Profile
Blog
Photos
Videos
Een week in Buenos Aires: zou dat te lang zijn of te kort of precies goed? In ieder geval het langst dat we tot nu toe ergens zijn geweest. Gelukkig bleek dat een week zeker niet te lang was! Buenos Aires is een prettige stad: niet megaveel te doen, maar wel prettig om te verblijven. Een ontspannen sfeer, veel mooie gebouwen, lekkere restaurants, vriendelijke mensen die toeristen nog steeds interessant vinden, redelijk overzichtelijk qua grootte en relatief veilig.
Anneke wilde heel graag Spaanse lessen volgen, dus die had elke middag maandag t/m vrijdag les. Frans wilde enkele lessen nemen en heeft uiteindelijk ook vier middagen les genomen. Met het huiswerk erbij bleef er niet heel veel tijd over om dingen te zien en te doen, maar gelukkig hebben we niet veel hoeven missen. En we hebben wel veel Spaans geleerd. Kunnen nu de mensen beter begrijpen en onszelf beter uitdrukken. Best heel handig. Hopelijk leren we steeds meer onderweg.
De hele dag dat we geen les hadden zijn we eerst naar Mataderos geweest. Een hele rit om te komen, maar het zou de moeite waard zijn met een markt met allemaal lokale dingen waaronder echte guachos/cowboy dingen en de bijbehorende sfeer. Dit bleek echter nogal tegen te vallen: het was een 'gewone' markt met niet heel veel interessante dingen. Gelukkig kon Frans wel eindelijk zijn 'mate' kop en rietje kopen om als een echte local de hele dag door mate drinkend door het leven te gaan. 's Middags zijn we naar La Boca gegaan, een zeer kleurrijke (en toeristische wijk) van BA. Gezellige sfeer, veel winkeltjes en terrasjes met tangoshows.
Op een ochtend zijn we naar Recoleta Cementario geweest, een begraafplaats met mausoleums ter grootte van kleine huizen, waar bekende en historische families begraven liggen. O.a. het graf van Evita is daar te vinden. Best indrukwekkend, maar ook wel heel bizar hoeveel geld mensen aan een graf uitgeven.
Verder hebben we rondgekeken in het centrum, met het Plaza de Mayo, waar de vrijheid van meningsuiting gevierd wordt, de obelisk (waar voetbaloverwinningen gevierd worden), de winkelstraat waar je constant 'cambio' hoort en je euros en dollars (die wij niet hebben) voor een megagoede wisselkoers kunt verkopen.
De dag dat Frans geen les had is hij naar Tigre geweest. Tigre is een treinritje van een uur naar het noorden (die net iets meer dan een euro kost). Je hoeft je geen moment te vervelen in de trein: er lopen allerlei verkopers door de trein die "greatest hits" CD's slijten en je alvast een voorproefje geven via hun draagbare radio. Ook complete bands stappen er in en geven een optreden van twee of drie nummers voordat ze met de pet rond gaan en naar de volgende trein verhuizen. Soms best goede muziek ook!
Tigre ligt aan het begin van de Tigre-delta, een gebied met allerlei riviertjes en allerlei huizen aan het water met steigers om weg te komen. Het is een soort landelijk Venetië: alle vervoer is met bootjes, en op de eilandjes die door de rivieren gevormd worden zijn er alleen wandelpaadjes. Frans heeft een boot een stukje de delta in genomen waar je een rondje om een eiland kon doen. Dat viel alleen tegen: er was niet veel aangegeven en het pad was behoorlijk dichtgegroeid hier en daar. Het was wel lekker om even de stad uit te zijn!
In de avonden hebben we genoten van de goede restaurants die BA heeft. Er waren veel vegetarische restaurants, voora in de hippe buurt Palermo, dus Frans kwam ook goed aan z'n trekken. En met een Malbec als standaard wijn erbij was het prima. Ze eten hier wel heel erg laat. Vaak kun je pas na 20.30 uur eten bestellen, hetgeen betekende dat we ook vaak pas laat in bed lagen.
Eén avond hebben we dan gedaan wat je gedaan móét hebben in BsAs: we hebben een tangoles genomen. De les ging redelijk ongeorganiseerd op z'n zuidamerikaans, maar we hebben toch een beetje kunnen proeven van deze emotionele dans.
Rondreizen in BA was ook een ervaring op zich. Ons hotel lag vlakbij een metrostation, wat prima was om naar het centrum te gaan. Andere wijken konden we beter bereiken per bus, maar het heeft even geduurd voordat we wisten hoe dat werkt. Er zijn twee betaalwijzen voor de bus: een kaart (die in kiosken te koop en op te laden is) of muntjes (geen briefgeld). Met de kaart kost een ritje ongeveer 25 eurocent (zwaar gesubsidieerd; je vraagt je af waarom ze nog geld vragen) en met muntjes tot 6 pesos (ongeveer 1 euro). Maar dat zijn dus 6 muntjes per persoon, en zoveel kleingeld heb je normaal niet bij je. Dus toen wij nog geen kaart hadden, hebben we meerdere keren gratis gereisd, omdat we geen kleingeld hadden en het de buschauffeur ook allemaal niet uit maakte... Vervolgens moet je ook nog weten welke bus je moet nemen. Er zijn zo'n 200 busnummers en routes. Om de juiste route te vinden, moet je je startadres en je eindadres opzoeken op een kaart. Bij elk blokje op de kaart hoort een blokje met busnummers die in die buurt rijden. Dan moet je dus nummertjes gaan vergelijken om te kijken of de bus op je startadres naar je eindadres gaat. Als je eindelijk een busnummer gevonden hebt, moet je nog uitzoeken welke route hij neemt, oftewel door welke straat hij precies welke kant op rijdt. Dan moet je naar die straat gaan en dan ter plekke kijken waar de bushalte is. Elk busnummer heeft ook z'n eigen halte en de bus stopt niet ergens anders dan bij zijn eigen halte. Dus zelfs als je de goede straat hebt, kan het zijn dat je nog een paar blokken moet lopen voor de bushalte... Al met al best een onderneming, maar het is ons gelukt!
Met heel wat meer kennis van het Spaans en een mooie week Buenos Aires achter de rug die ook wel wat langer had mogen duren, vertrokken we dan zaterdagochtend om half vier naar het vliegveld voor onze vlucht naar Het Einde van de Wereld...
- comments