Vlak voor de kust van Playa del Carmen ligt het eiland Cozumel. Dat schijnt een toeristische top attractie te zijn, waar je met een veerboot naar toe kan. Bovendien is er een museum, hopelijk met airco.

We komen aan bij de pier waar we direct naar een verkooppunt van de tickets worden geloodst. Er zijn er meerdere, maar zo te zien hebben ze met elkaar de tijden verdeeld. Het is druk op de boot, waar we een plekje op het bovendek veroveren. Behalve onze medepassagiers is er trouwens niet veel te zien. Geen vogels, dolfijnen of walvissen, we raken verwend.

Het eiland is inderdaad zeer toeristisch, grote cruiseboten in de verte en een lange straat vol met winkels. Ik kan daar nooit zo goed tegen, al die mensen die je aanspreken of roepen om naar binnen te gaan.

Bij het van de boot af gaan en naar buiten lopen is al hordelopen. Allemaal excursies, te veel keuze. We besluiten om eerst maar eens naar het museum te gaan, wat een allegaartje is van prehistorie, historie, natuur en cultuur. Terwijl we binnen zijn begint het te regenen, het blijft er dreigend uit zien.

De duiktocht die Theo nog wilde doen zit volgeboekt. Dat is jammer want Jacques Cousteau heeft dit rif in de jaren zestig bezocht en toen gezegd, dat dit één van de mooiste duikplekken ter wereld is. Ter ere van hem hebben ze een heel mooi monument neergezet.

Helaas, we hebben tijd over voordat onze retourboot vertrekt, dus dwalen we, na de tweede stortbui, nog wat door het stadje. Het lukt me zelfs een driekwart broek en een lange broek te kopen die een beetje normaal zit. Dat was tot nu toe nog niet gelukt. Het werd nu wel nijpend, één broek waarvan het kruis na diverse reparaties niet meer te maken was heb ik weg gedaan. En eergisteren, toen ik Theo op wilde halen, ben ik onderuit gegaan. Een plas water bleek een plas olie te zijn. Dat glijdt nogal goed en de zwaartekracht deed de rest. Het gevolg was dat ik onder de olie zat, die je natuurlijk nooit meer uit je kleren krijgt.

In een park kijken we naar een aantal kinderen en volwassenen die zich vermaken met eenzelfde fontein als bij ons op het stadhuisplein, waardoor ik gelijk aan huis moet denken. Het kan ze hier niet schelen dat ze nat worden, ik verdenk ze ervan dat ze speciaal voor die fonteinen hier zijn. Het doet me ook aan Myanmar denken, waar bij net zo'n fontein ook een stoet kinderen zich vermaakte en moeders met handdoeken en tasjes droge kleren klaar stonden na afloop. Wanneer ik straks terug ben en ik loop over het stadhuisplein zal ik altijd denken aan Cozumal in Mexico en Yangoon in Myanmar.

Hetty