Met de zon in mijn gezicht en de wind die langs mijn oren suist, zit ik weer op de oude houten stoel op het grasveld voor het kasteel. De bomen zijn nog steeds kaal en het is nog even koud. Precies zoals we het hebben achtergelaten toen we op 31 december aan ons Afrika avontuur begonnen. Ik zal de Nieuwjaarswisseling nooit vergeten. 25 jongeren met gepakte backpack's die zichzelf proberen warm te houden op het treinstation in Berlijn. Er gingen wat koppen koffie en thee doorheen die avond. Een Nieuwjaar waar we op het vliegveld midden in het gangpad in slaap vielen omdat we in Berlijn geen slaap konden vatten vanwege de kou. Gelukkig was het vliegveld wel warm, het kon ons niet schelen dat we veel aandacht trokken.

Het is eindelijk stil … na 10 weken is er eindelijk een plek waar ik de stilte weer kan opzoeken. Oh, the sound of silence. Geen schreeuwende mensen, geen ezels die om me heen lopen en geen menigte die om me heen staat als ik ook maar 1 minuut even op de grond ga zitten. Ik ben eindelijk alleen en het enige wat ik hoor is de wind en de bomen die daarop dansen. Onvoorstelbaar dat ik 3 dagen geleden nog in een zomerjurk over de straten van Ethiopië liep en en nu warm moet houden met veel lagen kleding en mijn winterjas. Met mijn sjaal over mijn hoofd gewikkeld en mijn zonnebril op schrijf ik een update in mijn dagboek. Mijn vingers zijn rood van de kou, maar dat maakt me niet uit … het is heerlijk om weer thuis te zijn. Herrnhut is nog even mooi, stil, fris en vredevol. De lieve mensen van de bakker waren blij me te zien. Ik heb ze gemist, de lieve schatten. Ze gaven me een zak vol "Phankuchen" (gevulde donuts) cadeau … mijn verslaving sinds ik in Herrnhut ben.

Even een ode aan mijn ouders … die ervoor hebben gezorgd dat ik gisteravond een geweldige "Home sweet home" avond kon houden met mijn mensen. Een avond met thee, stroopwafels, smeerkaas, yoghurt en chocolade! Yeah! Omdat wij het eerste team zijn dat terug is in Herrnhut, ben ik nu de enige in een grote kamer. De laatste drie weken zal ik in het kasteel wonen. Nu kan ik 's ochtends zo mijn bed uit rollen, hup naar beneden, ontbijt halen en hup weer mijn bed in duiken. Ideaal! Ik slaap eindelijk weer in een bed. Een echt bed … een matras waarin ik verdrink zo zacht is 'ie! Na 10 weken op een matje op de grond slaap ik eindelijk weer in een bed. Wel met 15 andere meiden op een kamer (straks als iedeen weer terug is) … maar ik slaap! Outreach heeft me daarin echt goed gedaan. Ik kan nu waarschijnlijk staand slapen als het moet.

De komende weken wordt het nog even doorzetten en gewoon hard werken. Heerlijk! We krijgen vier dagen debrief (evaluatie) waarin we gesprekken hebben met Lucy (mijn one o none, mijn persoon, de DTS mama), David Gava (één van de gastsprekers die speciaal voor ons is gekomen om te praten en evalurene), onze outreach leiders (Ruth, Josh, Dorien & Taylor) en de base staff (Joshia, Kirsten, Toni … etc.) Het wordt veel praten en het fijne is, er is altijd iemand die luistert. Naast evaluaties hebben we nog maar een paar dagen de tijd om alles in orde te krijgen voor het "Magazine project." In plaats van een Art Show, zijn we nu allemaal druk bezig met het in elkaar zetten van een Magazine. Niet zomaar een Magazine, maar een 60 pagina's lang boekwerk met verhalen, foto's een dvd met muziek en dans en heel veel kunst kunst kunst! Nu ben ik samen met David (de Writing Track leider) in leiding gezet voor de tekst … het belangrijkste van heel het Magazine. Er ontbreekt nog ontzettend veel tekst dus de komende dagen zal ik vooral mensen achter hun broek gaan zitten en zelf veel tijd doorbrengen met mijn laptop om tekst te controleren, verbeteren en te schrijven. Het klinkt als een last .. maar het is meer een eer. De laatste loodjes!!!