Gisteren zijn we vertrokken uit Atherton, op weg naar Cooktown. Als tiener had ik de gedachte om daar ooit te gaan wonen. Veel wist ik niet over deze plaats. In de tijd vóór internet was het minder eenvoudig dan nu om snel informatie te krijgen over een willekeurig onderwerp. Australië leek me wel een aardig land. Er woonden al veel Nederlanders. Een vriendje van de lagere school was er geboren. Ik weet zijn naam nog: Freddie Wetsteijn, al weet ik niet zeker of ik het zo goed spel. Zijn ouders hadden blijkbaar spijt gekregen van hun emigratie en waren teruggekomen naar Schiedam. We verzamelden allebei postzegels, en hij had hele mooie om met me te ruilen, uit Australië.
Op de middelbare school had ik later bij Aardrijkskunde en Biologie meer geleerd over dit land. Met de atlas op tafel had ik gezocht naar een goede plaats om te gaan wonen. Niet in de woestijn, maar aan zee. Niet in een grote, maar in een kleine stad. Geen koude winters meer, maar aan de rand van de tropen. Met deze criteria kwam ik uit op Cooktown. En nu waren we onderweg naar deze plaats. Als je dan toch in de buurt bent, dan moet je maar eens gaan kijken of het beeld dat je als tiener had, wel overeenkomt met de werkelijkheid.
Onderweg zagen we al veel zaken die we nog niet eerder waren tegengekomen in dit land: irrigatiekanalen, kwekerijen met o.a. pinda's, boomgaarden met bananen, mango's, papaya's, citrusvruchten en andere voor ons niet direct herkenbare vruchten en veel activiteiten langs de wegen. Het was duidelijk dat we de outback achter ons hadden gelaten en in bewoond gebied waren beland.
De afgelopen dagen hadden we wat folders verzameld over de streken en dorpen die we passeerden. In Mareeba wilden we een koffieplantage met informatiecentrum bezoeken. We werden vriendelijk ontvangen in een erg mooi gebouw. Rondleidingen werden er helaas niet meer gegeven, voor het bekijken van de korte bedrijfsvideo hebben we moeten betalen en de plantage zelf mocht niet worden bezocht. De koffie op het fraaie terras smaakte echter prima, wat onze teleurstelling wat verzachtte.
De route vervolgde door het heuvelachtige terrein van de 'Great Deviding Range', de 'bergketen' die aan de oostkant van Australië van noord naar zuid door het land loopt. We zijn ergens net boven de 1000 m gekomen. Belgische toestanden dus, maar wel anders en ook mooi. Mijn horloge met ingebouwd kompas en hoogtemeter levert ook hier weer goede diensten.
We hebben het kustgebied inmiddels verlaten en rijden weer een paar honderd kilometer door vrijwel onbevolkt gebied. Doordat het hier heuvelachtig is, en veel vochtiger (er staat meestal zelfs wat water in de kreken die we passeren !), lijkt het niet op de outback die we zo goed hebben leren kennen.
We maken een wandelingetje bij een kreek met zandige strandjes, waar in de weekenden zo te zien gerecreëerd wordt. We kijken oplettend of er hier geen zoutwaterkrokodillen op de loer liggen, want net als in Top End wordt daarvoor ook in deze streek veelvuldig gewaarschuwd.
In Cooktown vinden we een camping in de hoofdstraat. Dat feit alleen geeft al iets aan over de omvang en landelijkheid van het stadje.
We strijken neer op het bierterras van Top Pub, waarover we 's-morgens op de vorige camping iemand al enthousiast hebben horen vertellen. De drankjes en het eten laten we ons prima smaken.
Terwijl ik dit schrijf is het dinsdagavond kwart voor tien en hoor ik geritsel in het bos, een paar meter verderop. Ik doe mijn hoofdlamp aan en zie een zoogdier van zo'n 40 cm lengte over het gras lopen. Vóórdat Hetty hem heeft kunnen zien is hij verderop in het bos verdwenen, en horen we alleen nog maar geritsel. Ik open de app over de fauna van Queensland. De Potorous tridactylus, oftewel in het engels: Long-nosed Potoroo, lijkt het meest op wat ik heb gezien, maar komt hier volgens het verspreidingskaartje niet voor. Deze app kent maar 560 diersoorten, dus mogelijk ontbreekt de Potoroo die ik heb gezien hierin gewoon om welke reden dan ook.
Om verder te gaan met de Top Pub van gisteravond: het is me eindelijk gelukt om honderden foto's te uploaden!
Ik had al enkele malen eerder in supermarkten voor 10$ aan bel/data tegoed gekocht van de lokale provider Amaysim. Om hiervan gebruik te kunnen maken moet mijn telefoon dan wel verbinding kunnen maken met het telefoonnetwerk van deze provider. In de outback is dat slechts sporadisch gelukt. Steeds als er verbinding was, en ik met mijn telefoon een WiFi hotspot kon aanmaken, bleek het datategoed van 1 GB al te zijn verdwenen na het uploaden van zo'n tien foto's, waar dat er honderden zouden moeten zijn.
Ik ben er achter gekomen dat de tientallen apps die op de iPad zijn geïnstalleerd, op de achtergrond grote, en voor mij ongewenste, datastromen op gang brengen zodra de iPad een WiFi verbinding heeft. Er wordt van alles en nog wat ge-update, geactualiseerd, gecontroleerd, gesynchroniseerd en gebackupt, al dan niet via iCloud of de App Store, zodat in een mum van tijd mijn tien dollar is verdwenen. Toen ik dat besefte heb ik vrijwel alle apps een communicatieverbod opgelegd. Dat heeft echt geholpen!
Nadat ik via een SMS-je de vouchercode die op de kassabon staat aan Amaysim heb doorgegeven, heb ik telefonisch mijn tegoed opgevraagd. Dat was netjes de 1024 MB waarvoor ik had betaald. Tien minuten nadat ik een hotspot had aangemaakt, en de iPad daarmee had verbonden, heb ik nogmaals mijn tegoed opgevraagd. Dat bleek nu 1023 MB te zijn. Het geringe verbruik nu is waarschijnlijk veroorzaakt door het binnenhalen van de tientallen Whatsappjes die mijn kinderen in een paar dagen hadden verstuurd. Deze app heb ik begrijpelijkerwijs niet monddood gemaakt.
De resterende 1023 MB heb ik gebruikt voor het uploaden naar mijn MyCloud in Apeldoorn van het grootste deel van de foto's die nog niet waren gebackupt.
Na het kopen vandaag van een nieuwe voucher, nu van 2,5 GB, heb ik ook de resterende foto's in een mum van tijd kunnen versturen. De achterstand is nu gelukkig geheel weggewerkt.
Heeft een paar weken gekost, en heel wat geld, maar ik heb nu een manier ontwikkeld om foto's naar huis te sturen die hier in ieder geval werkt, en hopelijk ook in de volgende landen die we gaan bezoeken.
In het kort:
• koop een SIM kaart van een lokale provider met een groot netwerk en lage kosten per MB
• registreer je via zijn website (dat bleek heel lastig te gaan)
• koop bel- of datategoed
• installeer je op een plaats met goede telefoonontvangst
• maak je IPad monddood, zodat hij alleen maar communiceert als je dat van hem vraagt
• plaats de (micro-)SD kaart van de camera in het speciale Apple kabeltje zodat je de foto's kunt importeren in de iPad
• maak met je smartphone een WiFi hotspot aan
• verbind de iPad met deze hotspot
• upload de foto's naar een veilige plaats in de cloud of naar een NAS zoals MyCloud.
Succes!

Theo