"Sprechen sie Haburgisch?" zegt het grote uithangboord dat naast me staat. Voor mij staat een grote mok "Toffee Nut Latte" en een stuk "Wintertraum." Buiten regent het pijpenstelen. Met minsten 30 man zitten we bij The Starbucks. Allemaal YWAM'ers, allemaal artiesten, allemaal luidruchtig. Al wachtend totdat we onze verblijfplaats weer in mogen. Één grote ruimte waar we met z'n 60en hutjemutje op de grond slapen. 10 dagen lang. Geen bed geen kussen geen douche en maar 1 gootsteen. En we zitten hier gezellig en we zitten hier oké …. We mogen niet klagen en dat doen we ook niet want we hebben het allemaal aan God te danken dat we nu een dak boven ons hoofd hebben. Het gebouw behoord toe aan de katholieke kerk die er naast staat en zo af en toe hebben ze daar een vergadering, tot 10 uur. Dus voorlopig zitten we hier nog wel even want het is nog maar 8.15. Het winkelcentrum waar we zitten heeft zich al helemaal aangepast aan de wintertijd. Versierde etalages, lichtjes en lampje zover het oog reikt, kerst hier en kerst daar … wat een gezelligheid. Nu ik hier zo lekker warm binnenzit en naar buiten kijk krijg ik een misselijk gevoel. Ik denk aan Kai, Sylvester, Sebastian en de andere gasten die in de 'Sternschanze' op straat leven. De afgelopen week heb ik ze samen met 3 mede studenten en Taylor - van de leiding - bezocht. Om met ze te praten, te hangen en gewoon daar te zijn. Het is zo bizar hoe deze stoere gasten die er van de buitenkant zo hard en stug uitzien zichzelf helemaal bloot geven als je ze eenmaal leert kennen. De waardering en dankbaarheid die ik ze ons geven is onbetaalbaar. Alleen maar omdat we de tijd nemen om hun naar hun verhaal te luisteren. Om een echt diep gesprek met ze te voeren. Om foto's van te maken en uiteindelijk met ze te bidden. De liefde die God in mijn hart stopte voor deze gasten was zo overweldigend. We hebben geen idee van Gods grote liefde voor de daklozen. Ik weet het nu wel want ik heb het zelf mogen ervaren. Ik zal deze gasten nooit vergeten!

De regendruppels glijden langs de buitenkant van het raam naar beneden en in mijn condens teken ik een hartje. Een hartje voor alle jonge vrouwen in de 'Reeperbahn'. Voor de vrouwen die 's nachts de straat op moeten. God houd van ze, dat heb ik gemerkt, toen Kaitlyn mij vertelde dat ze woensdagavond bloemen hebben uitgedeeld aan de jonge prostituees die overal op straat te vinden waren. Rozen en brieven met de tekst: Du bist wondershön / You are beautifull. Woensdagavond waaide het liefde en warmte door de starten van de Reeperbahn.

Ik denk aan het concentratiekamp waar ik gister was. Het regende en waaide de hele dag door. Herfst in Hamburg. Ik liep voorop. Ik bewandelde een lange rechte weg die mij naar het kamp leidde. De wind sloeg in mijn gezicht en bij elke stap die ik zette begon mijn hart sneller te kloppen. Ik keek naar de grond waarop ik liep. Zij hebben hier gelopen. De Joden en de Duitsers. Ik liep de hoek van het meterslange gebouw om en toen gebeurde er iets heel bijzonders. Ik stond op een groot plein wat werd omcirkeld door het enorme gebouw. De slaapvertrekken. Ik keek uit op een groot grasveld met daaromheen een met mos begroeid treinspoor. Ik sloot mijn ogen. De regen waaide tegen mijn gezicht aan en het enige wat je kon horen was de wind. Ik was alleen. Voor een ogenblik, want toen ik mijn ogen sloot hoorde ik stemmen om me heen. Mannen en vrouwen die met elkaar praatten. Kinderen die langs me heen schoten om zich te verstoppen. Duits geschreeuw in mijn oor. Onderling gefluister. Mijn tranen voegden zich samen met de regendruppels die langs mijn gezicht liepen. Ik maakte en Polaroidfoto van de plek waar ik stond zodat ik er altijd voor kan bidden.

Wat ben ik blij dat ik hier met 30 medestudenten zit die weten hoe het voelt. Die open staan voor gesprekken. Die het zien als ik me niet goed voel. Die me knuffelen en voor me bidden. Ik ben gezegend met deze mensen. Het zijn stuk voor stuk schatten van de aarde. Zonnestralen, die een lichtje hebben laten schijnen in de donkere straten van Hamburg.