Als de grensbediende mijn paspoort afstempelt, wenst hij me nog snel een gelukkige verjaardag :) Een verjaardag in Bolivië én Chili, super!
Het dorpje San Pedro de Atacama met zijn autoloze centrum is zo gezellig én toeristisch als vermeld in de vele reisgidsen.
Op aanraden van andere reizigers gaan we op zoek naar Hostel Tuyasto, maar belanden bij de buren. We bekomen wat in de zon op ons terras en als ik de vele verjaardagswensen lees op Facebook, mis ik mijn vrienden en familie toch enorm op deze dag. Daardoor installeren we ons ergens op een terrasje op het dorpsplein om te skypen met mijn ouders. Na dit gesprek voel ik mij al beter en heb ik minder heimwee.
De namiddag is al snel gepasseerd, dus zo'n geweldige en spectaculaire verjaardag zoals velen mij wensten op Facebook, is het niet geworden. Ach ja, een mens moet luisteren naar zijn buikgevoel en als ik op dat moment liever met la mama praat dan vulkanen te beklimmen, door woestijnen te cruisen of in meren te zwemmen… dan zegt dat genoeg over de familieband zeker?
's Avonds gaan we nog heel lekker gaan eten in Adobe, het duurste openluchtrestaurant in San Pedro waar ik na het diner met een glaasje rode wijn bij het kampvuur en onder de prachtige sterrenhemel bijna in slaap val op Tims schouder. Aaaaaaaaaaaaah, een betere afsluiter voor mijn 31ste verjaardag kan ik mij niet inbeelden!

San Pedro de Atacama bevindt zich aan de rand van de Atacamawoestijn, de droogste plek op aarde. Gemiddeld valt hier tussen 0,1 en 0,2 mm per jaar. Volgens metingen zijn er plaatsen waar er in geen 400 jaar regen is gevallen. En toch hebben wij, je raadt het nooit, regen gezien! En dit op een geboekte tour naar Laguna Cejar - een lagune met hoog zoutgehalte waardoor je erin blijft drijven, wel zeer koud omwille van gebrek aan zon! - Ojos del Salar en Laguna Trebinquiche, waar je normaal kan genieten van een prachtige zonsondergang met reflectie in de lagune, niet dus, want op dat moment begon het te regenen :(
Gelukkig hebben we de woestijn ook kunnen verkennen in zonnig en dus heel warm weer. Op 21 mei huren we een mountainbike en fietsen 17 km verder naar Valle de la Luna. De hele weg krijgen we compagnie van een Duitse herdershond die al hijgend met ons meeloopt op de snelweg, indrukwekkend hoe lang een hond zonder water kan! Aangekomen bij de Valle de la Luna wordt de 'perro loco' zoals ik hem begon te noemen, opgepikt door een bewaker uit de vallei, want dit is beschermd gebied. De Valle de la Luna dankt zijn naam aan het feit dat het rots-en zandachtige gebied enorm lijkt op de oppervlakte van de maan, omwille van het gebrek aan water.
We fietsen in de hitte op het zandige pad en stoppen verschillende keren om te wandelen door duinen, rotsen en grotten. Wanneer de zon begint te zakken, haasten we ons naar de grote duin, vanwaar je een magnifiek overzicht krijgt over de hele vallei. We duffelen ons warm in, doen extra energie op voor de weg terug met een koekje en genieten van de puesta del sol (Spaans voor zonsondergang). Als de kleuren paars, oranje, roze en geel verdwijnen achter de horizon, zoeken we onze fiets in donker, zetten onze hoofdlampjes op en beginnen aan de weg terug in pikkedonker. Onderweg kunnen we niet stoppen met omhoog kijken naar de duizenden sterren die de nachthemel versieren.
De Atacamawoestijn: een pareltje in Chili!