Het is vandaag de derde dag op rij dat we vooral kilometers moeten maken, zodat we dichterbij Sydney een paar dagen overhouden om daar nog natuurgebieden te bezoeken.
Ik had graag nog een bezoekje willen brengen aan Carnarvon Gorge en Carnarvon National Park, waarvan we vanmorgen langs de toegangsweg reden, maar daar zou je eigenlijk enkele dagen voor moeten uittrekken. Nu we nog zover van Sydney zijn, willen we niet het risico lopen dat we door oponthoud in tijdnood komen.
Ondanks dat de wegen hier 'highway' worden genoemd, zijn ze niet vergelijkbaar met onze Europese snelwegen. Het zijn geasfalteerde tweebaanswegen, zonder vangrails en middenberm. Het vee loopt vaak gewoon langs en over de weg en als ik kijk naar het aantal verkeersslachtoffers dat we al hebben gezien, verbaas ik me erover dat er in Australië nog kangaroes over zijn. Wij remmen regelmatig af om deze hoppers de weg over te laten springen, maar ik vermoed dat veel roadtrains dat niet doen. Deze trucks met twee tot vier trailers kunnen tot 53 meter lang zijn en razen met hoge snelheid over de rechte wegen door het land.
De roofvogels en kraaiachtigen die op vrijwel ieder vers lijk te zien zijn profiteren in ieder geval goed van de roadkills, ondanks dat ze zelf vaak maar ternauwernood voor de aanstormende auto's weten weg te vliegen. Ze hebben daarvoor blijkbaar wel veel beter ontwikkelde reflexen dan kangaroes, varkens en koeien, want ik kom ze zelden tweedimensionaal tegen. Wanneer we vóór ons op de weg weer eens een zwerm vogels op een lijk zien zitten, toeteren we vaak om ze weg te jagen, maar we weten niet zeker of ze ook zonder getoeter al op tijd weg zouden vliegen. Ook met zwermen kakatoes hebben we al regelmatig bijna aanrijdingen gehad. Veel sprinkhanen in de zwerm waar we vandaag doorheen reden hebben we helaas niet kunnen vermijden.
Wat we gelukkig wel hebben kunnen vermijden was een zoogdier ter grootte van een kat, met een uiterlijk dat het midden houdt van een vos en een kale hond. De digitale gidsjes van Australië die ik heb geraadpleegd hebben nog geen uitsluitsel gegeven over hoe het heet. Helaas heb ik er geen foto van kunnen maken, zoals bij twee kraanvogelachtige beesten wel is gelukt.
Naarmate we zuidelijker komen zien we steeds vaker emu's op de velden. We stoppen nu niet meer iedere keer om ze te fotograferen.
De overheid doet er veel aan om de wegen te onderhouden en verbeteren, want regelmatig stuiten we op wegwerkzaamheden. Het verkeer wordt daar eerst met borden vertraagd en dan vaak door middel van verkeerslichten of wegwerkers met stopbordjes om beurten over één van de resterende rijstroken geleid. Aan één van de wegen werd over een lengte van 22 km gewerkt, wat ons zeker een vertraging van een uur heeft opgeleverd. Voor ons niet zo'n probleem, maar blijkbaar wel voor sommige Australiërs die snelheidsbeperkingen en doorgetrokken middenstrepen negeren om zo weinig mogelijk oponthoud op te lopen.
In de berm zie ik iets dat lijkt op een kleine schijfcactus. Als ik er verderop meer zie staan weet ik het zeker: we zijn cactusgebied binnengereden. Later zien we prachtige boomvormige exemplaren van wel zes meter hoog.
Het landschap verandert regelmatig. Soms lijkt het een savanne, een oneindige grasvlakte met verspreid staande bomen. Op andere momenten zien we akkers waarvan de grootte eerder in vierkante kilometers moet worden gerekend dan in hectares. Welke gewassen er worden verbouwd is ons niet altijd duidelijk, maar de wijngaarden herkennen we meteen. Toch is de landbouw hier vooral het telen van rundvee. Vandaag zien we wel de eerste kudden schapen.
Aan het eind van de dag meren we aan in Dirranbandi en hebben dan 522 km op de teller staan.
Theo