30 december - Lake Tekapo

De hele nacht is de regen niet weggeweest. Volgens de lokale Erwin Krol sneeuwt het op 1500 meter en hoger. In dit weer gaat zelfs Airwolf niet de lucht in.
Bij de receptie zeg ik tegen de dame aan de andere kant van de balie: "G'day, no flying today éh" Ondanks het trieste weer is de dame erg vrolijk en ik krijg een droog "Not gonna happ'n t'day mate"

We verkassen een klein stukje naar het oosten en stoppen aan het prachtige Lake Tekapo. We volgen het bordje 'Town Centre'. Het is niet meer dan een parralelweg aan de snelweg. Een supermarkt, 2 café's, een paar souvenierwinkels, de iSite en de onvermijdelijke Chinees.
We nestelen ons in het gezellige Café77. Op tafel liggen wat brochures voor de toeristen. Voor ieder wat wils, verveling uitgesloten, zelfs met dit hondeweer. Hotpools en Sauna, dat wordt het. Heerlijk na een paar koude of helemaal ontbrekende douches.

Voordat we gaan dobberen rijden we nog even naar het aan het meer gelegen kerkje van de goede herder. Een klein kerkje schitterend gelegen aan het turquoise meer wat omringt is met lupines in vele kleuren. Prachtig.

De camper parkeren we naast 1 van de vele andere campers, het is druk vandaag. Er worden binnen eieren met spek gebakken. "Smells good" zeg ik. "Indeed and it is better than the s*** they sell in there". De gebruikelijke eerste vraag wordt gesteld, "Where are you from?" "Holland"
"Ah ik ook", zegt de vrouw met een zwaar accent. Ze woont met manlief al 15 jaar in het uiterste noorden van NZ. Een heerlijk land waar je kan zijn wie je bent en er is voor iedereen wel wat te vinden. Mee eens. Ze horen ons uit over de wereldreis en bij het woord Nepal lichten de pretoogjes van Marc, haar man, op. Een amerikaan die daar veel gidswerk doet. Ook hoog in de Himalaya. Een grote foto op de zijkant van de bus van hem op de K2 is het bewijs.

We stappen in zwemoutfit vanuit de kleedkamer naar buiten en de zon komt voorzichtig door. Stoom komt van de drie baden af. We kiezen het bad zonder schreeuwende kinderen. Oef, dat is warm, heerlijk. We voelen de koude spieren juichen van geluk. Met ons hoofd nog net boven water in het zonnetje liggen we heerlijk te dobberen.
In de sauna gooit Anne een flinke schep water op de hete stenen. We zijn weer terug in Azië maar dan nog een tikkeltje warmer. Een plons in een ijskoud bad verkoeld.

"No more sites available, sorry mate" Er is maar 1 camping hier in de buurt dus dat is balen. In de camper duiken we in het routeboek en zien dat de dichstbijzijnde camping op 45 kilometer ligt. Valt mee maar we hebben geen zin om te rijden. Intussen is de dame van de receptie naar ons toe gelopen en tikt op de ruit. Wanneer ik het raampje open draai zegt ze: "We can put you up there" en ze wijst naar het meer. "There is no power but you can use the toilet and showers".
En zo staan we nu pal aan het meer. Niet op de camping, er net buiten. But who cares. Een betere plek kan ik me niet indenken. Hier hebben we in ieder geval geen last van stadswacht Henk. Even uitleggen. Op elke camping hebben we wel zo'n stadswachttype gehad die alles en iedereen controleert. Meestal een man op leeftijd die waarschijnlijk thuis niet heel veel te vertellen heeft. Vaak rijdt ie ook nog in zijn auto over de camping van tent naar tent. Er is al geklopt op de ramen omdat Alice niet recht stond, teveel naar achteren stond, dat de stroomdraad niet door het juiste raam naar binnen hing en ga zo maar door. We laten het altijd maar en knikken beleefd, Ja Henk, nee Henk.

De kont van Alice staat naar het meer gericht en de klep staat open. Het heeft net nog flink geregend en de temperatuur is niet zomers te noemen. Maar inmiddels schijnt de zon al wel weer en de harde wind blaast de bergen schoon, de wolken zijn bijna verdreven.
We hebben net gekookt en eten in de bus. Dit is een 5 sterren uitzicht, tafeltje bij het raam. Mensen lopen kletsend in vele talen langs langs en groeten ons vrolijk. We voelen ons gelukkig. Dit is rijkdom voor ons.