De lucht is zwaar bewolkt wanneer we de volgende dag opstaan. Vanuit de camping lopen er trails het bos in. Het bos lijkt aan de ene kant op ons bos, maar is toch ook weer anders. Grote dikke bomen, mos en kleine boompjes op stronken en bomen die zijn neergevallen, andere onderbeplanting. Je kunt je hier wel beren voorstellen. Aan het bord bij de WC hangt een foto van een zwarte beer die hier wel eens komt kijken wat er in de picknick mandjes her en der te halen valt. Maar er is, ik weet niet of ik het jammer moet vinden, geen beer te zien.
We maken een rondje vanuit de camping, langs smalle paadjes een eind boven de rivier. Door de bomen zie ik het blauw van het water en de ronde stenen in de bedding.
Op de kaart hebben we gezien dat er aan de andere kant van de weg, een eindje verderop, de Thundercreek Walk is. De beschrijving klinkt leuk, eerst over een aantal beekjes, langzaam omhoog. Het is best druk op het pad dat langzaam zigzaggend omhoog naar uitkijkpunten gaat. We zien het blauwe water van het meer achter de dam, bergtoppen met sneeuw. En als onderbeplanting een plantje wat op Mahonie lijkt, maar lang zo groot niet is.
Straks gaan we een begeleide tocht met een ranger maken en ik neem me voor om hem daar iets over te vragen. Het regent pijpenstelen wanneer we naar het bezoekerscentrum rijden. Ik maak een grapje tegen Theo, dat ik de bomen kan horen juichen. De bermen zien geel en overal wordt gevraagd voorzichtig te zijn met vuur.
De ranger staat te wachten in de hal van het gebouw bij de open haard. Het is een heel lange dunne man. Hij ziet er grappig uit met een regenjas tot op zijn enkels en een typische hoed op.
Met een kleine groep lopen we door het bos, waarbij hij ons op allerlei planten en bomen wijst. Het is gestopt met regenen en het is heerlijk buiten. Er zijn verschillende planten met bessen waar, zo zegt de gids, beren dol op zijn. Een planten die niet allen bessen heeft maar ook nog gebruikt kan worden als toiletpapier. Over het plantje wat mij opviel vertelt hij dat het gebruikt werd om wijn te maken. Als ik vertel dat hij nogal op een struik lijkt die bij ons in de tuin staat, kijkt hij in zijn flora. En verhip, het is inderdaad Mahonia aquifolium, al ziet hij er veel kleiner en lager uit.
Wat leuk om de wilde vorm te zien van een struik uit onze tuin, heb ik straks een leuke herinnering aan dit gebied.
Voor we weg gaan eten we nog wat, blikjes spaghetti en brood. Nu we weer een auto hebben kunnen we boodschappen meenemen en gaan we veel minder uit eten, Amerika is al duur genoeg. Deze avond proberen we al een eind richting de Canadese grens te komen. Jammer genoeg vinden we niets betaalbaars, dus overnachten we op een bospaadje. Dit keer laten we de achterklep van de auto een stukje open, hopelijk helpt dat tegen de hoofdpijn die we 's morgens hebben.
Hetty