Zo, om maar gelijk lekker ambitieus te beginnen, ga ik bij deze proberen om 2 weken en een beetje Cuba in een kort maar krachtig verhaal te zetten. Bare with me. Zoals we van te voren hadden verwacht was internet en Cuba inderdaad geen goede combinatie. Bij het sporadische internetcafe-achtig ding wat we tegen kwamen stonden enorme rijen vol met Cubanen en was het ook nog eens niet te betalen (ongeveer 1 euro.. per minuut!) Naja, dan maar even 2 weken en een beetje geen internet. Beviel best prima eigenlijk.. en de wereld draait daar net zo makkelijk door als bij ons, ook wel eens goed om te zien.

Zoals misschien ook wel te verwachten was, als je door doanepoortje nummer 13 moet, verliep onze reis niet vlekkeloos . Het begin ging nog redelijk, door zware wind hadden we een lichte vertraging, maar dat had de volgende vlucht (Madrid-Havana) ook. Geen issue dus. Het werd was pas een beetje spannend ongeveer een kwartier voordat we in Havana zouden landen. Met ons beste Spaans konden we de piloot natuurlijk prima verstaan en begrepen we niet meer dan het woord Varadero. Zijn beste Engels was ook niet je van het, plus dat de Spanjaarden wat meer gehoord hadden dan enkel Varadero en in rumoer uitbraken.. Tja, wat er precies aan de hand was? Er bleek een vliegtuig stil te staan op de landingsbaan van Havana, waardoor wij moesten uitwijken naar een plaatsje 120 km verderop; Varadero. Daar aangekomen hebben e wee uur uit ons neus zitten vreten in het vliegtuig, voordat duidelijk werd wat het plan de campagne was. Vol tanken en toch nog door naar Havana. 4 uur later stonden we op Havana airport en zowaar, onze taxichauffeur stond er nog J:-)

We hadden besloten om in Cuba te verblijven in casa particulares. Het idee achter een casa particulare is dat mensen met een normale huis-tuin-en-keuken woning en een kamer over, deze kunnen verhuren aan toeristen, dit is voor hun gunstig omdat zij op deze manier aan de toeristen valuta komen, die meer waard is dan de gewone Cubaanse munt. Voor ons is dit gunstig omdat we zo goedkoper dan een hotel verblijven en meer van het echte Cubaanse leven konden meekrijgen. Bij alle casa's hebben we dit als een succes ervaren, al was de ene casa al een stuk meer bedreven in het uitmelken van de toerist dan de andere. Bij onze laatste casa waren we zelfs al gelijk zo'n onderdeel van de familie dat ze niet kon wachten tot we onze kinderen aan haar kwamen tonen. Gelijk geboekt voor volgend jaar dus ;-)

Havana was wel een beetje wat we er van tevoren van hadden verwacht. Een oude stad met veel oude Amerikaanse auto's en op elke hoek van de straat een barretje met een Cubaans bandje en een mojito voor noppes. Na hier enkele dagen rond te hebben gezworven waren we wel weer toe aan wat anders en zijn we vertrokken naar Viñales. Wat ons in de bus gelijk op viel was dat reclame teksten langs snelwegen louter bestaan uit politieke leuzen zoals "Viva la Revolution". Ook een opvallend feitje, snelwegen worden hier niet alleen gebruikt door auto's en bussen, maar ook fietsers, paard en wagen en wandelaars vervoeren zich met regelmaat over deze weg.

Viñales was een schattig dorpje in een prachtige vallei, waar al het vervoer nog te paard of met paard en wagen plaatsvind. Omdat wij natuurlijk niet wilden achterblijven, hebben wij te paard door de vallei gehobbeld. Tijdens deze tocht hebben we onder andere een tabaksboer bezocht. Hij vertelde dat 90% van zijn tabak hij moet verkopen aan de overheid, waarna het voor enorm veel geld aan toeristen wordt verkocht, 10% mag hij zelf verkopen. Als hij meer dan 10% zelf zou mogen houden, had hij stinkend rijk kunnen zijn. Daar echt om te malen, leek hij niet te doen. De overheid zorgde toch ervoor dat er genoeg school en medische instellingen waren, dat kostte nou eenmaal geld. Gelijk had hij ergens ook wel, 99,8% van de Cubanen kan lezen en schrijven, het medisch stelsel is prima in orde (en gratis!) en echte armoede zie je niet. De gedachten achter het socialisme, van wat wij daar meekregen, is, naar ons idee, ook zeker geen slechte. Het jammere is dat je echter nooit zeker weet of Cubanen er echt achter staan of zich verplicht voelen het te zeggen, de angst dat elke straat drie spionnen kent, is groot. In Viñales vierden wij ook oud en nieuw. Met nog steeds een beetje last van een jetlag, hield dit vooral in dat we onszelf met een wekker tot 12 uur moesten wakker houden en daarna zo snel mogeijk ons bed in konden duiken. Echt heel erg was dat niet, in Cuba is het eigenlijk een klein familiefeestje. We hebben 's avonds nog wel een feestdiner met, je raadt het nooit, kreeft gegeten. Zoals de meesten van jullie weten, ben ik (Cindy) al niet zo een makkelijke eter en was dit natuurlijk al een hele happening op zich. Toen we er achteraf ook nog eens achter kwamen dat het illigaal was (Cubanen mogen zelf geen kreeft eten, de overheid verdient te veel aan de export) was het natuurlijk al helemaal rete spannend. De kreeft zelf.. net kip eigenlijk, best lekker. Onze nieuwjaarsduik de dag erna, was er al helemaal één waar geen unoxworst tegen op kan. Aangezien we te ver van de zee zaten, was dit geen optie. We zijn daarom een pikdonkere grot ingegaan, waar ergens in het midden een plas met water was. Met enkel de zaklamp van de gids als verlichting zijn we deze 'natural pool' ingedoken. Toch een ervaring op zich.

Na Viñales zijn we naar Playa Larga (Varkensbaai) vertrokken. Van de mislukte invasie van de Amerikanen zagen we niet zo heel veel terug, al laten de Cubanen wel duidelijk merken wie hier gewonnen heeft. Eigenlijk was Playa Larga gewoon een heel klein vissersdorpje, maar door de leuke casa en de tours hebben we ons hier zeer vermaakt. Samen met de zoon van de casa eigenaar en nog een ander stel zijn we zelfs nog een avond wild wezen stappen. En wild wordt het hier snel, want de rum verkoopt men per liter (€3,50) en de enige blanke dame in de toko (ik dus) werd natuurlijk even verplicht om op het podium te komen om een dansje te doen. Mijn avond kon niet meer stuk. Ook voor Rogier was deze avond noemenswaardig, hij heeft, zo noemt hij dit zelf, thuis nog een klein uurtje met god op de grote witte telefoon gesproken. De volgende dag zijn we samen met de casa eigenaar gaan snorkelen. Terwijl wij snorkelden ging hij, gewapend met een soort speer met een haak, als een echte onderwater Tarzan, op zoek naar onze lunch.

Na Playa Larga zijn we naar Santa Clara gegaan. Dit stelde niet zo veel voor en was door de regen al helemaal niet noemenswaardig. Na Santa Clara zijn we naar Trinidad doorgereisd. Trinidad is een stad zonder enkele vorm van asfalt en oogt daarom nog best middeleeuws. Ook wordt hier nog met een stroomtrein gereden. Toen wij een dagje naar het strand fietste, kwamen wij erachter dat deze stoomtrein een dusdanige warmte afgeeft dat het al het gras om het spoor heen in de fik zet, wat tot best flinke branden kan leiden. Naja, de Cubanen zelf maakte zich er ook niet echt druk om. Verder merkten wij in Trinidad nog een merkwaardig feit op. Wij hebben namelijk het vermoeden dat er ooit een container met Real Madrid prullaria van een boot is gevallen, want zowel de casa's in Santa Clara beschikten over een volledige bestekset met Real Madrid logo en in Trinidad kwamen we de bordjes ui dezelfde serie tegen. Bij navraag bleek telkens de eigenaar hier wel van op de hoogte te zijn, maar wel doordat andere reizigers het hun verteld hadden. Zelf claimden ze dat het gewoon de beste kwaliteit had. Blijkbaar zijn ze daar wel goed in, in Madrid. Vanuit Trinidad zijn we terug gekeerd naar Havana, zodat we de dag daarna naar Cancun konden vliegen. Daarmee kwam ons eerste stukje van de reis tot een eind. Cuba.. machtig mooi en interessant land, waar we zeker geen spijt van hebben.

Nu zitten we in Valladolid, zodat we morgen naar Chichen Itza kunnen. We hopen vannacht een iets betere nacht dan gisteren nacht te hebben. Eerste hostel in Cancun viel ietwat tegen. Een hippie toko waar iedereen rondhangt om drugs te gebruiken, niet echt Rogier's dingetje. Ik voelde me enorm thuis natuurlijk. Mexico is helaas wel hoogseizoen dus privekamer zit er vanavond helaas niet in. Mexico valt helaas tot nu toe nog wat tegen, maar daar komt morgen vast verandering in. Mocht je het tot het einde hebben volgehouden, misschien was het toch niet kort, hopelijk wel krachtig. Nu we fulltime internet hebben, zullen we jullie met wat meer regelmaat op de hoogte proberen te houden.

Oh en, nog een gelukkig nieuwjaar natuurlijk!

Liefs!