In Pocahontas hebben we een slechte nachtrust. Om middernacht gaat de alarmklok in de cabin naast ons. Aangezien het erg gehorig is, kunnen we daar onmogelijk doorheen slapen. De cabin en de receptie zijn gesloten, dus er zit niets anders op dan te wachten tot het alarm ophoudt, exact twee uur later. In de uren daarna worden we een paar keer gewekt door gestommel, het klinkt alsof zwarte beer Peanut ook niet kan slapen.

Het valt na zo'n nacht niet mee om wakker te blijven op de kaarsrechte snelweg naar Edmonton, over een poesta van bruin gras en dito struiken. Gelukkig is er een leuke radiozender, die elk uur in een andere taal uitzendt. We horen Italiaans, Chinees en Duits.

Rob en Janice wonen bij hondje Cocoa in huis, vlak bij ons Quality Inn Hotel in Edmonton. Janice pikt ons 's middags op en we rijden naar het centrum van de stad, waar we met z'n vieren eten bij Corso 32, een uitstekend Italiaans restaurant. Ze hebben ook mooie lampen, de Bocci serie 14.

Edmonton heeft geen geweldig imago voor wat betreft schoonheid en levensvreugd', maar dat is niet terecht. Het is waar dat het klimaat hier onprettig is, de winters zijn erg lang en bitter koud. Daar staat tegenover dat er veel ruimte is, de stad heeft grote parken. Er zijn bovendien zat leuke café's, restaurants, overdekte markten en winkels.

Vrijwel de hele vrijdag zijn we in de West Edmonton Mall, tot 2004 het grootste winkelcentrum van de wereld - op dit moment nummer twaalf. De mall heeft naast honderden winkels een hotel, midgetgolfbaan, golfslagbad, zeeleeuwenshow, schaatsbaan, complete kermis inclusief twee achtbanen en natuurlijk een 'food court'.

We hebben ooit een documentaire gezien over de WEM, waarin twee oudere dames hier meer dan een week op winkelvakantie gingen. Ze kwamen de gehele vakantie niet in de buitenlucht. Het ging ook over de zogeheten 'mall rats', voornamelijk jonge mensen die zich 's winters warmen tegen de luchtroosters van de winkels en kennelijk worden beschouwd als ongedierte. Alberta gaat er overigens prat op dat er geen échte ratten wonen, maar dat terzijde.

Op zaterdag gaan we naar een leuke buurt met een paar overdekte markten, om boodschappen te halen voor het avondeten. We ontbijten in een Engelse pub, waar net een belangrijke voetbalwedstrijd begint. Een handvol supporters zit klaar in voetbalshirt en met een glas Guinness.

In de middag rijden we naar een grote vinex-wijk aan de andere kant van Edmonton, om te kijken naar een paar kasten van huizen die je kunt winnen met een loterij. De kaartjes kosten honderd dollar. Niet goedkoop, maar de huizen zijn anderhalf miljoen waard. Je kunt ook een fitness apparaat winnen, een tuinmeubel of een Ferrari. Cocoa ruikt even aan de banden, maar is verder niet geïnteresseerd.

We bekijken de drie loterij-huizen en daarna vier andere modelwoningen die te koop staan. Mooi om te zien wat in Canada wordt beschouwd als 'de ideale woning'. De huiskamer en de open keuken zitten standaard op de eerste verdieping, boven een garage en een 'man cave' die is voorzien van thuisbioscoop, tafelijshockeyspel en natuurlijk een bar. Op de tweede verdieping bevindt zich een enorme 'main bedroom', van waaruit je via een enorme 'walk in closet' de eveneens enorme badkamer bereikt.

We maken tapas bij Rob, Janice en Cocoa en kijken op het balkon hoe de zon ondergaat. De broer, zus en zwager van Janice fietsen nog even langs, daarna lopen Yvonne en ik terug naar het hotel. Morgen moederdag en de laatste nacht van de reis, in Calgary. Allebei een beetje vreemd...