Het is een winderige dag op een open camping, wat me het gevoel geeft dat je aan zee zit. De yoghurt waait van mijn lepel terwijl ik aan het eten ben. Ik hou de boterhammen vast terwijl ik ze smeer, anders zijn ze verdwenen. De horizon is vlakbij alsof je achter een duin of dijk zit. Op de lange rechte weg richting Head Smashed In Buffalo Jump zie ik het gele gras buigen in de wind. Het is nog steeds een open heuvelig landschap, waar huizen en koeien verdwijnen in de laagten. Een kronkelige groene band geeft aan waar een kreek loopt. Het museum is zo ontworpen dat het bijna wegvalt tegen de klif. Eerst krijgen we een film te zien met hoe de Blackfoot indianen op bizons jaagden toen ze nog niet de beschikking hadden over paarden. Dat maakt ons nieuwsgierig naar de klif. Maar die valt een beetje tegen. Waar is die duizelingwekkende diepte? Hier breken die beesten alleen hun poten, er is nog maar pakweg vijf meter over. Duizenden jaren hebben ze op deze plek bizons over de klif gejaagd. Een tien meter dik mengseltje van beenderen, puin en plantenmateriaal ligt daar onder me. Het waait hier wel verschrikkelijk, je ziet iedereen naar hun petten grijpen. Een mevrouw doet gauw haar muts van de trui op want haar oorbellen willen er vandoor. Weer terug genieten we van dit geweldige museum. Waar je door verschillende onderdelen van het verhaal achter de Head Smashed In Buffalo Jump plek geleid wordt. De Blackfoot indianen gebruiken deze plek al duizenden jaren. Lang voor ze de beschikking over paarden hadden. Pas toen de Spanjaarden Amerika bereikten ontsnapten er paarden en kwamen die uiteindelijk hier terecht. Na de uitleg hoe, wanneer, waarvoor en waarmee de indianen de bizons bejaagden komen we een laag lager in het gebouw. Hier laat men zien hoe ze leefden, wat ze aten, wat ze allemaal gebruikten en maakten van de bizon. Daarna volgt ook nog een deel over het onderzoek van dit gebied. Beneden gekomen lopen we nog de trail onderaan de klif, best spannend met de pas op bordjes die verkondigen dat hier beren voorkomen. De rest van de middag gebruiken we om richting het Waterton Lakes National Park te rijden, waar we een rode canyon bezoeken. Op de bodem van de rode niet al te diepe canyon zijn mensen in het water. Er liggen allemaal ronde grijze stenen op de bodem. Ze zijn hier met het water meegekomen, dan zal het water heel wat harder stromen als nu het geval is. We blijven hier op de parkeerplaats staan, om te slapen. Hetty