Sleetje rijden van een vulkaan. Daar was Rogier geloof ik gebleven. Tja, waar te beginnen? Gelukkig kon het in ieder geval die dag doorgaan, wat door het slechte weer al enkele dagen niet gebeurd was. Aan het begin bleek al snel dat de hosteleigenaar het misschien wat onderschat had, door te zeggen dat het enkel een kleine wandeling naar boven zou zijn. Aangekomen bij de vulkaan, bleek dat we toch echt nog 1200 meter mochten klimmen, met in onze rugzak crampons (google translate noemt het stijgijzers. Het zijn eigenlijk van die type noppen waar je op een voetbalveld niet mee toegelaten wordt), zodat we de laatste 500 meter over ijs ook konden afleggen, fijn vooruitzicht dus. Na net 5 dagen met hoge koorts in bed te hebben gelegen en pas 2 dagen weer beter zag ik er meer tegen op, dan dat ik er naar uit keek, moet ik je eerlijk bekennen. Maar toch zijn we dapper aan de strijd begonnen. Wat trouwens al best een vreemde gewaarwording was, de vulkaan wordt 's winters ook als skiresort gebruikt. We zaten echter nog enkele weken voor de opening van het seizoen. In Oostenrijk vind ik dichte skidorpjes altijd al iets triests hebben, hier zag het er helemaal vreemd uit. De liften zagen eruit alsof ze sinds de jaren 80 niet gebruikt waren en kenden verder ook geen veiligheidsbeugels (jikes). Ik ben benieuwd hoe het er bij de opening van het seizoen eruit ziet.

De wandeling zelf ging eigenlijk nog best voortvarend. We waren wel al gewaarschuwd dat het weer snel om kon slaan en we misschien de top niet zouden halen. En inderdaad, 150m voor het einde sloeg het weer in 1x om. Harde wind en sneeuwval. Aangezien je boven bij de top (naar het schijnt) echt een krater inkijkt en een paar jaar terug dat voor enkele toeristen niet helemaal lekker is afgelopen tijdens een storm, zij kunnen het in ieder geval niet navertellen, mag er met slecht weer echt niet door geklommen worden. Maar weer naar beneden dus. Het gedeelte waar ik vooraf het meeste naar uitkeek. Lekker met een sleetje. Wat ons van te voren niet verteld was, was dat het niet een mooi aangelegde route was, maar meer een kwestie van 'gaan met die banaan en probeer maar te sturen om de stenen te vermijden'. Mijn jaren training op de 'dekkerberg' gaf me hier weinig houvast bij. Uiteindelijk is het gelukkig allemaal goed gegaan en was het ook nog eens leuk om te doen.

Na Pucon gingen we naar Puerto Montt, omdat we daar op een vierdaagse 'cruise' naar Puerto Natales zouden stappen. Puerto Montt zelf was verder niet heel bijzonder. We hebben voor deze driedaagse boottocht naar het zuiden gekozen, omdat je er met de bus al niet heel makkelijk komt en de boottocht heel mooi schijnt te zijn. Het is verder niet echt een cruise te noemen, je vaart eigenlijk gewoon mee op een veerboot. Gedurende hoogseizoen doe je dit met ongeveer 150 toeristen, wij waren met zijn achten. Gelukkig waren het allemaal jonge stellen (of naja jong, ze waren allemaal in de 30.. Wat ze zelf wel jong vonden, tot ze mijn leeftijd hoorden) en hadden we het al snel heel gezellig met elkaar. Het uitzicht op de boot vond ik wel wat tegenvallen, maar het was wel leuk om een keer mee te maken.

In Puerto Natales waren we dan toch echt in Patagonië aangekomen. Van te voren wisten we niet zo goed wat er nog mogelijk was, omdat het daar tijdens het winterseizoen allemaal wat onleefbaarder en minder toeristisch wordt. Torres del Paine, het nationale park, kan je bijvoorbeeld zomers prachtige hikes doen. 's Winters.. het is koud, je hebt weinig zonuren en de slaapplaatsen zijn niet langer open. Omdat wij gelukkig nog net voor het winterseizoen zitten, konden we nog wel naar het park. Het was dan wel een 'japanse tour' waarbij je een dag in een busje zat en veel stops had om foto's te maken. Deze tour hebben we met de acht van de boot gedaan. Het was een heel erg mooi gebied en we hadden gelukkig ook nog eens goed weer. Door de enorme wind die er stond, zo'n 80 kilometer per uur, was het ook nog eens best wel spannend.

Vanuit Puerto Natales zijn we de grens overgaan, Argentinië in. Als eerste stop hadden we El Calafate op de planning staan. Vanaf hier kan je namelijk goed de Perito Moreno gletsjer bezoeken. Nog steeds met zijn achten hebben we dit gedaan. De grote van de gletsjer is best indrukwekkend en we hebben er ook een leuke dag gehad.

Na El Calafate zijn we naar El Chalten gegaan. Dit is een dorpje in het nationale park, waar je goed, redelijk korte, wandelingen kan maken. Of dit ook leuk was gedurende de winter wisten we niet zo goed, maar het was maar 5 uur met de bus, dus de moeite waard om het te proberen. Samen met een frans stel van de boot, zijn we hier naartoe getrokken. De eerste 2 dagen was het weer wat minder en hebben we kleine wandelingen gemaakt. De derde dag heeft het heel de dag gesneeuwd en heb ik Rogier gelukkig zo ver kunnen krijgen een dag lekker niks te doen. Dag vier was het weer echter prachtig. Of naja, de lucht was blauw en er lag een dik pak sneeuw. Koud was het wel. Vol goede moed begon Rogier aan de wandeling. Ik ben hem lichtelijk mokkend, omdat het koud was.. en wie gaat er nou door 30 cm sneeuw lopen?!, gevolgd. Al snel zag ik gelukkig ook wel dat de omgeving in sneeuw inderdaad prachtig was. Ook was het wel vet om de voetstappen van puma's in de sneeuw te kunnen zien. De dag daarna hebben we opnieuw een hele mooie wandeling gemaakt. Daarna had ik wel weer even genoeg van het wandelen en zijn we terug naar El Calafate gegaan.

Vanaf hier was het even lastig. Wat nu? Uiteindelijk wilden we natuurlijk weer terug naar het zuiden. Echt een leuke tussenstop voor Buenos Aires was er niet. Kennelijk houden pinguins ook niet van de kou en trekken die weg van de Argentijnse kust in het zuiden, waardoor er in die plaatsjes weinig te doen is. De bus naar Buenos Aires zag ik echter niet zitten. Deze deed er namelijk 40 uur over. En zo lang stil zitten… ja dat kan ik echt niet. Uiteindelijk hebben we besloten maar gewoon te vliegen. Nog steeds met het Franse stel (of wij nou niet zonder hun konden, of zij niet zonder ons, weet ik ook niet) zijn we in BA aangekomen. Waarover later meer.

Omdat Anne niet zonder kan:

Wist je dat?

• Als je hier een grote aankoop doet je een vingerafdruk moet achterlaten?

• Ze hier een lange siësta kennen?

• Dorpjes dan echt volledig uitgestorven zijn?

• We redelijk hardleers zijn en al meerdere keren voor een dichte deur hebben gestaan?

• Aangifte doen in Chile redelijk onmogelijk is?

• We per ongeluk bij het hoofdkantoor van de politie stonden?

• We per politieauto naar het politiestation gebracht zijn?

• Rogier dit prachtig vond?

• Chileense politieagenten niet kunnen geloven dat er mensen zijn die in Nederland die maar één voor- en achternaam hebben?

• Ik tegenwoordig dus door het leven ga als Cindy Zoetermeer Dolkens?

• We in de grote boot bij de kapiteins mochten kijken?

• Halverwege de tocht een dorpje was waar de boot stopte?

• Dit dorpje geen haven kende?

• De stop dus gewoon betekende dat de boot zijn laadklep open deed en kleine bootjes daar soort van aan konden meren?

• Dit mij een beetje aan die veerpont ramp deed denken?

• Ik niet denk dat mijn moeder dat leuk gevonden zou hebben?

• In El Chalten de zon pas om half 10 's ochtends op komt?

• Ik dit een prachtige uitvinding vindt? Gewoon een ijzersterk excuus om uit te slapen

• We de grote broertjes van Rody en Ciro in de sneeuw hebben gezien?

• Ik het wat zielig vond omdat het er niet zag als hun natuurlijke omgeving?

• Zij het prima naar hun zin hadden?

• We nog maar 3 weken hebben?

Tot de volgende keer!