Een beetje verbaasd staan we naar de auto te kijken die een paar honderd meter verderop staat. Die moet ons vannacht zijn gepasseerd op ons stille plekje, en daar hebben we niets van gemerkt. Zo te zien zochten ze ook een plekje om te slapen in dit kale landschap. Wanneer we de rails over rijden zie ik dat er een gele toorts tussen de rails staat van een meter hoog. Ik geloof niet dat hier onlangs nog treinen hebben gereden.
We rijden de National Bison Range op. We zijn te vroeg, om negen uur gaat het bezoekerscentrum pas open. We rijden alvast wat rond. Er is een picknickplek met tafels en wc's in een mooi groen gazonnetje. Het steekt nogal af tegen de verder droge gele omgeving.
Als het bezoekerscentrum open is bekijken we een film over het ontstaan en beheer van de Bison Range. We mogen zonder betalen binnen met onze pas die we eergisteren gekocht hebben. Het gebied bestaat uit heuvels en dalletjes met een riviertje aan één kant. Het meeste bestaat, zoals verwacht, uit prairie. Het is droog, het gras is geel. De prairie ziet er anders uit dan wat ik zag in de botanische tuin. Minder bloeiende planten en het gras is minder dik, ik zie de grond er tussen. Misschien door begrazing, door droogte of doordat het een andere plek is. Er zijn meerdere kuddes op de range, die rouleren over het terrein, lazen we in het bezoekerscentrum. Met de auto rijden we een 19 mile lange weg die door het terrein kronkelt. Het eerste wat we zien is een roedel herten, zover weg dat we niet kunnen zien welke soort het is. Dan zien we een donkerbruine bobbel, wat een eenzame mannetjes bizon blijkt te zijn. Hij probeert ons te negeren, zeker al meer auto's gezien. Over de witte weg gaan we heuvelopwaarts waar tegen de helling een kleine kudde vrouwelijke bizons loopt met kalfjes. Eén bizon is een zandbad aan het nemen, het zand stuift alle kanten uit. Er zijn meer van die kale plekken langs onze route. Het doet me aan één van de boeken van Laura denken, waarin ze zo'n plek beschrijft. Op die plek bloeiden allemaal viooltjes, maar hier is het daar te droog voor en te laat in het jaar waarschijnlijk.
Bij een kreek loopt een bruine zwarte beer op zoek naar bessen, die net uit het beeld verdwijnt als Theo zijn camera grijpt. Hoger en hoger komen we, waar een bord staat over het gigantische meer dat hier heeft gelegen. Dat verhaal kennen we van de film in het Ginkgo museum en de Dry Falls. De heuvel waar we op staan was toen een klein eilandje in het honderden meters diepe meer dat tot aan de horizon doorliep. We mogen hier uit de auto, wat we natuurlijk graag even doen om een paar trails te lopen. Er staan prachtige Pandora dennen met naalden die zo lang zijn als mijn hand.
Over de kam gaan we naar de voet van de volgende heuvel, waar we naar de top lopen. Hier staan picknicktafels en toiletten. We willen een helling af over een paar stenen wanneer we plotseling geratel horen. Ai, we deinzen gelijk terug, een ratelslang. Ik kijk nog eens goed, maar hij zit goed verstopt onder de stenen. En het lijkt ons niet verstandig om die op te tillen. Met een respectabele boog gaan we om het beestje heen.
Als we weer naar beneden rijden beseffen we hoe groot en diep dat meer ooit geweest moet zijn. Wat een geweld moet dat geweest zijn toe die dam van ijs brak en in enkele uren het meer met geweld leeg liep en daarbij het land kerfde. Grond meenemend in het geweld en het reliëf drastisch veranderde.
Beneden is het groener, met loofhout naast een meanderend riviertje. We zien pronghorns, mule deer en een groep elken, waarvan een mannetje met zijn enorme gewei zich gedroeg als een eland. Tot zijn buik in het water staand stond hij te eten van de lekker sappige waterplanten.
Weer terug bij het bezoekerscentrum viel ons op dat de vlag weer gewoon in top was. Dagenlang zagen we hem halverwege hangen. In het picknickgebied gaan we brunchen, om daarna weg 90 te volgen, richting Yellowstone.
Het gebied om ons heen verandert, wordt ruiger en groener. Na Bozeman gaan we van de snelweg af om via een onverharde weg door een National Forest steeds verder een dalletje in te rijden. Waar we tussen de bomen een vlak stukje proberen te vinden. Onder ons zien we een stinkdier wegsprinten, dat is de tweede levende die we zien.
Het is wel een beetje spannend zo, in dit berengebied, maar we slapen lekker.
Hetty