Tsjonge.. alleen over de Inca Trail zou ik al een heel betoog kunnen schrijven. De ARBO van de porters (als horecamedewerker heb je het in Nederland zo slecht nog niet), de overkill aan toerisme (als je een hoop dikke Amerikanen wilt zien proberen te exercisen, is dit de locatie. De Inca Trail hoor je nou eenmaal te doen, of je nou kan wandelen of niet) en de logica van de route (waarom gaan we niet gewoon om de berg heen?!) zouden allen de revue doen passeren. Maar omdat ik jullie niet het idee wil geven dat het allemaal beroerd was en ik het wel gezellig wil houden, slaan we dat stuk lekker over. De Inca Trail heeft zijn naam natuurlijk niet aan bovenstaande te danken, maar is zo populair geworden door de prachtige route, met prachtige omgeving.. en als het een beetje meezit, als beloning een geweldig uitzicht over Machu Picchu (deed het niet).

Samen met één groepsgenoot zijn we aan de vierdaagse trek begonnen. Deze meid was gelukkig van onze leeftijd en mijn tempo, dus paste goed in de groep. De eerste dag was in komen en bestond uit een vijf uur durende wandeling over een Inca plat stuk (beetje omhoog en naar beneden dus). Dag twee was de zware dag, waarbij je vooral mentaal jezelf zo ver moest krijgen om vijf uur lang een soort misvormde trappen omhoog te nemen, terwijl er, door de 4000m hoogte, weinig van je conditie over blijft. Het uitzicht vanaf het hoogste punt, was echter elke verdomde traptree waard. Dag drie was prima te lopen, waarop we vlak bij Machu Picchu ons laatste kamp hadden. Op dag vier moesten we in alle vroegte op, zodat we al vroeg bij de checkpoint zouden zijn. Hier hebben we tot half 6 's ochtends moeten wachten tot hij open ging. Eenmaal open zijn we letterlijk naar boven gerend, zodat we als eerst van het uitzicht konden genieten. En wat een uitzicht. We zagen zo verschrikkelijk weinig dat ik zelfs de eerste 10 minuten naar de verkeerde berg heb zitten kijken. Teleurgesteld zijn we afgedaald naar Machu Picchu, waar het gelukkig voor twee uur is opgeklaard en we toch nog goed hebben kunnen rondkijken. Het magistrale van Machu Picchu, geeft een voldoening aan de gehele Inca Trail. We hebben er dan ook zeker geen spijt van, maar of ik het nog een keer zou doen…

Na Machu Picchu zijn we naar Bolivia vertrokken. Hier zijn we begonnen in Copacabana. Copacabana is een plaatsje aan het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Ik vraag me ondertussen al weken af.. wanneer is een meer bevaarbaar? Als iemand het antwoord voor me heeft. Naja in ieder geval, Titicacameer is de hoogste. Om dit uit te testen, hebben we gelijk een boot genomen naar een eilandje. Op dit eilandje hebben we overnacht, waarna we de volgende ochtend naar de andere kant van het eiland gelopen zijn, om daar de boot terug te pakken. De dag daarna zijn we met de bus naar La Paz gereden.

Vanuit La Paz wilden we (Rogier) eigenlijk maar één ding doen: Death Road. Het is heel hip om daar van af te mountainbiken. Allemaal heel leuk en aardig, tot je de cliff rand over gaat. Dan is het gelijk afgelopen met je. Ik weet niet of jullie de Top Gear aflevering kennen, maar het geeft je een idee. Met knikkende knieën ben ik dan ook begonnen. Al snel bleek echter dat het voor ons Nederlanders, wij kunnen fietsen, eigenlijk helemaal niet zo moeilijk is. Door de grote lading wolken, kon ik ook nog eens niet zien hoe te pletter ik zou kunnen vallen. Allemaal helemaal niet zo eng dus. Naja, behalve dan de terugweg in het busje. Enge wegen met net zulke enge chauffeurs maakte dat nog het spannendste van allemaal.

We hadden al snel in zuid-Amerika besloten dat we hoe dan ook de Amazone wilden doen. In ons initiële plan zouden we dit doen vanuit Brazilië. Langzaam aan komen we erachter dat Brazilië toch echt onbetaalbaar wordt tegen de tijd dat wij er zijn (wk) en deze optie viel dus af. Een goede vervanger bleek Rurrenabaque in Bolivia te zijn. Hier zijn we dan ook na death road naartoe gevlogen. Midden in de hitte en muggen hebben we hier eerst drie dagen jungle gedaan. Samen met een gids zijn we de jungle ingetrokken, waar hij ons heeft laten zien hoe lokale volken in de jungle overleven. Erg interessant. Na de drie dagen jungle, zijn we ook nog de pampas in geweest. Dit is meer wetland, waardoor je veel meer dieren ziet. Zo ook anaconda's. Hadden we in de jungle in Costa Rica alleen een klein schattig gilfslangetje gezien. Nu kunnen we er de wurgslang anaconda en supergiftige zwarte Cobra aan toe voegen. Wat zijn het toch een leuke beesten. Helaas ben ik de laatste dag van de pampas goed ziek geweest. Wij verbleven in een Lodge op palen met daaronder enkele krokodillen. 's Nachts, ijlend van de koorts het toilet op moeten zoeken die buiten zit.. ik raad het niemand aan. Naja, ik ben weer helemaal beter en klaar voor het volgende avontuur. Salar de Uyuni!

Wist je dat:

• In buitenwijken van La Paz Hilter nog erg geliefd is onder gravityspuiters?

• Dat vreemd oogt, aangezien Bolivia het favoriete vakantieland van Israëlieten is?

• Hier met Pasen geen alcohol werd geschonken?

• Wij naar onze eigen lunch hebben mogen vissen?

• De vissen voornamelijk bij mij beten, terwijl ik totaal niet weet wat ik met die beesten moet?

• In La Paz geen lenzen vloeistof is te krijgen?

• Wij in de jungle ons twee jarig samen zijn hebben gevierd?

• Zo'n locatie moeilijk te overtreffen is?

• We nog heeeeeel veel jaren dat gaan proberen?

• Het hier donderskoud is?

• Ik de eerste meters in open water er al op heb zitten? Nog 1998m te gaan

• Er mensen zijn die de 42km van de Inca Trail in plaats van in 4 dagen in 4 uur afleggen?

• Onze junglegids het zo romantisch vond dat wij twee jaar wat hadden, dat hij maar gelijk twee ringen heeft gemaakt en ons 'jungle getrouwd' heeft?

• Rogier zijn ring alweer kwijt is?

• Pacha Mama hier continu geërd wordt? We hebben ondertussen sigaretten, pure alcohol en cavia's geofferd.

Liefs,