Sommige mensen zeggen dat echte stilte niet bestaat, maar terwijl ik op de heuvel van Slow Death sta moet ik moeite doen om iets te horen. Ik kijk uit over het uitgestrekte veld waar het groene gras langzamerhand wordt bedekt door de sneeuw die uit de hemel komt vallen. Sneeuw in maart … en twee weken geleden zat ik nog in 25 graden Afrika. Het is moeilijk te geloven dat twee weken geleden alles zo anders was, maar de gedachte dat graduation al over een paar dagen is, is nog veel vreemder. Ik kan me nog herinneren dat ik hier voor het eerst boven aan de heuvel stond met Elisabeth. Net aangekomen in Herrnhut, alle tassen op de bedden in de appartementen gegooid en meteen op onderzoek uitgegaan. Ik snap niet hoe mensen niet van Herrnhut kunnen houden en nog veel meer mensen snappen niet waarom ik juist wel van Herrnhut hou. Al op eerste dag en de eerste wandeling werd ik verliefd op Herrnhut. Op de bossen en de frisse lucht, de mensen en de kleine winkeltjes, de zonsop -en ondergangen, de beekjes die door het bos stromen, de uitkijktoren op de begraafplaats, de heuvel Slow Death en de pure stilte. Geen stemmen, geen dieren, niet eens een vogel. Geen auto's. Zelfs de wind is speciaal gaan liggen voor de sneeuw die nu langzaam naar beneden dwarrelt en het enige wat ik af en toe hoor zijn de sneeuwvlokjes die op mijn jas en gezicht smelten. Maar daarvoor moet ik wel heel erg mijn best doen. Echte stilte bestaat dus toch. Terwijl het van buiten stil is, gaat er van binnen tegelijkertijd een storm tekeer. Mijn gedachten zijn weer eens als een tornado en vliegen van hot naar her. Ik open mijn handen en voel de koude sneeuw smelten in mijn palmen en dan word alles rustig in mijn hoofd. Ik zie een kalme zee voor me met een helder blauwe lucht. Het vlot waar ik me op bevind word bestuurd door Jezus en alles is kalm. Alles is stil.

Eindelijk rust in mijn hoofd en mijn geest. De beslissing is genomen. Ik blijf, of liever gezegd, ik kom terug. Ik denk steeds weer terug aan de eerste week. Het moment waarop Josiah me al vroeg om terug te komen om The Writing track te leiden, en dat ik nu eindelijk 'ja' kan zeggen. Na een half jaar lang luisteren naar Gods stem, wachten op bevestiging en dat terugkomende gevoel van het "thuis zijn" en een brandend gevoel voor wat ik doe. Dat fotografie en schrijven mijn passie zijn en als ik eenmaal begin, niet te stoppen ben. Dat Jan Schlegel me heeft gevraagd om volgend jaar de bachelor in fotografie te doen en ik daar zo mee kan beginnen omdat ik een half jaar geleden een koffer vol fotografie apparatuur heb gekregen. Ik durf eindelijk ja te zeggen … maar daar was wel wat voor nodig. De wonderen die God heeft gedaan, de dingen die ik heb meegemaakt, gezien, gehoord en heb gevoeld, de mensen die ik tegen ben gekomen, de vriendschappen die ik heb opgebouwd, de talen die ik heb gesproken, de reizen die ik heb gemaakt, de pijn die me onderuit heeft gehaald en de vreugde die me er weer bovenop heeft gebracht, de gesprekken, de gebeden, de tranen en het gelach, de duisternis en het licht, het thuisfront en de ywam-familie, de stress en rust, de gevechten en de liefde, de stormen … en de kalmte. Al die dingen en alles wat daar nog aan vooraf is gegaan hebben me gevormd tot de persoon die ik nu ben. Ik heb geleerd om uit mijn comfortabele zone te stappen, en dat was niet makkelijk voor een control freak zoals ik. Het is nog steeds niet makkelijk want keer op keer moet ik weer kiezen tussen het comfortabele en het gewone, of voor datgene wat God me op mijn hart drukt te doen. En meestal is dat nou juist wat eerst zo onwerkelijk leek en meer een droom was dan realiteit. Maar ik heb geleerd om op te komen voor mijn dromen en ze uit te spreken als iets wat ooit realiteit gaat worden.

Beetje bij beetje zie ik mijn dromen al werkelijkheid worden en ik geloof dat dromen er niet voor niets zijn. Mensen stoppen hun dromen veel te vaak weg, dat frustreert me soms omdat ik weet dat wij een God hebben die dromen ziet als de toekomst en niet als alleen maar fantasieën. En met het juiste initiatief, een brandende passie, een positieve kijk en honderd procent vertrouwen op God worden de dingen vanzelf realistisch. God heeft het beste met ons voor en Hij wil dat wij blij zijn. Daarom weet ik dat ik terug wil en kan komen. Omdat ik de juiste initiatieven neem, mijn hart brand voor fotografie, schrijven en jongeren dichterbij God brengen. Ik heb een positieve kijk op mijn toekomst en ik vertrouw voor honderd procent op God. Dromen worden vanzelf werkelijkheid want ik ben al geaccepteerd als staff (leiding). David - de leider van The Writing Track - is er vrijwel zeker van dat ik zijn opvolger mag worden samen met een andere mede-student. Jan Schlegel vertelt me elke dag dat mijn foto's ook ooit in een galerie zullen hangen en dat ze eerst op de muur in het kasteel mogen. Mijn verhalen en foto's komen in het Magazine waar we nu allemaal heel erg hard aan werken. Don't let your dreams be dreams, cause Martin Luther King once had a dream …