Onze eerste grensovergang naar Argentinië ging eenvoudig. Alle papieren van de auto waren in orde, en met twee nieuwe stempels in ons paspoort konden we verder in Argentinië. De kortste weg naar El Calafate liep een stukje over een onverharde grindweg. Dat zou zeker niet onze laatste grindweg zijn, want veel wegen in Patagonië zijn (nog) niet geasfalteerd. Maar onze simpele passagiersauto kon er prima mee omgaan. We waren blij dat we nog wat benzine hadden gehaald, want bij het eerstvolgende benzinestation was niemand te bekennen; een paar motorrijders stonden al een tijdje te wachten totdat er een pompbediende en benzine zou zijn. Wij reden door.

In El Calafate zelf is niet veel te beleven, behalve een paar goede restaurants; we zouden er de nacht doorbrengen, maar we hadden nog genoeg tijd om eerst naar de beroemde Perito Moreno gletsjer te rijden. De uitzichten op de hele weg erheen zijn prachtig: in de verte besneeuwde bergtoppen en om je heen geel-bruine begroeiing met af en toe een diepblauw meer.

Dat de gletsjer een populaire trekpleister is bleek wel aan de opgeblazen toegangsprijs: 100 argentijnse peso's (16 euro) per persoon (een stijging van 200% in 4 jaar). De locals betalen overigens veel minder, iets wat volkomen geaccepteerd is in Argentinië. We waren wat later op de dag waardoor het wat rustiger was (alle tourbussen kwamen ons tegemoet, op hun weg terug naar El Calafate), dus we konden onze auto makkelijk parkeren en sprongen van daar over een klein muurtje dat nog tussen ons en het toegangspad naar het uitkijkpunt op de gletsjer stond. Toen vertelde een medewerker van het park ons echter dat het niet de bedoeling was dat we over dat muurtje sprongen, maar dat we naar het begin van het muurtje (toevalligerwijs naast de souvenirshop) moesten (om)lopen en van daar naar de gletsjer lopen. Nou ja, we zeiden dat we het nóóit meer zouden doen en dat was gelukkig genoeg.

Er is een wirwar van paden om de gletsjer van alle kanten en hoogtes te kunnen bekijken. Maar het leukste is kijken en wachten tot je er een stuk af ziet brokkelen. De gletsjer komt namelijk langzaam naar beneden vanuit de bergen waar hij ontstaat, en brokkelt aan de voorkant door de warmte van de zon langzaam af. Dit spel tussen groei en afbrokkeling is bij deze gletsjer positief in balans, waardoor hij groter wordt, wat heel uniek is. De meeste andere gletsjers in Patagonië worden juist kleiner. De voorkant van deze gletsjer, waar je tegenaankijkt, is 5 kilometer breed en gemiddeld 74 meter hoog. Je moet het gezien hebben. Wij vonden het de meest indrukwekkende gletsjer die we gezien hebben, en we hebben er al best veel gezien!

Als er dan zo'n stuk van de gletsjer afbrokkelt maakt dit een kabaal alsof er een flatgebouw instort. We probeerden dan zo snel mogelijk te zien waar het geluid vandaan kwam zodat we het op de foto konden krijgen. Maar soms kwam het geluid ook van diep in de gletsjer, waar ook af en toe grotestukken ijs afbreken en in één van de kloven in de gletsjer vallen.

Je kan er wel uren naar kijken (vooral Frans), maar op een gegeven moment moet je dan toch weer terug. Dus liepen we terug naar onze auto, netjes via de uitgang bij de souvenir shop, en reden terug naar El Calafate waar we lekker uit eten zijn gegaan.

En daar kwamen we dan opeens twee backpackers tegen met wie we Spaanse les en een avondje tango-les hadden gehad in Buenos Aires. Het was gezellig om bij te praten, en bovendien hadden wij teveel wijn en wilden zij een toetje delen, dus dat kwam ook nog eens goed uit :).