Misschien komt het doordat onze reis bijna ten einde is, maar we worden niet bijzonder vrolijk van Calgary. De stad lijkt even saai als de weg erheen.

De brede straten in het centrum zijn uitgestorven, met uitzondering van een paar uur tijdens de spits. Fantasieloze kantoorgebouwen uit de jaren tachtig weerkaatsen zonlicht op het verlaten asfalt, wat overigens wel een mooi gezicht is. Op zondag lijkt het een filmset.

De meeste inwoners van Calgary wonen in de suburbs, een eind buiten het centrum. De oppervlakte van de stad is daardoor even groot als die van London, terwijl er maar een miljoen mensen wonen.

Vanwege het meteorologische en sociaal-maatschappelijke klimaat is het aanbod van kunst en cultuur karig. Op een zaterdag kun je kiezen uit een handje vol theatervoorstellingen, drie uitvoeringen van klassieke muziek en één onbeduidend museum met moderne kunst. Geld is het probleem niet, want Alberta heeft tot voor kort leuk verdiend met olie en gas. Het geld is vast gespendeerd aan pick up trucks, bier en ijshockey. Calgary heeft de reputatie een stad te zijn van 'red necks', niet van intellectuelen.

Tóch hebben we het goed naar ons zin in Calgary. Op zondag brengen we een gezellige avond door met Peter en Hanneke, een collega van Yvonne. Na een terrasje en een etentje bij restaurant Model Milk lopen we terug door de lege avenues. Er is geen coyote op straat, hoewel die hier 's nachts wel rondwaren.

De volgende dag gaan we naar de dierentuin, waar we eindelijk alle grote Canadese dieren bewonderen die we op iets grotere afstand hadden willen zien in de Rockies, zoals de wolf, poema en grizzly beer. Maar we zien nog steeds geen eland, vreemd...