2 september komt er naar mijn idee veel te snel aan. Er moet nog zoveel gebeuren! Er moeten prikken gehaald worden (nadat er een afspraak is gemaakt), er moeten dikke truien worden ingeslagen, er moet apparatuur worden uitgezocht, er moet een mailinglijst komen, er moet betaald worden etc.etc. Er is geen 1 vrije dag meer te vinden in mijn agenda want alle dagen staan volgeschreven met DTS voorbereidingen of gewoon werk. Door al die stress en chaos vergeet ik me helemaal druk te maken over alle mensen die ik zal gaan missen. Gelukkig hebben we internet, telefoon en heel nostalgisch ... pen en papier. Want schrijven doe ik graag!

Er staat een zakje koekjes voor me waar ik best wel een beetje trots op ben. De koekjes zijn nu niet meer te eten, omdat ze al een paar weken oud zijn ... maar ze hebben wel gesmaakt! Vrijdag 23 en zaterdag 24 juli, hebben Elisabeth en ik overuren gedraaid in de keuken om ervoor te zorgen dat er zondag koekjes en cakejes te verkrijgen waren in onze kerk. Naar het goede idee van mijn moeder besloten we om een koekjes, cakejes en taarten verkoop te houden als "fundraiser" voor de DTS. Na zaterdag kon ik geen koekjes meer zien, maar het resultaat was verbluffend. Met behulp van boven en liefdadigheid van de bakkersafdeling van de AH, hebben we het tot een succes kunnen maken. Naast bakken en braden hebben we beide de handen uit de mouwen gestoken en geboend en gesopt waar het maar nodig was. Ik voelde me een echte huisvrouw.

Ik heb nog twee weken om te stressen en voorbereidingen uit te voeren want daarna ga ik echt weg. Af en toe komt er een vlaag van angst over me heen als ik me bedenkt dat het al zo dichtbij is. Gelukkig slaat dat snel over tot vreugde en ik kan niet wachten tot het zover is!