeeft dat hij al bijna driekwart van zijn lucht heeft verbruikt. Deze veiligheidsgrens mogen we niet overschrijden, schijnt zelfs in de wetten van Queensland te staan. Ik geef Gustav mijn tweede automaat en op mijn lucht keren we langzaam terug naar het schip. Op de computer staat dan een duiktijd van 19 minuten. Een mooie duik, maar wel erg kort. We mogen namelijk tot 40 minuten duiken, als we daarvoor voldoende lucht hebben, en we ruim binnen de decompressiegrenzen blijven.
Nadat we ons hebben omgekleed vertelt Gustav dat hij wel vaker snel door zijn luchtvoorraad heen is. Zelf heb ik daar geen last van. Sommigen vermoeden dat ik in de loop van de tijd kieuwen heb ontwikkeld maar zelf denk ik dat het te maken heeft met techniek, ervaring en je op je gemak voelen onder water. Ik geef Gustav wat tips over het verbeteren van zijn ademtechniek. Dat blijkt te helpen, want bij de volgende duiken kan hij ruim tweemaal zo lang met zijn luchtvoorraad doen.
Hetty heeft tijdens het snorkelen leuke dingen gezien, maar is ook wel een beetje zeeziek geworden van het drijven op de golven.
Die middag maken we op een ander rif een tweede duik, die veel beter verloopt dan de eerste.
Na het avondeten, als het net donker is, maken we de derde duik van die dag.
Zodra we beneden zijn zien we een zwarte vis van zo'n 60 cm lengte heen en weer schieten. Ik heb al snel in de gaten dat hij gebruik maakt van het licht van onze lampen om visjes te verschalken die net in dromenland zijn. De meeste vissen weten hem desondanks te ontwijken, maar minstens één visje lukt dat niet. Een andere vis die hij aanvalt vlucht niet en vlak voordat de rover zal toehappen stopt hij. Ik vermoed dat hij het beest herkent als vies, giftig of anderszins gevaarlijk.
De zwarte vis volgt ons totdat we weer aan boord gaan. Ik herken hem aan een litteken op zijn staart. In het licht van de lampen van enkele andere duikers bij de boot zien we enkele haaien heen en weer zwemmen. Er was al aangekondigd dat we ze op deze plaats zouden tegenkomen. Het zijn ongevaarlijke rifhaaien die een lekker hapje hopen te vinden tussen de vissen die de beschutting van de boot hebben gezocht.
Na 375 duiken in 37 jaar is dit de eerste keer dat ik haaien tegenkom! Ook Gustav is erg onder de indruk.
Na het doorbladeren van een mooi fotoboek over het Great Barrier Reef besluiten we te gaan slapen. We delen onze kamer met het Duitse meisje. Dat bleek $ 80 per persoon goedkoper dan een tweepersoonskamer!
Theo