Wat is dat toch relaxed wakker worden, lekker bed, niet te warm, niet te koud, geen haast om weg te komen. Het was het lekker om als een slakje alles bij je te hebben. Maar soms was het wel benauwd en hard slapen. En heerlijk dat je kan douchen wanneer je dat wil. Wel wat anders dan de laatste weken. De zon schijnt buiten, terwijl we de laatste pindakaas en crackers opmaken, koffie drinken en bedenken wat we gaan doen.
Het wordt een museum, het mob museum over de georganiseerde misdaad in de VS en Las Vegas. Daarvoor hoeven we niet al te ver te gaan, we lopen een paar blokken en daar is het gebouw al. Onderweg zien we borden met: vrijdag farm market. De markt zelf blijkt in een hal naast het museum en is niet zo heel erg groot. Misschien leeft gezond en natuurlijk eten hier niet zo. We zijn snel uitgekeken en lopen naar een monumentaal gebouw. Het museum is nogal prijzig, maar we doen het toch maar. Het museum vertelt het verhaal over de maffia. Hoe er door armoede bij Siciliaanse, Ierse en Joodse immigranten een groep is ontstaan die snel geld wilde verdienen. Tijdens de drooglegging met alcohol, later met gokken en drugs. De groepen onderling kregen strijd, met als gevolg veel doden. Dat alles vertelt met behulp van films, foto's en allerlei materiaal. Je kon de muur bekijken waarvoor zeven maffiose waren neergeknald. Er stond een tommy, een soort machinegeweer, waar je zogenaamd mee kon schieten, wat veel mensen erg leuk vonden. Een museum bekijken is nogal vermoeiend en aangezien ze hier in Amerika in het museum meestal geen plek hebben waar je koffie kan drinken besluiten we ons heil ergens anders te zoeken.
Fris en fruitig gingen we naar het volgende gedeelte, waar uitgelegd werd hoe de maffia het hele maatschappij-systeem corrupt maakte. Politie en politiek raakten verziekt en daar werd onderzoek naar gedaan. Wat pas echt effect had toen de ondervragingen live op televisie te zien waren. Televisie was iets nieuws en de verhoren waren echt een sensatie, iedereen zat aan het scherm gekluisterd. De commissie die de ondervragingen deed, reisde heel Amerika af en dit gebouw was één van de plekken waar dat ook gebeurde. Het lokaal is nog zoals het gedurende die tijd was, net een rechtszaal. In de volgende zaal gaat het over hoe Las Vegas is ontstaan en hoe de verstrengeling met de mob (maffia) was. Zo komen we er achter dat het hotel waar we zitten ooit van een bekend maffioos was. Mmmm, zou wel willen weten hoe het nu zit, al is het misschien veiliger om het niet te weten. Het is ook wel heel leuk te lezen wat voor trucjes er zijn om bij de gokspelletjes te sjoemelen. De tijd gaat razend snel, het is een half uur voor sluitingstijd en we zijn nog niet klaar op de tweede verdieping. Jammer jammer, ik loop snel langs wat andere onderwerpen. Probeer nog met een pistool een boef te raken, wat helaas niet lukt. Ren langs de moderne afluistertechnieken en snuffel aan de verfilmingen van de maffia verhalen. Er ligt een lijk, (namaak gelukkig), daarna "ren" ik het winkeltje even door en kijk ik of er nog wat leuks tussen zit, maar nee. Om nog net binnen de tijd buiten te staan.
Tijd om even relaxed uit te puffen is er niet. Gisteren hebben we een buskaartje gekocht wat vierentwintig uur geldig is en we hebben nog een uur. We hebben haast, er is namelijk een eind verderop Amerika's grootste souvenirs shop, waar we even een blik binnen willen werpen.
Het lukt allemaal en twintig minuten later staan we in een winkel die dan wel de grootste mag zijn, maar ook de meest waardeloze. Helemaal happy dat we daar geen nieuw buskaartje voor hebben gekocht hoppen we weer op de dubbeldeksbus terug. Die buschauffeurs hier en ook bij de Grand Canyon kletsen, maken opmerkingen en grapjes via de intercom. Ik vind het wel opvallend anders dan in andere landen.
Weer in de buurt van ons hotel besluiten we een andere kant van de wijk te gaan bekijken. Daar staat een complex met containers waar aparte winkeltjes en restaurantjes in zitten. Ervoor staat een gigantisch grote bidsprinkhaan dreigend met z'n poten te zwaaien op de maat van de muziek. Mijn haren staan recht overeind en ik maak een sprongetje van schrik als er ineens twee gigantische steekvlammen uit zijn antennes komen. Zo te zien ben ik niet de enige want er staan mensen die het aankomende publiek in de gaten houden en breeduit grijnzen. Die containerwinkels lijken erg op wat we in Nieuw Zeeland hebben gezien in Christchurch.
Deze laatste dag in Amerika gaan we uit eten in ons eigen hotel, waar we eerst onze weg banen langs alle gokautomaten. De keuken is daar vierentwintig uur per dag open. Het zit erop, onze vakantie. Voor de laatste keer pakken we onze rugzakken in, gooien versleten schoenen en kleren weg. Tijdens deze vakantie heb ik heel wat boeken geruild en ik heb daardoor andere verhalen van lokale schrijvers gelezen. Dat was echt een verrijking, de laatste boeken die ik gelezen heb laat ik achter. De tas met boeken die ik heb gekocht en de boeken die ik aan bekenden wil geven is al zwaar genoeg. We zetten de wekker en laten voor de zekerheid de gordijnen open zodat de zon ons kan wekken.
Hetty