31 December - Ashburton

Oudjaarsdag begint met het gespannen opzij schuiven van de gordijntjes. We kijken de lucht in en zien weinig bewolking. Zou het dan vandaag toch lukken om in de heli door de bergen te vliegen.
Rond 08:30 staan we bij het kantoortje van Heli Tekapo. De deuren zijn nog dicht. We kletsen wat met een Deen die ook wilt vliegen. Hij werkt vlakbij Christchurch op een dairyfarm.
Achter ons parkeert een auto, we kijken om en zien de eigenaar al nee schudden naar ons. Maar het is toch mooi weer? "Just spoke with the pilot and there is too much wind up there mate"

We zetten koers naar de oostkust. We hebben om 13:30 een afspraak in Rangitata iets buiten Ashburton. Dat zegt jullie waarschijnlijk nog niets; een uur of 2 ten zuiden van Christchurch.
We hebben een afspraak om te gaan skydiven. Leek ons een spectaculaire manier om het jaar te beëindigen. Hoe dichter we de kust naderen hoe meer de spanning in de bus toeneemt.

Vlak voor de Rakaia River slaan we af. Een boerenpad brengt ons bij de Skydiving Kiwis. Ik heb het echt niet zelf verzonnen. Er staan wat banken langs de startbaan en daar hangen wat mensen zenuwachtig in te wachten op hun sprong. Je kunt goed zien wie al geweest zijn, die met die enorme glimlach op hun gezicht. Een klein wit vliegtuigje komt met veel herrie naar beneden en zet de wielen weer veilig op de landingsbaan.
Het is even wachten tot we aan de beurt zijn. We vullen de nodige papieren in en geven ook een noodnummer op voor als het mis zou gaan.
We gaan één voor één een tandemsprong maken. Samen met Lee. Een relaxte Kiwi met rastaharen. Is vorig jaar nog in Breda geweest. Roept tegen zijn broer: "Hey Bro they are from Breda" "No s***" komt er terug uit het kantoortje. "With the large square and a bunch of bars, good beers mate, loved it".
Het uur U is daar. "Do you want to wear jumpsuits?" vraagt Lee. Vragend kijken we een vrouw aan die net geland is. Droog merkt ze op: "It's not that cold and by the way, that's the least of your worries". We worden in een harnas gehesen. Lee legt ons uit wat de bedoeling is. Alle stappen worden uitgelegd. We zijn nu een paar minuten voor departure en we voelen ons ineens allebei vrij kalm. We hebben er zin in.
Anne gaat eerst. De camera gaat aan, thumbs up en gekke bekken trekken. Achter mij wordt het vliegtuigje gestart. Nu gaat bij mij de hartslag toch al iets omhoog. In volle vaart trekt de piloot de prop de lucht in. Op naar 12.000 voet. We hebben meteen maar de maximale hoogte gekozen. Dan heb je de langste vrije val, 50 seconden. Het leek toen zo'n slimme keuze. 50 seconden met een snelheid van 200 km/h. Ik concentreer me maar op het volgen van het steeds kleiner wordende vliegtuigje terwijl deze aan zijn klim bezig is.
Via de radio worden we op de hoogte gehouden door de piloot. Krakerig en onduidelijk hoor ik: "12.000 feet, 1 minute to jump". Ik heb mijn hoofd in mijn nek en staar met mijn hand voor de zon naar de lucht. "There they are" Iemand wijst recht boven ons. "Jumpers out, jumpers out" Een klein stipje verwijderd zich van het vliegtuig. Anne is eruit en valt nu met een razende vaart naar de aarde. Is ze bang, geniet ze. Ik weet in ieder geval dat ik nu aardig gespannen ben.
Vanaf de grond kun je de vrije val goed zien. Je ziet dat het hard gaat en dan opeens zie je de remparachute uitklappen. Vlak daarna ontvouwt zich de roze parachute. Het lijkt even of ze van 200 per uur ineens stil hangen. Dan komen ze al bochtend draaien weer tot leven. Vlak boven de hangar zie ik Anne zwaaien. Nog een laatse scherpe bocht om tegen de wind in op het gras van de landingsbaan op de kont een zachte landing te maken. Een high Five voor de camera en dan komt Anne mijn kant op. Een hele grote glimlach op haar hoofd. "Geweldig, fantastisch, gek. Ik wil nog wel een keer".

Lee wisselt zijn parachutte om voor een nieuw exemplaar. Het vliegtuig is inmiddels ook weer aan de grond en staat met draaiende motor al te wachten. Hij staat op mij te wachten. Slik.
Alleen de piloot heeft een stoel. Wij nemen achterstevoren plaats op de grond. Het gas gaat erop en voordat ik het door heb stijgen we al op. Het is een enorme herrie is het kleine vliegtuig. Lee die geint nog wat met de piloot en mij. Neemt al wat foto's en legt ondertussen nog eens de procedure uit.
Er waait een harde wind vanuit de bergen. Dat maakt het geen rustig vluchtje. We zijn de speelbal van de wind en de turbulentie is enorm. Maar ik ben rustig merk ik, gespannen maar kalm.
We draaien in rondjes steeds hoger. De landingsbaan steeds in het midden. De besneeuwde toppen wisselen beeld met de Pacific. Beneden ons de wild stromende Rakaia River.
"We need to fly around those clouds mate, another 4 minutes" "Take your time mate", schreeuw ik. Ik krijg een flinke schouderklop.
Dan het moment dat de piloot zegt: "Get ready guys, 1 minute to jump, 1 minute"
Ik moet mijn bril opzetten. De vier punten op het harnas waar we mee vastzitten worden nog eens stevig aangesnoert.
De deur wordt opengeklapt. Een enorm kabaal van wind en motor geluid komt de cabine binnen. Mijn hartslag stijgt. Ik ga sneller ademhalen. Lee draait zijn linkerbeen naar buiten. Ik moet hetzelfde doen. Dan mijn rechterbeen. Op dat moment hang ik al uit het vliegtuig. Vreemde gevoelens in mijn buik. Hoogtevreesgevoel. Ik merk dat ik een paar keer heel diep ademhaal en met achteruit probeer te bewegen. Lee telt af. One, hij maakt een voorwaartse beweging, ik kijk nu recht naar beneden. Jezus wat zitten we hoog. Two, hij beweegt ons naar achteren. Three, weer naar voren, harder nu. We zijn los. We vallen. De eerste splitsecond van de val heb ik nog een gevoel van terugkrabbelen, naar boven zwemmen. Dan geef ik me over. We vallen met zo'n keiharde snelheid. Kijken, je moet kijken. Ik probeer te kijken. Dan een tik op mijn schouder. Dat is het teken dat ik mijn armen mag uitspreiden. Als een vogel. De wind beukt langs mijn lijf. De aarde komt steeds dichterbij. En dan een ruk aan mijn harnas. En bam, nog één. Boven me zie ik de parachutte open klappen. Nog niet helemaal helder hoor ik Lee kalm zeggen dat ik mijn bril mag afdoen. Het is ineens stil. De harde wind is weg, we zweven. "And now we just glide down". Heel rustig draaien we wat rondjes terwijl Lee rustig aan het kletsen is. "What did you think of it" "A rush mate, a f@#%-ing rush" Hij lacht en geeft een snok aan het rechtertouw. We schieten rechtsaf en draaien richting de landingszone. We zitten nu zo laag dat ik Anne zie staan filmen, ik zwaai. "Feet up" Ik til mijn voeten op en we glijden zo het gras op. Nog een high five voor de camera en dat was het. Happy New Year. Wat een manier om het jaar uit te gaan. Veel beter dan oliebollen, vuurwerk en champagne.

Op de camping niet ver van de jumpzone kijken we nog eens omhoog. Ik voel steeds dat moment van in de lucht hangen net voor de jump. Een gevoel wat je ook kan hebben als je over de rand van een hoog gebouw kijkt. En dat gevoel dan keer heel veel. Anne had meteen nog wel een sprong willen maken. Ik zelf moet er nog eens een nachtje of wat over slapen.

De video van Anne is hier te bekijken http://youtu.be/nYHDtMLkDD4
Die van mij volgt snel. Dvd was niet goed gebrand

We eten laat. Het vlees op de bbq schroeit rond 22:00 dicht. We besluiten om de champagne nu maar alvast te openen. Proost schat, happy new year.
Ook hier vuurwerk en grote vuren op het strand. Iets over twaalf vallen we uitgeput van de spannende dag in slaap.