Gisteren zijn we vertrokken uit Julia Creek. Een dorp, midden in een uitgestrekt gebied waar vee wordt gehouden. Oneindige droge vlaktes met hier en daar een enkel struikje. Waar dorstige koeien met hangoren wanhopig op zoek zijn naar iets eetbaars. Terwijl de droge warme wind de termieten zelfs te veel is geworden, geen termieten heuvels hier. Of zou deze observatie te sterk gekleurd zijn door de tijd van het jaar. Ik zie het wel voor me. Grote kuddes koeien door cowboys op paarden voortgedreven. Je merkt aan alles dat dit gebied een koeiengebied is. Borden met "teek vrij gebied" en overslag plekken waar het vee bij elkaar wordt gedreven. Bij de schaarse tankstations is er ook vaak een bar, daar heb ik een foto gezien van een grote kudde koeien met mannen te paard. Het doet me aan oude westerns denken.
Maar terwijl wij verdreven door de hitte, weer verder rijden, zien we alleen langs de kant van de weg in plaats van dode kangoeroes, dode koeien. Een koe meer of minder kan ze geloof ik niet schelen. Wanneer we door spaarzame plaatsjes heen rijden vallen mij de huizen op. Van hout of platen, allemaal een stuk van de grond af. Soms zo hoog dat de auto er onder kan staan. Lekker in de schaduw. Onderweg komen we 2 emoes tegen. Eindelijk bewijs, we zetten ze op de foto. Hoe we al die foto's via MyCloud naar Nederland gaan sturen zal nog een gedoe worden. Via een eigen hotspot wordt erg duur en de schaarse Free Wifi is traag.
Wanneer we in Richmond aankomen valt ons het informatiecentrum op. We zijn in fossielen land en dat is te zien. Een grote dino verwelkomt ons. Bij het informatiecentrum hoort een fossielen museum, waar ook onderzoek wordt gedaan. Na een korte introductiefilm, dwalen we met audiotoer door het museum. Echt leuk. Delen van Queensland zijn miljoenen jaren geleden zee geweest. 12 km van het museum zijn 2 plekken waar je zelf op zoek mag gaan naar fossielen. En aan de foto's te zien van de trotse opgravers, wordt er regelmatig wat gevonden.
Met de gratis route kaartjes vervolgen we onze weg. We klimmen na verloop van tijd en de omgeving wordt groener met meer bomen. We signaleren de eerste termieten heuveltjes weer. Naakte, geen bevallige dames of jongetjes met baseball petjes meer. De grond wordt geel en soms wit. En bovenop een heuvel is een bord op een parkeerplaats wat verteld dat dit bergen van zandsteen zijn. Makkelijk te bewerken steen, wat menigeen heeft aangezet tot het maken van inscripties. Hartjes, letters enz. ingekerfd in de rots. We zijn in de "white mountains" aanbeland, tevens de waterscheiding. Vanaf nu gaat het water richting de South Pasific. We dalen weer af, het lijkt wat koeler te worden. Het wordt tijd voor een camping. Lekker koel slapen vannacht.