19 en 20 juli
Om half 12 stond oma Anneke voor de deur, die ons weer naar Schiphol bracht. Ondanks dat het een rode dag was in het Schipholschema liep alles gesmeerd. De kids reizen dit keer met ieder een eigen koffertje en dat maakt het lekker overzichtelijk. Ieder checkt 'm zelf in en ook Riff legt hem zelf op de bagageband. Na de douane kwam al snel de vraag of we even wat zouden drinken bij 'ons' chocoladecafeetje, dus dat hebben we gezellig gedaan waardoor het uiteindelijk toch nog even doorlopen werd naar de gate. Gelukkig is het vliegtuig laat en zien we hem aan komen rijden, terwijl de piloten naar Riff terugzwaaien vanuit de cockpit. Leuk!
We landen in Frankfurt voordat we het doorhebben en na een biertje en de speeltuin is het tijd voor de volgende vlucht. De kids doen het weer fantastisch en pakken aardig wat uren slaap. Als we mogen kiezen wat we willen eten, gaan we voor de bibimbap. Een bekend Koreaans gerecht, wat we natuurlijk graag willen proberen. We krijgen het met stokjes, een leuk flesje vissaus, een tube met currypasta en een zakje kimchi. Ik kijk even naar de dames in de rij naast me, om te zien wat waarover of waarbij hoort, maar ik zie al snel dat alles gewoon over alles heen gaat. Prima, dat kan ik! Maar hoewel je mij normaal kunt wakker maken voor Aziatisch eten, mogen jullie mij voor deze maaltijd lekker laten slapen. Bij het openen van het zakje kimchi kwam er al een nucleaire geur tevoorschijn (die de rest van de nacht natuurlijk regelmatig terug te ruiken was in het vliegtuig…) en de smaak kan ik niet veel beter omschrijven. Wie weet smaakt het in het echie straks beter en anders heb ik gelukkig nog ruim drie weken om te oefenen… Féline en Dex eten dapper aardig wat van het gerecht op. Riff zegt geïrriteerd 'De mevrouwen zien toch dat wij er anders uitzien? Waarom krijgen we dan ook dit eten en niet onze eigen?'. De Westers uitziende mensen zijn in dit vliegtuig inderdaad op één hand te tellen maar helaas is daar geen bloemkool voor jongen!
De kinderen pakken zeker een uur of vijf slaap en wij doen af en toe een dutje. Toch gaat de vlucht snel en landen we even over half 12 in Seoul. Tijdens de landing zien we het bijzondere landschap al; voor de kust reizen mooie groene bergjes op uit de zee en in het land zien we de hogere bergen. Een prachtig gezicht!
Het eerste wat ons op het vliegveld opvalt in de rust. Dit vonden we in het vliegtuig al, maar ook hier praat iedereen zachtjes en loopt rustig. Gelukkig hebben onze drie lawaaipapegaaien ook nog ruim drie weken om te oefenen, zullen we maar zeggen! Alles gaat ook heel gestructureerd, met poortjes, schuifdeurtjes en mensen die de route aangeven. Voor de bagageband zijn parkeervakken gemaakt voor de bagagekarren en iedereen houdt zich hieraan. De auto die deze karretjes op zijn plek zet, zingt zacht een vrolijk deuntje waarmee we gewaarschuwd worden dat hij eraan komt.
Met de taxi zijn we in drie kwartier bij ons hotel. Wat een drukte en hoogbouw in Seoul! En zo bizar dat er tussen deze hoogbouw dan in ene een waterval van de berg klettert. The Grand Suite is een wat verouderd hotel, maar heerlijk ruim met wel drie slaapkamers en een woonkamer! Daar genieten we van, want de rest van de reis bestaan onze accommodaties slechts uit één kamertje.
In het hotel tegenover het onze mogen we gebruik maken van het zwembad. Er mogen er slechts vier en Rogier trekt het kortste rietje. Ik pak ondertussen de tassen uit.
In het zwembad moeten ze, tot grote schaamte van Dex, een badmuts op. Ook dragen alle heren een soort badpak en voor ieder bad gelden aparte regels. Cultuurshockje zeg maar. Toch hebben ze veel plezier!
Hierna pakken we de hotelshuttle naar de wijk Itcheon. Niet een wijk die per se op ons lijstje stond, maar makkelijk om zo te bezoeken en een korte eerste indruk te krijgen. En die is leuk! We lopen door de straatjes, kijken mensen en restaurantjes, genieten (en het tegenovergestelde) van de geuren en ervaren wat van de gebruiken zoals de stoplichten die praten en muziekjes spelen. Om half 8 pakken we de shuttle terug naar het hotel voor een heerlijke lange slaap…

21 juli
Over elven besluiten we de kids maar wakker te maken, om zo het ritme er een beetje in te krijgen. Bij een bakkertje op de hoek kopen we een ontbijtje. De kinderen kiezen voor vrolijke broodjes en cakejes met bekende figuren erop en één van de gekke jellysnoepjes die we hier overal zien. Ik kies voor een soort tijgerbol, maar bij het eten blijkt het toch een zoet broodje. De bovenkant van de bol zijn namelijk koekkruimels en het smaakt dan ook een beetje als een wit broodje speculaas.
We lopen tien minuten naar de metro en ook hier is alles weer top georganiseerd. Er staan borden met gedragsregels, er wordt gefilmd en dan wordt er gecheckt op niet vechten (wat wij vertalen naar niet stoeien, haha slecht!), niet schreeuwen en niet voordringen. De automaten voor de tickets zingen een zacht Für Elise deuntje als de kaartjes gedrukt worden en alles is er schoon en rustig. Wat een verschil met andere Aziatische landen! (en Europa natuurlijk ook).
We stappen uit bij het Gyeongbukgung Paleis. Een paleis uit 1395 wat na meerdere verwoestingen vanuit oorlogen en branden weer is opgebouwd.
Omdat er een kleine tyfoon over Seoul gaat, begint het op het moment van uitstappen te plenzen. Goed voorbereid als we zijn, liggen onze poncho's nog in de koffer op de hotelkamer. We scoren daarom 2 plu's in het eerste winkeltje dat we tegenkomen. Helaas gaat vandaag de wisseling van de wacht niet door vanwege de regen, maar het paleis is gewoon te bezoeken. Het is er prachtig en we kijken ons ogen uit. Wat een kunstwerk! Er zijn veel losse gebouwtjes in het complex zoals een schrijfhuisje, een huisje voor de prinses, de keuken, enz. En overal staat bij beschreven wat het is. Wat het bezoek een extra bijzonder tintje geeft, zijn de mensen. Het is namelijk zondag en veel Koreanen bezoeken in traditionele kleding het paleis. Hierdoor wordt de beleving natuurlijk veel echter. Riff heeft bedacht dat het er allemaal wel erg hetzelfde uitziet als Lego Ninjago en zegt dan ook dat het van de Samoerai is. Als hij later slippers ziet staan in een tempelcomplex weet hij het zeker: ze leven nog! Dit idee maakt zijn bezoek spannend en we horen hem dan ook niet klagen over de vele stappen die we zetten (17000 volwassen stappen vandaag). Onze goudzoeker Dex vindt geld tussen de stenen traptreden en hierdoor hebben de kinderen er een nuttige invulling van ons bezoek bij en blijven ze enthousiast.
De omgeving van het paleis is trouwens bijzonder. Je ziet natuurlijk vooral het gigantische complex, maar kijk je verder naar voren zie je de bergen en natuur, maar draai je je om naar achter dan zie je de wolkenkrabbers van het zakendistrict.
Na een paar uur vinden we het mooi geweest en verlaten we het paleis. Op het plein ervoor lopen we een soort evenement in, waar verschillende mensen zingen. Er is veel bewaking en er staan verschillende camera's televisieopnamen te maken. Het is een fantastisch gezicht! Er staan popgroepen op een podium en het publiek zit hier in grote getalen voor in de kleermakerszit. Onze 'Handmaids tale-harten' gaan hier harder van kloppen. Want de mensen op grond dragen allemaal een grote gele kap op hun hoofd en hebben een soort vlag in de hand. Vooraan staan 2 dames die aangeven wat er moet gebeuren: de vlag omhoog, van links naar recht deinen, of klappen. Het gaat allemaal weer zo beheerst en georganiseerd. Ik kan het niet helpen, maar de tranen lopen over mijn wangen. Het is hilarisch!
We drinken in een café een koffie en de jongens een sapje uit een zakje met figuurtjes. Féline kiest voor een grappig blauw drankje met jellyballetjes erin. Er wordt lekker gekleurd en gekletst en wij maken ondertussen gebruik van de wifi, om te zoeken naar routes en het maken van een plan voor morgen.
We moeten trouwens regelmatig lachen om de bevolking, want stiekem zijn het natuurlijk ook wel een beetje gekkies: in het vliegtuig dragen ze gezichtsmaskers (vocht?), buiten mag hun hoofd niet nat worden van de regen en gaan de paraplus open bij de allereerste druppel, dames lopen binnen regelmatig met een krulspeld in de pony om die weer goed in model te krijgen, het make-upgebruik en natuurlijk alle gedragsborden en machines die praten en muziek maken. Maar toen de kinderen trots met kleine papieren zakjes aankwamen moesten we helemaal lachen. Het zijn namelijk…. fluimzakjes! Op het papier staat afgebeeld dat als je last hebt van vies slijm na bijvoorbeeld een koffie of kuch, je deze netjes in het zakje moet spugen. Je neemt ze gratis mee bij verschillende gebouwen. Hahaha! Werkelijk aan alles is hier gedacht!
We pakken dan de metro door naar de wijk Insadong. Een levendige wijk met veel winkels en kraampjes en ook hier kijken we onze ogen weer uit. Er zijn weer veel grappige dingen, zoals een Slijmcafé waar je zelf slijm kunt maken en een kattencafé. Er zijn eetstalletjes met viskoekjes en ijsjes in leuke vormen, een soort gefrituurde donuts, vleesspiesjes, enzovoorts. De kinderen laten hun naam in het Koreaans schrijven en de man tekent er met veel gemak mooie vlinders, vogels en vissen bij. Wij vonden die tekeningen zelf eigenlijk niet zo nodig, maar Féline dingt het met het grootste gemak af tot de helft van de prijs!
We kijken naar 3 mannen die van een harde kogel honing, een lekkernij maken. Ze noemen het drakenbaard en dit was 200 jaar geleden een toetje van de koning. Ze gaat met de harde kogel door een soort rijstpoeder en maken er dan 16000 slierten van, die inderdaad op haren lijken. Heel bijzonder om te zien en we mogen er alle 5 één proeven. Het is heerlijk! We kopen een doosje van 10 om mee te nemen naar het hotel.
We wandelen nog wat door de straten en merken dan dat we honger krijgen. We kiezen voor sushi van de band; erg gezellig en een leuke ervaring. Vooral Féline kunnen we niet blijer krijgen en zij blijft bordjes van de band af vissen. We rekenen 25 bordjes af en gaan dan met de metro terug naar huis. Het is ondertussen donker en de stad is nu nog indrukwekkender door alle neonverlichting. In het hotel doen we nog een snelle douche en gaan dan lekker naar bed.

22 juli
Niet iedereen heeft vannacht goed geslapen (jetlag), maar om half 11 stapt toch iedereen fris en vol goede zin de taxi in richting het Deoksugung Palace. Daar schijnt om 11 uur namelijk een spectaculaire wisseling van de wacht te zijn. Maar als we daar aankomen, is het wel heel erg stil en zien we een bord staan dat het op maandag gesloten is. Jammer! Aangezien we toch een kwartier te vroeg zijn en we het Gyeongbokgung Palace zelfs door de smog heen kunnen zien, besluiten we in een snel tempo daarheen te lopen om daar de kleine variant van de wisseling te zien. We redden het net! Het is lang niet zo indrukwekkend als hoe die van Deoksugung is beschreven, maar toch leuk om te zien en te horen. Dan kijken we naar de blije koppies van de mannen, die op de foto mochten met de 'Samoerai'. Dex zegt: 'Dit was echt een droom van mij!' en dat maakt alles weer goed!
We lopen het hele stuk in rustig tempo terug en belonen de kids met een donut en onszelf met een lekkere koffie. Daarna spelen we nog even in een fontein voordat we in de metro stappen naar het Children's Grand Park. Het is vandaag een warme en zonnige dag en er is daar een leuke waterspeeltuin.
Helaas blijkt bij aankomst ook die vandaag gesloten, maar in de rest van het (gratis) park vermaken we ons super! Er is een soort sprookjesgedeelte, een kunstgedeelte met grote beelden gemaakt van oud-ijzeronderdelen, meerdere leuke speeltuinen, een gave fontein met muziek en een boerderij en dierentuin. Het is er erg groen en wijds opgezet. Wat een oase van rust in die drukke stad! We besluiten dan ook om er de rest van de dag lekker te blijven. De (reis)afstanden tussen de bezienswaardigheden zijn flink en liggen echt niet op loopafstand. We merken dat het daarom met kids lastig is om veel te zien. Maar we passen onze plannen gewoon aan en kiezen ervoor minder te zien en meer te genieten van waar we zijn.
In de speeltuin spelen de jongens vooral met het zand en gaan van de klim- en glijbanen en Féline speelt galgje met ons. Er komt een meisje naar ons toe met haar moeder en zij laat ons haar handjes zien. Op ieder nageltje staat een gezichtje. Ze zegt dat het onze familie is; vader, moeder, zus, broer en baby (gelukkig zit Riff verderop en hoort hij zijn titel niet). Met haar moeder heb ik een gesprekje met handen en voeten en zij laat foto's op haar telefoon zien om dingen duidelijk te maken. Het meisje poetst zich in de tussentijd van gezicht tot teen schoon met een soort sterk ruikende dettoldoekjes en aan het eind van ons gesprek is het zakje doekjes leeg. Dan komt Riff aangehuppeld als een soort zandmonster en de moeder schrikt zich een hoedje. Daar kan geen doekje tegenop! Dit past natuurlijk niet echt in het Koreaanse straatbeeld, haha, maar gelukkig staan er overal kraantjes waar we hem in zijn geheel lekker onderzetten. Als we weggaan staat ze op en geeft ze ons allemaal een hand. 'You Netherlands are so so beautiful. Face so beautiful and so cute', ze wijst naar mij en de kids. En dan zegt ze heel verlegen 'and handsome, hihi' waarbij ze snel naar Rogier wijst. Zo, iedereen blij!
We lopen door naar de dierenafdeling en we zijn echt verbaasd wat we hier allemaal (nog steeds gratis) kunnen zien. Van geiten, schildpadden en vogels tot stokstaartjes en wasbeertjes maar later zelfs olifanten, beren, tijgers, leeuwen en apen! De kids vinden het geweldig, maar krijgen ook last van de warmte. Tijd om terug te gaan dus. In het metrostation eten we een lekker ijsje en we zien al snel dat het nu een stuk drukker is dan we gewend waren. De mensen zijn natuurlijk klaar met werken. Op de grond staat aangegeven waar de deuren van de tram straks zijn en iedereen gaat daar keurig één voor één in een rij staan. Op het bord zien we dat de tram wegrijdt van het vorige station en als het deuntje begint, weten we dat hij er bijna is en snel daarna stappen we in. Ondanks dat werkelijk iedereen op zijn telefoon zit, weten de kinderen toch alle ogen te trekken en zijn ze weer de nodige keren 'stiekem' op de foto gezet. Na twee keer overstappen stappen we uit bij onze halte.
Vanavond eten we Koreaanse barbecue! Dit wordt hier veel gedaan en we zijn dan ook erg benieuwd. We stappen bij een tentje vlakbij het hotel naar binnen, omdat het daar altijd vol zit. We krijgen een klein rond tafeltje aangewezen, waar een barbecue in het midden van het tafelblad zit en gaan zitten op de kleine krukjes er omheen. Ze spreken ze er geen woord Engels, maar de mevrouw legt het ons met haar handen uit. We kiezen twee soorten vlees (beef: lekker veilig!) en de tafel wordt vol gezet met allerlei kleine bakjes met lekkers. Het vlees gaat op de barbecue, dan pak je een blaadje sla in de hand, doet hier wat saus op, pakt met je stokjes het vlees, vervolgens iets wat op gepeperde taugé lijkt en wat ui en knoflook. Ook ligt er een schaar en kimchi, het is de bedoeling dat je dit klein knipt en ook op de sla doet. Hiervoor zijn we na het vliegtuig wat huiverig, maar we proberen het toch. (Yes, morgen ruiken wij net als de rest in de metro!) Van deze stapel maak je vervolgens een rolletje en dit eet je op. En dat is lekker!! Ook de kinderen zijn lekker bezig met hun tangetjes en eten er heerlijk van. Zo heerlijk, dat we zelf twee keer vlees bijbestellen. Wat een gezellige manier van eten is dit met elkaar.
Een wat ouder stel dat achter in het tentje zat, komt nadat zij klaar zijn naast ons zitten. Ze knopen een gesprekje aan en geven de kinderen complimenten over dat ze zo goed eten en goed kunnen barbecueën. Ze zijn geïnteresseerd in onze reis en volgens hem hebben we een perfecte route uitgestippeld. Fijn om even te horen! Buiten spreken twee andere oudere stellen ons aan over de kinderen, ze krijgen allemaal complimenten. We zijn dan ook rete-trots op ze; ze doen het zo goed en gezellig en proberen van alles uit. Echt genieten dit!
Onze kinderen zijn hier sowieso weer een echte bezienswaardigheid, ze staan al op tientallen foto's en filmpjes en mensen stoppen vaak even om te kijken, ze even een aai te geven of een lief (?) woordje te zeggen. We zien hier trouwens maar heel erg weinig kinderen en vragen ons af waar ze zijn of wat ze doen. Zelfs in de speeltuin was er maar een handjevol kinderen.
Terug in het hotel gaan Rogier, Riff en Féline nog even zwemmen en daarna gaan we lekker naar bed.

23 juli
Die jetlag is me wat! Vannacht slapen we weer erg slecht. We worden in de nacht voor uren wakker en in de vroege ochtend vallen we weer in slaap. De kinderen mochten kiezen wat we vandaag in de gingen doen. Ze kozen voor: niets!
Rogier is in alle vroegte al vertrokken voor een bezoek aan het DMZ, waarover later meer. Maar dit is verboden gebied voor kinderen. Ik had een aantal opties gegeven wat we konden doen, maar het liefst wilden ze spelen/ schermtijd in het hotel. Helemaal prima! We zijn na Dex zijn laatste schooldag natuurlijk meteen vertrokken en hij is echt wel moe en die jetlag hakt er bij allemaal ook zeker in. Op het moment dat ik dit typ is het al 12.30 uur en slaapt Féline nog steeds!
Natuurlijk roepen allemaal stemmetjes in mijn hoofd onrustig wat er hier nog allemaal te zien en te doen is, maar ik negeer ze en ga mee in het potje relaxen van vandaag. We spelen daarom Uno, Riff zijn zelfgemaakte memory, maken tekeningen en springen op de bedden. Ondertussen schrijf ik ook deze blog en draai wat wassen in de machine die hier toch staat.
Dan komt Rogier thuis van een indrukwekkende ochtend. Om 8 uur moest hij al bij het verzamelpunt zijn en daarna is hij met een groep van 12 personen vertrokken naar de grens met Noord-Korea. Deze excursie hebben we in Nederland al een paar weken geleden geboekt.
Liever was hij naar de JSA gegaan (waar je echt even Noord-Korea in gaat, oog in oog staat met NK militairen en soms de propagandamuziek van de overkant kunt horen) maar we lazen dat het de laatste maanden nogal onrustig is rondom deze excursies en ze vervallen omdat ze bijvoorbeeld bezig zijn met het opruimen van mijnen. Achteraf geluk dat hij voor deze variant heeft gekozen, want hij sprak vanmorgen een Duitser waarbij de tour al drie keer is afgeblazen.
De eerste stop was bij de Freedom Bridge, waar gezinnen vanuit Noord en Zuid herenigd zijn. De brug is niet meer in gebruik, maar doet nu dienst als herdenkingsplek. De trein die hier van de brug is geschoten staat er tentoongesteld en mensen hangen gekleurde lintjes aan het hek ter nagedachtenis. Hierna is hij naar de derde infiltratietunnel geweest. Er zijn eerder twee tunnels gevonden en dit was de derde en de grootste tot nu toe. Per uur zouden er wel 30 000 soldaten Zuid-Korea binnen kunnen vallen door deze tunnel. Een Noord-Koreaanse overloper heeft het bestaan ervan bekend gemaakt. Later is er ook nog een vierde tunnel ontdekt en men denkt dat er nog wel een stuk of tien tunnels zullen zijn, die nog niet gevonden zijn. Eerst werd hier een (propaganda) introductiefilmpje getoond en nadat telefoons en camera's waren ingeleverd kreeg iedereen in de groep een gele helm op en gingen ze de tunnel in. Het eerste stuk was de onderscheppingstunnel richting de Noord-Koreaanse tunnel, eenmaal daarbinnen was de tunnel maar 1.60 meter hoog bij 1 meter breed. De helmpjes waren geen overbodige luxe, je hoorde ze regelmatig tegen het plafond tikken. Er werd gelopen tot het hek aan de Zuid-Koreaanse kant en vanuit daar kon je dus even de Noord-Koreaanse kant in kijken.
De uitkijktoren stond hierna op het programma en helaas was het erg bewolkt. Hierdoor was het 'spookdorp' van Noord-Korea eigenlijk niet te zien. Dit dorpje is puur een propagandadorp met mooie huizen. Het wordt bewoond door militairen om zo de Zuid-Koreanen te laten zien hoe goed het wel niet is in het Noorden. Daar vlakbij ligt dus ook de JSA, een industrieel complex dat in het verleden gezamenlijk werd gebruikt en de derde grootste stad van Noord-Korea. Na een lunch was de laatste stop bij het meest Noordelijk gelegen treinstation. Dit is ondertussen niet meer in gebruik, maar blijft Zuid-Korea wel onderhouden, voor het geval dat.
Rond 15 uur was Rogier weer bij ons in het hotel en na een uurtje relaxen zijn we met de metro naar de Gwangjang Market gegaan. Deze markt is de oudste van Zuid-Korea en hier werd al gehandeld in 1414. S' avonds komt men hier na het werk streetfood eten op de plastic krukjes aan de verschillende stalletjes. Voor de kinderen zijn dit soort uitjes mega indrukwekkend, maar wat houden Rogier en ik hier toch van! De bedrijvigheid, het gekke eten (varkenssnuiten, varkenspoten, kippenpoten *yep, letterlijk alleen de poten*, levende inktvissen, gedroogde tentakels, nog zwemmende vis en allerlei typisch Koreaanse gerechtjes) alle kleuren, geuren en mensen. Riff werd door vooral oude vrouwtjes bij zijn hand gepakt, over zijn wangen geaaid en tegen alle drie de kinderen werden hele verhalen afgestoken. Ze glimlachen en knikken gelukkig lief terug en moeten er later samen hard om lachen. 'We snappen er echt niets van mam, maar ze blijven maar praten!'. Heerlijk!
Wel zijn ze het er na het zien van al het "lekkers" alle drie over eens: wij eten hier niets! Niets! We ontvoeren ze stiekem een klein tentje in met airco waar we aan het enige tafeltje worden neergezet en dan smullen ze toch lekker mee van de soep, de dumplins en de noodles. Ook mogen ze nog een typisch Koreaans gefrituurde, gedraaide donut als toetje. Smullen geblazen! Op de terugweg nemen we nog een smoothie, om zo wat vitaminen binnen te krijgen. We passen namelijk voor een klein zakje druiven voor 13 euro… Het is hier allemaal prima betaalbaar, maar je schrikt je een ongeluk van de fruitprijzen.
Vanuit de markt lopen we via de Cheonggyecheonrivier een stuk terug naar het hotel. Een fantastisch aangelegd water en stukje natuur, zo midden in de stad. Vroeger liep hier een spoorweg en soms zie je in de rivier de houten railsdelen nog liggen. Het is wel een vreemd gezicht: je loopt zeg maar 'onder' de stad en waant je bij een idyllisch riviertje. Maar zodra je iets meer naar boven kijkt, zie je de wolkenkrabbers en neonlichten. Bizar! Maar het is er super leuk en rustig lopen en bovendien heel gezellig. De Koreanen zoeken elkaar en de verkoeling hier namelijk ook op en er wordt gepicknickt, pootje gebaad en Soju gedronken. We zien verschillende vissen en een schildpad en de kinderen springen over de stepstones van de ene kant van de rivier naar de andere. Bij sommige stenen gaan er zelfs lampjes branden als je erop staat! De afstanden zijn voor Riff soms wat te groot, waardoor ik voor een nat pak ga. Maar ook dat is stiekem best lekker!

24 juli
Vandaag zetten we de wekker op tijd (uchekuckehalftien) want we gaan Seoul verlaten en naar onze volgende bestemming. Nadat alles is ingepakt, stappen we in twee taxi's die ons naar de huurauto brengen. Ilona en Dex worden als eerste afgezet. Ik wil vast gaan inchecken, maar zie maar niet waar ik zijn moet. Oeps.. wij zijn blijkbaar niet bij het juiste adres afgezet en niemand begrijpt wat ik zoek. Rogier is met Fien en Riff ondertussen verdwaald met de taxi met een taxichauffeur die geen Engels spreekt. Haha, ook dit is het goed georganiseerde en beheerste Korea! Gelukkig vinden we elkaar en het verhuurbedrijf al snel terug. De mannen aldaar kijken naar ons vijven, wijzen naar alle koffers en kijken dan bedenkelijk. Ze denken dat het nooit in onze bestelde auto gaat passen. Maar dan kennen ze de Lego-skills van onze Rogier en Dex nog niet! Even passen en meten en gaan met die banaan! (oké, het is best krap aangezien er een gastank in de achterbak ligt. Die hadden we zelf ook even niet bedacht toen we boekten).
Féline en Dex zijn gek op de Harry Potter boeken en films en we gaan daarom eerst nog even een kijkje nemen bij het Harry Potter café in Hongdae. Féline springt bijna net zo hoog als de bezems vliegen, als ze ziet waar we zijn aangekomen. Binnen kijken de kids hun ogen uit, al vindt Riff het wel een beetje spannend. Het is dan ook ontzettend leuk ingericht en gemaakt en er is veel herkenning uit de verhalen. We bestellen een flesje 'gif': een felblauw drankje met glitters erin in een leuk flesje met kurk. Mierzoet en morgen zien hun tongen waarschijnlijk nog blauw van alle kleurstof, maar ze hebben de grootste lol. Na nog wat foto's gaan we dan toch echt op pad, op naar Yangyang!