Het zou gaan regenen vandaag, dat had de campingbeheerder gezegd. Bovendien is de zon bij het opkomen rood, En men zegt wel; "morgenrood, water in de sloot". Ontbijten doen we met een nog koud zonnetje terwijl het behoorlijk waait, wat heel gewoon is voor deze omgeving, heb ik gelezen. Er staan hier dan ook weinig bomen op de camping om de wind te breken. Theo wil douchen maar de ingang is afgeplakt, ze zullen wel aan het schoonmaken zijn, denkt hij. Ik ga kijken en zie dat het is gedaan met een soort tape dat je gebruikt om verband vast te zetten. Misschien wel door die pubers die gisteravond hier hun hangplek hadden. Er is geen schoonmaker te zien of te horen.
Lekker schoon gaan we weer op weg naar de Bar U Ranch. Één van de grote ranches die hier vroeger waren, met een ongelofelijk grote oppervlakte grond voor hun vee. Op een grote open vlakte zien we een modern houten gebouw. Het zou Bar U Ranch moeten zijn, een National Historic Site of Canada. Pas als we het gebouw doorlopen, zien we dat in een dal erachter meerdere rodebruine houten gebouwen staan. Het is warm weer, in de verte zien we bergen liggen en in een stenige bedding kronkelt een kreek. Al die gebouwen lijken wel een dorpje. Ooit bestond deze ranch uit 63,184 hectare land, stel je eens voor. Nadat de bizons uitgemoord waren, werden deze golvende groene vlaktes door koeien bevolkt. Die door cowboys, in dit land zonder grenzen, te paard bijeen gehouden werd. Tot na een strenge winter 1906/07, droogte en een recessie deze Ranch overging op het houden van Percherons. Een sterk paardenras uit Frankrijk, gefokt om kanonnen te trekken. Net op tijd, want door de eerste wereldoorlog is dit ras in Frankrijk bijna uitgeroeid. Ze waren goed voor de huifkarren en postwagens en waren hier zeer gewild. We zien er een donkerbruin bijna zwart paar voor een wagen lopen. Een jonger paar grijs wit van kleur staat in de wei.
Het verhaal van de ranch wordt in de verschillende gebouwen verteld aan de hand van materiaal en foto's. In de werkplaats van de zadelmaker zit een man die vertelt dat zijn moeder uit Friesland komt. Na de tweede wereldoorlog is zij met een Canadees getrouwd. Hij laat zien hoe je zadels maakt.
Er zijn nog veel meer gebouwen, het is een klein dorp met een smid, garage, postkantoor, melkerij, stallen en een opbergschuurtje voor eten, die van binnen helemaal van plaatstaal is, geen muis kan er in. Er naast staan in een klein schuurtje accu's, glazen bakken met loodplaten, en brandstof kannen. De cowboys waren jong, van zestien tot drieëntwintig. De indiaanse cowboy's, sliepen in een tentenkamp naast de rivier. De rest sliep op de zolder van een huis, eerst op stro, later op bedden. Eten deden ze met z'n allen, praten was verboden, ze moesten snel eten, want mochten geen daglicht verspillen.
We lopen verder en zien naast de rivier een huifkar staan, naast een groot houtvuur met boomstammen er omheen. Het is een eetwagen die aan de achterkant opengeklapt kan worden. Dan ontstaat er een werktafel en komt er een kast te voorschijn waar etenswaar en keukenspullen in opgeborgen zitten. We gaan zitten op een boomstam en krijgen van een cowboy wat koffie te drinken. De koffiekan komt zo van het vuur, het is lekkere koffie. Het smaakt zoals thuis, sterker dan je hier normaal krijgt. De cowboy blijkt dit werk alleen maar tijdelijk te doen. Hij is ook eigenaar van een bedrijf dat medisch personeel levert aan de olieindustrie, heeft in het verleden ook veel en langdurig gereisd, en is een zeer ervaren duiker, die zo nu en dan meewerkt aan professionele onderwaterfilms. Genoeg gespreksonderwerpen dus, voor bij de koffie.
In een grote schuur, vroeger de stallen van de paarden, zien we de zadels die gebruikt werden. Het leek me een zadel waar je wel lekker in zou zitten, maar dat was niet zo.
Helemaal verzadigd van alle informatie gaan we weer terug naar de auto. Door wuivend gras met heuvels en laagtes rijden we verder. Het lijkt of je heel ver kan kijken omdat er geen bomen staan. Maar door de laagtes kunnen huizen en kuddes uit het zicht verdwijnen. Hier niet heel ver vandaan zijn we, weken geleden alweer, met de trein langs gekomen en het is daardoor extra leuk om hier nu te rijden.
Hetty