24 juli
Met onze auto waar nog geen 2000 km op de teller staat, gaan we (na het bezoek aan het Harry Potter café) naar de Oostkust. Een rit van ruim 2,5 uur. Meer dan een uur rijden we nog door de hoogbouw, echt verbazingwekkend hoe groot die stad is. Daarna zien we alleen maar bergen, groen, natuur en verder niets. We rijden van complete drukte naar bijna geen enkel 'leven' om de weg.
En ook in het verkeer worden we ook weer goed betutteld. Zo zegt Kim (zo noemen we onze navigatie) naast het gewone advies, bij iedere afslag 'Let op dat je op de goede weg blijft rijden', herhaalt ze regelmatig wat de maximumsnelheid is, waarschuwt ze voor komende drempels en verkeerslichten op de weg, enzovoort. Tot grote ergernis van de kinderen, want ze kakelt natuurlijk dwars door onze playlist heen. Maar ook de overheid doet eraan mee. Zo staat er om de zoveel meter een flitspaal waar je met knipperlichten én via Kim voor wordt gewaarschuwd. Als je de goede snelheid rijdt op dat punt, plingelt er in de auto een deuntje. Hoera, veel deuntjes voor ons dus!Als we stoppen voor een plaspauze, merken we het ook. Er hangt een digitaal scherm met daarom een plattegrond van de 20 toiletten. Degene die bezet zijn, zijn rood opgelicht en degene die vrij zijn groen. Mócht je dat nou vergeten zijn in de tien stappen die je hierna naar de wc's loopt, dan brandt er gelukkig nog een grote rode of groene lamp boven de deur. Natuurlijk is er ook nog de gewone groen/rode draaischijf op de deur zelf, wanneer die op slot is gedraaid…

Ons hotel, waar onze nieuwe huissloffen al op ons staan te wachten, is weer prima. Het lijkt een beetje op een trekkershut en dat is natuurlijk niet zo gek aangezien we hier tussen verschillende natuurparken zitten. Op de begane grond is er een speelkamer voor kinderen, dus terwijl Rogier incheckt ga ik daar vast heen. Er is een klimtoren en je kunt er ballenschieten. Ook is er een trampoline en een winkeltje. Riff vindt het fantastisch! Dex en Féline staan achter de grijpmachines, die je zelfs als je er geen geld ingooit wel kunt besturen. Ze hebben er goede hoop in dat ze ook op deze manier iets kunnen winnen en ik laat ze lekker in die waan. Qua taal is het wel even behelpen, want ze spreken hier geen woord Engels en ook op de borden en plattegronden is alles in het Koreaans. Toch vinden we, nadat we de spullen in de kamer hebben gezet, het strand! Het is hier zoooo mooi! Een zacht zandstrand, helder water en de hoge bergen op de achtergrond. Het is pas 18 uur, maar het strand is verlaten. Een compleet strand voor onszelf dus! Féline, Dex en Riff gaan even helemaal los. Eerst springen ze nog wat afwachtend over de goven, daarna zwemmen in de golven en tot slot duiken ze er dwars doorheen. Genieten om ze zoveel plezier te zien hebben met zijn drietjes. Als de zon wat ondergaat, krijgt de lucht een mooie lichtroze gloed en is het plaatje helemaal compleet. De jongens bouwen dan nog een groot zandkasteel en Féline probeert visjes te vangen en zoekt mooie schelpen.
Omdat er een pizzatent op de hoek zit, stellen we het eten lekker uit tot de zon ondergaat en laten we ze spelen. Maar als het dan zover is, blijkt deze pizzabar al om 18 uur te stoppen met bakken. Oeps! We zien ook in de omgeving niets dat nog open is en toetsen dan de makkelijkste optie in bij Kim: de Mac. Het is wel 20 minuutjes rijden, maar zo zien we ook vast wat van de omgeving.
We zijn dus erg laat terug in ons hotel. De apen slapen hier met zijn drietjes in een tweepersoonsbed, dus dat is ook nog even stoeien, keten en hun plekkie zoeken. Pas na middernacht valt de laatste in slaap.

25 juli
Omdat we een kort nachtje hebben gehad, maar vooral een heerlijke avond aan zee besluiten we om vandaag weer naar het strand te gaan. We huren een soort podium waarop we kunnen zitten en belangrijker: waar we worden beschermd door een grote parasol. Vergeleken met de Koreanen zijn we wel erg underdressed en we kijken vol verbazing naar hun strandrituelen. Ze komen aan met tassen en armen vol opblaasbanden, dieren, bootjes enzovoorts. Dan: neemt men één Koreaan(se), met bad of onderkleding, een UV-broek (bij voorkeur lang), een UV-shirt (bij voorkeur lang, en anders met lange handschoenen), daarover een zwemvest, op het hoofd een hoed of pet met zo groot mogelijke kleppen (bij voorkeur met een extra gaas of doek voor over het gezicht), soms nog het kapje voor de mond en tot slot de band of het beest waarin gedreven wordt. Briljant!
Volgens ons kunnen ze trouwens best zwemmen, maar better safe than sorry ofzo? Belangrijk om hierbij te weten is, is dat er 2 lifeguards zijn per strandje zijn en er constant een andere lifeguard op een waterscooter langs de ballenlijn vaart. Nog belangrijker om te weten is dat het waterniveau bij deze ballenlijn bij eb slechts tot de knieën is en bij vloed misschien tot aan de buik. Zodra iemand dichtbij de ballenlijn is, staat de guard op. Raakt de zwemmer de lijn aan (met handen) dan wordt er gefloten. Hahaha! Wel lekker veilig in ieder geval.
We hebben er erg om moeten lachen met elkaar. Maarrrr…. Wie het laatst lacht, lacht het best! Want die domme Nederlanders zijn aan het eind van de dag, ondanks het goede smeren, toch verbrand! Maar we hebben een heerlijke dag gehad waarin er veel is gezwommen, gedoken, prachtige schelpen zijn gevonden, er is gevist met het netje en we hebben gefrisbeed en overgegooid. Echt vakantie dus!
Als lunch zijn we voor de beloofde pizza gegaan en die was verrukkelijk! Na deze lekkere dag hebben we bij het hotel een eitje gebakken en zijn we op tijd naar bed gegaan.

26 juli
Zoals ik eerder schreef zitten we hier prachtig tussen allerlei Nationale Parken. Vandaag stond er daarom ook een hike in Seoraksan op ons programma. Een wandeling van een paar uur in de bergen, waar je langs watervallen, beekjes, springs en oude tempels loopt. Maar de moesson denkt daar anders over. Gisteren zagen we op het nieuwsbericht al dat er vandaag véél regen gaat vallen. Maar we hebben nog goede hoop.
Totdat Rogiers telefoon even voor 6en loeit: een waarschuwingsbericht. Door Google Translate weet ik al snel dat mensen vanwege de grote regenval en aardverschuivingen wordt geadviseerd om te 'ontsnappen aan gevaarlijke gebieden zoals aardverschuivingen'. Rogier maakt zich niet zo druk, er is totaal geen paniek of beweging in het hotel te merken en hij slaapt weer rustig verder. Ik wil dat ook wel, maar het lukt niet. Terwijl ik Rogier hoor snurken, heb ik een compleet evacuatieplan bedacht en zie ik ons al gaan. Hahaha, vreselijk toch! Gelukkig val ik ook nog even in slaap en als we in de ochtend de gordijnen open doen zien we inderdaad dat het goed los gaat. We zitten hier midden in het groen en het is een prachtig gezicht, die regen tussen alle bomen.
We bellen even met het gratis toeristennummer 1330, wat je hier overal kunt bellen voor vragen. Zo handig! Deze mevrouw bevestigt ons gevoel; het is geen goed plan om vandaag naar Seoroksan te gaan. Super jammer! Vooral omdat het vandaag onze laatste dag hier is en we het dus niet op een ander moment kunnen doen. We krijgen de tip om naar Gangneun te gaan, de grootste stad in de omgeving. Hier zijn ook onderdelen van de winterspelen in 2018 gedaan. De kinderen herkennen de beertjes die hier overal nog van staan gelijk! Natuurlijk willen ze hiermee op de foto! We zien ook het stadion en de ijsbaan, met daarvoor een mooi kunstwerk van een schaats. We zien bij de toeristeninfo niet echt iets interessants om te doen en zijn ook aan de late kant. Daarom besluiten we naar een warenhuis te gaan. De grote winkelhal is niet zo'n succes: "Mam, kijk eens! Mam, leuk he? Pap, mag ik dit? Ooh, dit hebben ze echt niet in Nederland!" en die verlaten we dan ook snel. De verdieping erboven is wel erg leuk met veel eettentjes, spelhuisjes, een bioscoop en schoonheidswinkeltjes. Rogier en ik eten een soort groot witbrood met noten, siroop en slagroom: lekkerrr!! De kinderen kiezen voor een tosti. Daarna gaan we nog even naar een speelhuis en mogen ze alle drie twee spelletjes doen. Terug in het hotel duikt Dex standaard weer achter de grijpmachine. En ja hoor, het lukt hem nog ook! Aan zijn grijper hangt een doosje van een selfiestick. Briljant, de aanhouder wint! Maar helaas gaat het doosje niet meer los van de grijparm en haalt hij de mevrouw van de receptie erbij. Ook zij krijgt hem niet los, maar geeft alle 3 de kinderen als troostprijs een echte Koreaanse zonnebril. Dex is de koning te rijk. Nu ik dit typ is het al vijf dagen geleden, maar iedere dag gaat de (veel te grote en volgens mij vrouwelijke variant van) de zonnebril op! Daarna gaan we nog even op het dakterras een warme choco drinken en dan is het alweer tijd om in te pakken.

27 juli
Prachtig weer op de planning vandaag! We kunnen het daarom toch niet laten om Seoraksan over te slaan. Om 9 uur zitten we in de auto en willen op de heenweg nog even snel pinnen en tanken. De pin is snel gevonden, maar nadat de melding 'card not accepted' in beeld kwam, werd deze ingeslikt. Oh s***! Gelukkig hing er in het oude kantoortje ook een oud telefoontje en werd er na een paar keer proberen opgenomen. De mevrouw moest even op zoek naar een Engelssprekende collega, maar toen die gevonden was, vertelde ze dat er binnen een half uur iemand zou zijn. We hadden natuurlijk al doemscenario's bedacht waarbij we sowieso tot maandag in Yangyang moesten blijven en we onze reis moesten gaan aanpassen. Maar al binnen 15 minuten was er iemand die de kast opentrok en Rogier zijn pas terug gaf. Wow, wat een snelle en fijne actie!
Door naar de ingang van het Seoraksan National Park, waar we besluiten voor de kortste variant te gaan. Op die manier pakken we toch het park mee, maar zijn we ook nog voor het donker wordt op onze volgende bestemming.
Het park is echt prachtig! Wat een mooi uitzicht op de bergen en rotsformaties en mooie natuur. We zien veel vogeltjes, vlinders, gekke torren, een wandelende tak, een bijzondere 'blaadjesvlinder' en een eekhoorntje. De beren hebben we gelukkig niet gezien. Om 11.50 uur mogen we met de kabelbaan van 1100 meter lang naar boven. Het zweet breekt bij Rogier natuurlijk direct uit, maar de kinderen en ik genieten er mega van: wat een adembenemend uitzicht!! Eenmaal op het platform begint de hike naar boven. De kinderen zijn mega enthousiast en het kost ons moeite ze goed bij elkaar te houden. Stiekem vinden we het ook gewoon hartstikke spannend, drie van die van steen naar steen springende kabouters op zo'n hoogte! Maar ze genieten volop en voelen zich echte avonturiers. De stenen zijn groot en de stappen niet altijd makkelijk, maar het lukt ze om overal te komen! We maken mooie er foto's en kijken onze ogen uit. Bij de ingang stond een bord dat het zicht vandaag niet goed was, vanwege de bewolking. Maar het is helemaal opengetrokken en we kunnen helemaal naar beneden kijken! De wolken die er wel zijn maken het juist extra leuk, want wanneer ben je nou bóven de wolken met je voeten op de grond? We zien de rivier, in de verte het strand en de stad, prachtige bergen en een groot bladerdek van alle bomen op die bergen. Op de terugweg koelen we (tegen de regels in) lekker af in de rivier. Er is inderdaad wat stroming, maar het is er ondiep dus gaan met de banaan! Heerlijk! We eten nog een tosti en dan vervolgen we onze route van vandaag. Wat zijn we blij dat we dit toch nog hebben meegepikt!
Na 1,5 uur is onze volgende stop. In de Lonely Planet had ik al gelezen dat dit er was, maar nadat Féline op school een werkstuk over Zuid-Korea heeft gemaakt, stond het hoog op haar wensenlijstje. We loodsen de kinderen mee naar binnen en nietsvermoedend lopen ze langs de eerste beelden.
"Maar hè?! Dat lijkt wel een …. PIEMEL?!?" Jawel, we zijn in het penispark in Samcheon! Het verhaal is dat er hier sinds er een vrouw was verdronken, de vissers in dit dorp geen vis meer vingen. Totdat er een man in de zee heeft geplast. Sindsdien maakt men hier penisbeelden om de zee vruchtbaar te houden. Tientallen oude beelden, maar ook supergrappige beelden, een fontein, wipwap en bankjes staan hier in het park tentoongesteld. Féline geneerde zich, toen ze er eenmaal was, eigenlijk toch wel een beetje. Ze moest even loskomen voordat er dan toch een lading aan foto's genomen moest worden, waar de gemiddelde Koreaan nog jaloers op zou zijn. Riff had echt de grootste lol, hij rolde zowat het park uit. Bij iedere nieuw ontdekte piemel lag hij helemaal dubbel. Ook Dex vermaakte zich er prima en zag de grappigste situaties voor zich. Na een lekker ijsje was het tijd om de laatste stuk van onze autorit af te leggen. We rijden dwars door de bergen, vaak langs de zee, langs rijstvelden en alles is dichtbegroeid. Wat een mooi land is Zuid-Korea! Ook zien we veel kunst: grote bruggen in de vorm van een schip of grote vis en langs de weg staan verschillende beelden. In de dorpen hangen gigantische kreeften aan de gevels, zijn er restaurants in de vorm van schepen en het geheel wordt afgemaakt met bewegende lichtjes en neonborden. Jammer is de onwijze hoogbouw die je ziet in de steden die wat groter zijn, zo zonde! Na 2,5 uur worden we begroet door de vriendelijke miss Park van het Bellus Rose. Het is al laat dus we duiken na een verbouwing van de kamer lekker ons bed in.