Onze bus naar Mendoza vertrok om 17 uur en ons werd verteld dat deze rit 'maar' 6 uur zou duren. Echter, enkele dagen voor onze reis was de bergpas tussen Santiago en Mendoza geheel afgesloten wegens heftig weer: sneeuw en landslides, waardoor de weg gerepareerd moest worden. Dus toen wij de bergpas met de bus wilden nemen, bleek dat er kilometers lang maar één rijbaan beschikbaar was, waardoor we heel erg lang moesten wachten voordat we eindelijk richting de grens konden rijden.

Rond 22 uur kwamen we bij de Chileens-Argentijnse grens aan, om te beseffen dat ook daar de rijen lang waren. Dit is een van de drukste grensovergangen en er waren welgeteld 10 hokjes met grensbeambten voor duizenden mensen... Onze bus ging de grens over, maar dat betekent ook dat je als hele bus tegelijk langs de controles moet onder begeleiding van een van de chauffeurs. Er waren nog zo´n drie bussen voor ons, maar eindelijk mochten we dan ons paspoort laten zien aan de Chileense en Argentijnse beambte (die zaten in één hokje, dat dan weer wel). Vervolgens deden ze nog een halfhartige poging om alle tassen te controleren, maar gelukkig ging dat niet door, zodat we eindelijk, na 2 uur wachten, rond middernacht de grens overreden. Uiteindelijk kwamen we drie uur later dan gepland, om 2 uur ´s nachts aan in Mendoza.

Behoorlijk uitgeput en enigszins gefrustreerd door de trage service bij de grens, namen we een taxi naar ons hostel, om er daar achter te komen dat ze onze reservering hadden weggegegeven, omdat we niet waren gekomen! (Terwijl we hadden gezegd dat we laat kwamen.) Dit was vooral voor Frans een dieptepunt. Ze hadden nog wel een kamer van 2 bij 2 met een stapelbed, zonder aircon en een gedeelde badkamer, terwijl we ons zo verheugd hadden op een tweepersoonskamer met eigen badkamer en airco. Mendoza is namelijk heel erg warm. We hadden geen zin om midden in de nacht nog ergens anders naartoe te gaan, dus we hebben enigszins geslapen dankzij de fan.

Het hostel was volledig volgeboekt, en aangezien we voor twee nachten hadden gereserveerd (en beide nachten waren weggegeven), moesten we de volgende ochtend op zoek naar een ander hostel. Maar niet nadat we volledig gebruik hebben gemaakt van alle faciliteiten van dit eerste hostel: gratis wijn, gratis wasmachine, ontbijt, informatievoorzieningen, etc. De tweede nacht hebben we een 4-persoonsdorm geboekt met badkamer, maar omdat er geen andere mensen waren, hadden we een kamer met badkamer, en met airco, helemaal voor onszelf, voor een laag bedrag. Dat was heel fijn.

Vervolgens konden we gaan genieten van Mendoza, wijn- en steakhoofdstad van Argentinie. Deze naam is niet geheel terecht aangezien Mendoza zelf geen wijn produceert. Om wijngaarden te zien, moet je naar de omliggende dorpen. Gelukkig gaan er bussen en zijn sommige wijngaarden vanaf de bushalte bereikbaar. Uiteindelijk vonden we een mooie wijngaard, waar je heerlijke wijn kon proeven in een mooie omgeving.

Helaas was het daarna te laat om nog naar een andere te gaan, dus zijn we teruggegaan naar Mendoza, waar wijnbars ook mogelijkheden tot proeven aanbieden. De wijnbar die goed bekend stond was echter drukbezet, maar we mochten wel buiten een glaasje wijn proeven, en omdat het happy (2) hour(s) was, waren ze voor de helft. Prima idee vonden wij. En al snel waren we in gezelschap van een Zuidafrikaans stel en volgden verschillende heerlijke wijntjes elkaar op.

Rond 22 uur ging de wijnbar dicht en toen moesten we nog eten, wat overigens een heel normale dinertijd is in Argentinie. We hadden gehoord dat de beste steak in een restaurant met de naam Jesus Maria geserveerd werd, en dat klonk ons wel goed in de oren. Ze hadden ook heerlijke vegetarische opties, maar Anneke was heel erg blij dat ze kon genieten van het malste biefstukje allertijden. Een heerlijke Malbec (Argentinie´s trots) was in de aanbieding en omdat die zo goed smaakt bij de biefstuk, hebben we die er maar bij besteld...

De volgende dag was het allereerst belangrijk verschillende bustickets en een hostel voor onze volgende bestemming te boeken. Daarna wilden we nog meer wijngaarden gaan bezoeken, maar vanwege de zondagsrust zijn de meesten gesloten en is het ook moeilijk om er te komen, omdat je geen fietsen kunt huren en bussen minder rijden. We hadden een leuke gevonden die open was en uiteindelijk uitgevogeld hoe we er konden komen, maar helaas verscheen de bus na drie kwartier nog steeds niet... En omdat we ´s avonds ook nog een nachtbus wilden halen, zijn we maar op zoek gegaan naar een bodega in de stad. Uiteindelijk bij Sastro Burgos, om de hoek van ons hostel, nog een paar wijntjes geproefd en de wijnkelder bekeken en toen vonden we het mooi geweest.

Op naar het bus station voor een nachtbus naar het noorden!