Als we in El Calafate aankomen gaan we meteen op zoek naar een agentschap waarmee we op de gletsjer kunnen wandelen. Na wat bezoekjes blijkt dat alle tours zijn volgeboekt waardoor we 3 dagen moeten wachten vooraleer we op de gletsjer kunnen. Er met de boot naar gaan kijken kan morgen al, maar avonturiers als we zijn ;) willen we toch echt eens op een gletsjer gewandeld hebben, dus we hebben het ervoor over om 3 dagen te wachten. Ondertussen zijn we dit al een beetje gewend en gebruiken we onze tijd weer nuttig door onze kleren naar de wasserij te doen, te bloggen, online opzoekingswerk te doen voor de rest van de reis, in te loggen op Couchsurfing, een busticket te kopen naar de volgende bestemming, naar de supermarkt te gaan en alle dagen lekkere Argentijnse wijn te drinken.

We kopen hier ook onze eerste souvenir en heel toevallig blijkt de verkoper, Pablo, in onze hostel te verblijven. 's Avonds leren we hem beter kennen terwijl we samen ons eigen potje koken in de keuken. Pablo is een porteño (inwoner van Buenos Aires) die aan het rondreizen is in Zuid-Amerika en ondertussen op verschillende locaties werkt om dan weer verder te kunnen reizen. Hij vertelt ons ook dat hij vroeger hulpkok was en biedt ons aan om voor ons cordero (lam) klaar te maken in de oven. Daar zeggen we uiteraard geen neen tegen! De volgende ochtend heeft Tim buikpijn waardoor hij een hele dag in bed blijft om te rusten. Ik wil heel graag naar het 'Glaciarium', een nieuw en modern museum over gletsjers en ga er dan maar alleen naartoe. Ik leer heel veel bij over ijs, sneeuw, de Patagonische ijskap en zijn vele gletsjers, de anatomie en het leven van gletsjers, hoe gletsjers getuige zijn van de geschiedenis en het klimaat, ontdekkingsreizigers (zoals Perito Moreno, de ontdekker van de gletsjer), de opwarming van de aarde,… en dit allemaal in een ultramodern jasje (3D-films, diorama's, interactieve representaties), echt de moeite! Ik krijg er al honger van om morgen de gletsjer van dichtbij te gaan bekijken. Over honger gesproken, als ik terug in de hostel ben, staat Pablo al klaar om samen cordero te maken. Op 10 minuten schillen we de aardappelen, snijden we de ui, de paprika's en de pompoen in 2 en schikken we deze samen met de lamsbout op een grote ovenschaal. En hup, alles de oven in! Zo snel heb ik nog nooit gekookt! Na een half uurtje druipt Pablo er nog een lekkere kruiden-look-salsa over en alles gaat weer de oven in. Het speeksel loopt al uit onze mond en als we er samen van smullen vergezeld van een lekker Argentijns wijntje, al pratend in't Spaans over reizen in Argentinië, voelen we ons zeer voldaan. Ik neem zeker mee naar huis hoe je op zo'n simpele manier met pure ingrediënten en niet te veel poespas een superlekkere ovenschotel kan bereiden.

Op donderdag is het dan eindelijk zover: the big day on 'The Big Ice'!
We kleden ons lekker warm en wachten tot de bus ons komt oppikken aan onze hostel. Na een tweetal uurtjes rijden krijgen we van op de bus al een eerste blik op de Perito Moreno, impressionant! Dat een gletsjer zo immens groot kan zijn, ongelooflijk! De Perito Moreno is één van de 48 gletsjers die gevoed wordt door de Patagonische ijskap en is 70m hoog, 5 km breed en 30 km lang. Bij aankomst krijgen we eerst een uurtje de tijd om panoramische foto's te nemen van de gletsjer vanop de catwalks. We horen de gletsjer kraken en zuchten, een bewijs van het feit dat gletsjers leven en de ijsmassa zich constant verplaatst in de fjord. Gletsjers smelten en trekken zich daardoor terug, maar deze gletsjer is de voorbije decennia vooral vooruit geschoven. Hoe het komt dat deze gletsjer niet onderhevig is aan de wereldwijde terugtrekking van gletsjers blijft een vraagteken. Door dit fenomeen zie je vanop de catwalks regelmatig grote brokken ijs van de gletsjer vallen, de reden waarom deze gletsjer jaarlijks zoveel toeristen aantrekt. Zelf hebben we dit slechts 2 maal gezien, waarschijnlijk door een gebrek aan zon. Je hoort eerst een donderend geluid waardoor je meteen zoekt over de 5 km lange façade van de gletsjer waar het ijs afbrokkelt, waarna je als in slow motion de grote ijsblok ziet wegzakken in het Argentinomeer. Indrukwekkend!
Na dit spektakel zijn we heel benieuwd hoe het is om op deze gletsjer die dagelijks 1 à 2 meter vooruitschuift te gaan wandelen en hem van dichterbij te leren kennen. Het verschuiven gebeurt voornamelijk in het midden, dus we maken ons geen zorgen.
Met de boot varen we de Brazo Rico over en maken ons klaar voor de wandeling met de gids. We wandelen eerst een uur in de morene en dus vlak naast de gletsjer. Van dichtbij lijkt het wel een grote blok emmentalerkaas met gaten en pieken, maar dan in het wit J Nadat we onze crampons hebben aangedaan zetten we dan uiteindelijk onze eerste stappen op de gletsjer, cool! Ondertussen is het jammer genoeg beginnen regenen, waardoor het zicht op de omringende bergen ons ontnomen wordt door grijze wolken, maar we laten dit niet aan ons hart komen en genieten toch van de unieke ervaring om op een gletsjer te wandelen. Net als de onderwaterwereld lijkt dit landschap van ijs wel een wereldje op zich. We wandelen over heuvels, riviertjes, langs watervallen, meren, ijsgolven,… en dit alles in een spierwitte wereld waarin je regelmatig verrast wordt door crevassen (gletsjerspleten)en ijsgrotten in azuurblauw, cristalblauw, indigo, lapis lazuli, turquoise,… Nog nooit zoveel verschillende kleuren blauw gezien op één dag! In het museum leerde ik dat je deze kleuren kan waarnemen omdat blauw meer energie heeft in het kleurenspectrum en de blauwe photons dus dieper in het ijs kunnen reizen dan geel of rood. Hoe dieper het licht het ijs binnendringt, hoe blauwer het ijs!
Een betere omschrijving dan die van de Nederlandse auteur Ineke Holtwijk in haar boek "Heimwee naar de horizon" kan ik niet geven, dus ik citeer haar even: "De Perito Moreno is met zijn 195 km2 een middenklasser, maar van alle ijsblokken verreweg de imposantste. Het is een kilometers lange geplisseerde, neonblauwe ijswand in het water die ongeveer zeventig meter hoog is. Bij nadere bestudering blijkt het een gevarieerd ijslandschap. Op sommige plekken lijkt de ijsmassa uitvergroot schuimrubber met luchtgaten, op andere is het een woud van reusachtige glasscherven die rechtop staan. Ook de kleur verandert. In de kloven is het ijs knalblauw, alsof God de verfpot heeft laten vallen. Morenen trekken zwarte aderen door de wand en er zijn plekken met oud en stijfgeperst ijs, die paars lijken. Jong ijs is babyblauw en er zijn stukken met knisperende witte ijskristallen. De kleurensymfonie verandert voortdurend van toonzetting, afhankelijk van het moment van de dag, de zon en de plek."
Dit alles is moeilijk op foto vast te leggen en dat heeft ons fototoestel duidelijk ook zo begrepen. Mede door de kou en de regen begeeft onze Canon het midden op de gletsjer en weigert hij nog foto's te nemen. Gelukkig hebben we steeds een kleiner reservetoestelletje mee. In totaal wandelen we zo'n 3 uur op het ijs en aangezien het geen seconde heeft gestopt met regenen, zijn we op het einde helemaal doorweekt en wordt het tijd om terug te gaan. We warmen en drogen gezellig op bij een kacheltje terwijl we getrakteerd worden op cake en koffie. Op de boot terug krijgen we nog een whisky on the rocks, en uiteraard bestaan the rocks uit ijs van de Perito Moreno-gletsjer, een leuke attentie en tegelijk ook een aperitiefje voor de pizza die we 's avonds samen met Pablo zelf bereiden. En zo zit onze tijd in El Calafate er weer op. De volgende ochtend nemen we de bus terug naar Chili, maar niet voor we de eerste keer mate de hierba (kruidenthee) proeven van Pablo, het favoriete drankje van de Argentijnen in het typische houten theekopje met metalen rietje. We zijn alweer een stukje Argentijnse cultuur rijker.