Als we 's-morgens wakker worden staat er een auto naast die van ons, liggen er kookspullen op ONZE picknicktafel en staat erachter een tent. Toen wij gisteravond al lagen te slapen, zijn anderen ons plekje gaan delen. Mogelijk hadden ze deze plek al gereserveerd en heeft de kampleiding dat niet duidelijk vermeld op het kaartje dat bij deze plek hing. Of ze zagen het enige terreintje waar geen tent of caravan op stond, en dachten dat het onbezet was. We zullen het nooit weten, want voordat zij wakker werden, waren wij al weer vertrokken. Nadat ik voor het eerst in dagen weer eens kon douchen, schoven we de spullen op de tafel opzij, zodat we rustig konden ontbijten, met een prachtig uitzicht op de geërodeerde rotsen aan de andere kant van de weg.
Nadat we gisteren al een paar wandelingetjes aan de oostkant van het park hebben gemaakt, rijden we nu via de Badlands Loop Road naar het westen. De weg volgt de "wall", de honderd kilometer lange, uit geërodeerde piekjes en kloven bestaande overgang van de hooggelegen prairie naar de tientallen meters lager gelegen vlakte van de White River. Het gesteente is tientallen miljoenen jaren geleden gevormd in een ondiepe zee en bestaat uit schalie, een versteende klei, met ontelbare fossielen van dieren die in de zee leefden. Deze schalie verweert gemakkelijk, tot wel centimeters per jaar, waardoor de "wall" zich langzamerhand naar het noorden verplaatst, terwijl de rivier het weggesleten materiaal afvoert. De lagen waaruit het gesteente bestaat hebben verschillende kleuren. De oudste lagen zijn geel, terwijl de jongere afwisselend rood en wit zijn. Deze kleuren dragen bij aan het bijzondere van de pieken.
De weg telt ruim tien uitzichtpunten met parkeerplaats, die we bijna allemaal bezoeken. Ieder punt levert toch net weer een iets ander zicht op het fenomenale landschap en een kans om daar 'unieke' foto's van te maken. We lopen ook de korte Fossil Exhibit Trail, met bronzen afgietsels van fossielen en veel uitleg over de uitgestorven dieren die hier zijn gevonden. De fossielen die in de negentiende eeuw hier zijn gevonden, hebben aan de basis gestaan van de paleontologie in de VS.
Bij één van de uitzichtpunten zien we een kleine slang die zich probeert te verstoppen in een naad tussen twee betonplaten. Om te voorkomen dat hij expres of per ongeluk onder de voet wordt gelopen, help ik hem met een stokje de berm in. Ik ben er wat voorzichtig mee, want ik weet niet of hij giftig is.
Na 35 km buigt de weg af van de "wall" naar de snelweg. Wij kiezen ervoor om het park nog verder te verkennen via een onverharde weg, de Sage Creek Rim Road. Na 40 km komt deze weg bij het gehucht Scenic uit op een asfaltweg, die we naar het zuiden volgen.
Na 6 km is er een afslag, een onverharde weg loopt langzaam omhoog naar het naastgelegen plateau, de Sheep Mountain Table. We komen aan bij een parkeerplaats, waar we naar één kant een prachtig uitzicht hebben. De weg loopt echter verder, met een waarschuwingsbordje dat hij alleen geschikt is voor auto's met voldoende ruimte onder de bodemplaat. We rijden in een SUV met vierwielaandrijving die best wel hoog op de wielen staat, dus deze uitdaging durf ik wel aan. Al na een tiental meters blijkt dat een Jeep of Landrover hier misschien toch wel meer op zijn plaats zou zijn dan een Dodge, maar van keren is op deze smalle weg natuurlijk geen sprake. Verder rijden dus maar. Er zijn zo nu en dan diepe geulen en kuilen, maar gelukkig is alles droog, zodat ik alle obstakels met succes weet te passeren. Ik vind het rijden over dergelijke wegen geweldig, Hetty is er wat minder gelukkig mee. Op het punt waar ook ik het wat te gortig vind worden, is een zijweg waar ik met enige moeite kan keren. Op dit punt heb ik een prachtig uitzicht vanaf de andere kant van het plateau. Dat was wel de moeite waard.
Op de terugweg zie ik op de weg een vrouw lopen met vlak erachter een auto. Het is voor het eerst dat we op deze weg een andere auto tegenkomen, gelukkig op een punt waar we elkaar goed kunnen passeren. Ook dit is geen echte terreinauto. De chauffeur vraagt bezorgd aan me of het nog ver doorloopt.
Als we eenmaal weer op de asfaltweg zijn, rijden we in een half uurtje naar het tweede bezoekerscentrum van het park. Dit centrum wordt beheerd door Indianen uit het naastgelegen reservaat en geeft naast informatie over de geologie en natuur van het park ook uitleg over de cultuur van de indianen. Erg interessant. Vijftig kilometer naar het zuiden ligt Wounded Knee, waar het Amerikaanse leger in 1890 een bloedbad heeft aangericht in een indianenkamp, waarbij 200 nauwelijks bewapende indianen werden neergemaaid. Het bloedbad was de laatste oorlogshandeling in een serie van gewapende conflicten tussen het Amerikaanse leger en Indianen. De militairen werd na afloop een medaille toegekend. Wij gaan echter naar het westen, want we willen Mount Rushmore bezoeken. We zijn nog maar net een brede onverharde weg opgereden of we worden tegengehouden door een dame onder een paraplu met een stopbord in haar handen. Een andere dame ligt uitgeteld in de schaduw van een auto, met een flesje water in haar handen. Het is buiten 35 graden Celcius, dus ik kan me leuker werk voorstellen dan het verkeer te regelen bij wegwerkzaamheden. Na een half uur wachten staan er nog twee auto's achter ons, en komt er van de andere kant een pickup truck met daarachter een rijtje auto's. De truck stopt en verzoekt ons na een paar minuten te volgen. Over een afstand van zo'n tien kilometer wordt hier en daar met groot materieel aan de weg gewerkt. De truck wijst ons de beste route langs machines en zandhopen.
Als de weg na 30 km afdaalt van het plateau naar de riviervlakte, stop ik voor de laatste maal om foto's te maken van de "wall".
We rijden nu over een geasfalteerde weg naar het noorden en komen na een uur aan bij het zeer toeristische Mount Rushmore. Ondanks dat dit een National Monument is, kan ik mijn pasje hier toch niet gebruiken. Het verhaal is dat het museum en het theater gratis te bezoeken zijn, maar dat je moet betalen voor het parkeren, omdat deze faciliteiten niet door de overheid worden verzorgd.
Vanaf de parkeerplaats stap je op een brede galerij met betonnen bogen en vlaggen, die uitzicht geeft op de in de rotsen gehakte koppen van vier voormalige presidenten. Voor de miljoenen Amerikanen die hier jaarlijks lopen schijnt dit een soort spirituele ervaring te zijn, het summum van hun democratie.
Halverwege kopen we een ijsje, naar een recept van president Jefferson, die naast het schrijven van de grondwet, ook ijsrecepten heeft geschreven.
IJsje is echter niet het goede woord, want ik heb bijna een liter softijs in mijn hoorn. Er is hier geen keuze tussen klein, middel en groot, want iedereen krijgt automatisch gigantisch. Ook kinderen lopen met deze ijzen rond, en likken eraan totdat het hun neusgaten uitkomt. Al eerder vertelde ik dat bij McDonald een gigabeker milkshake goedkoper is dan een kleine en dat in veel restaurants frisdrank gratis onbeperkt bijgevuld mag worden. We hoeven daarom niet verbaasd te zijn dat obesitas voor veel Amerikanen een probleem is, en dat begint vaak al op zeer jeugdige leeftijd.
Aan het einde van de galerij is een terras met een prima uitzicht op de vier rotskoppen. Eronder is een openluchttheater waar je 's-avonds het uitlichten van de koppen kunt bewonderen.
We willen weer vertrekken voordat het donker wordt, maar bezoeken wel eerst het museum dat uitleg geeft over het creatieve proces van de beeldhouwer, de honderden mensen die hij aan het werk heeft gezet, en hoe hij de contouren van zijn 1 : 12 modellen op de berg heeft overgebracht. Ook is er veel info over de historie van de VS en de rol die de vier presidenten daarin hebben gespeeld. Erg interessant.
Als we in de schemering van de parkeerplaats wegrijden, zien we op een mals grasveldje naast de weg vier witte berggeiten grazen. Ze trekken zich niets aan van de langsrijdende auto's en de mensen die ze op korte afstand staan te fotograferen. De berggeiten zijn een tijd geleden in dit gebied opnieuw geïntroduceerd en worden uiteraard gemonitord. Eén van de geiten heeft een ouderwets aandoende halsband met radiozender om zijn nek.
Het is al bijna donker als we door de prachtige uitlopers van de Black Hills rijden. Langs een ouder tracé van de weg vinden we een horizontaal plekje om de auto te parkeren. Het is vandaag niet gelukt om een restaurant te vinden om mijn verjaardag te vieren. Dat doen we een andere keer dan maar.
We liggen nog maar net in bed als er een gigantisch onweer losbarst. De lucht is continu verlicht door de flitsen en de regen klettert met kracht op de auto. Ik ben de volgende dag verbaasd dat er geen deuken zijn ontstaan. Het onweer koelt de lucht wel lekker af, waardoor we de rest van de nacht prima slapen.
Theo