Goed, omdat Cindy het nodig vindt dat wij zo af en toe ook nog eens foto´s op Facebook zetten en dat deze foto´s dan ook nog eens een beetje mooi (lees bewerkt) moeten zijn, kan ze helaas geen tijd vrij maken om de volgende blog te schrijven en zijn jullie dus met ondergetekende opgezadeld voor het volgende stukje avontuur.

Eens even kijken waar we gebleven zijn, zo te zien zal ik beginnen met Salar de Uyuni. Voor degenen die niet weten wat een ¨Salar¨ is, het betreft hier de grootste zoutvlakte ter wereld (Nee, Makgadikgadi is niet groter, dat zijn namelijk meerdere zoutvlaktes). Voordat we überhaupt bij de zoutvlaktes kwamen, zijn we per bus vanaf La Paz naar Uyuni gereden, een rit van ongeveer 10 boliviaanse uren (15 ¨normale¨uren dus). Naast het feit dat de wegen in Bolivia zeer comfortabel (not) zijn om op te rijden, was onze bus ook nog eens fantastisch onderhouden en deed de verwarming het dus niet. Fijn, als je bedenkt dat op de hoogte waar we ons bevonden (tussen de 3200m en 3700m) het ´s nachts tegen het vriespunt aanloopt. De dikke dekens die we in de bus kregen mochten dus ook niet baten.

In Uyuni hebben we vervolgens een 3daagse tour op de zoutvlakte en de daarom liggende bergen, meertjes en woestijnen geboekt. Met 2 jeeps, wat een (gezellige) groep van 11 personen betekende, een gids en twee chauffeurs zijn we de zoutvlakte op gereden, waar we naast het zien van een heleboel zout ook de verplichte ¨funny pictures¨hebben gemaakt. Ook hebben we die avond nog de zonsondergang op de zoutvlakte bekeken, met ¨foute¨jaren 80 muziek van de chauffeur uit de speakers. Verdere hoogtepunten van de tour waren door algen groen en rood gekleurde meren, flamigos, vulkanen, geisers en slapen op een zoutbed. De laaste nacht had onze touroperator (als enige van de vele) een slaapplek op 50m van de hotsprings, waar wij dan ook ´s avonds heen zijn geweest (en niet de volgende ochtend met de andere 20 jeeps die een driedaagse tour deden). Mochten jullie nu al zijn vergeten dat wij het in de bus koud hadden, dat was het daar ´s avonds dus ook. Dit werd helemaal duidelijk toen, terwijl we in de hotsprings zaten, ons haar bevroor.

De laatste dag zijn wij afgezet bij de grens met Chile, om vandaar uit met een busje naar San Pedro de Atacama (SP) te reizen. De grenspost was in dit geval een klein hutje in het midden van een woestijn, maar gelukkig zat er een kereltje binnen met een stempel om ons officieel uit Bolivia te stempelen, met de mededeling dat de stempel voor Chile in SP zou komen.

Aangekomen in SP bleek al snel dat Chile een stuk meer westers is dan Bolivia. Waar we bijvoorbeeld in Isla del Sol nog 6 euro betaalde voor een privekamer, in SP werd zonder blikken of blozen meer dan 60 gevraagd. Gelukkig wisten we in een achteraf straatje nog een koopje te vinden, 33 euro per nacht zonder eigen badkamer of ontbijt. In SP hebben we vervolgens een sandboard trip gedaan, wat verder niet de moeite waard was om woorden aan te slijten.

De volgende stop was Iquique, waar dus nog niet al te lang terug een aardbeving met een kracht van 8,2 op de schaal van Richter was geweest. Niet dat daar iets van te zien was, aardbevingen zijn daar aan de orde van de dag en de stad is dus wel wat gewend. Iquique ligt op een vlak stukje land op zeeniveau, ingeklemt tussen de Pacifische kust en de Atacama Desert (1100m boven zee). Dit heeft als gevolg dat Iquique een mild woestijnklimaat heeft, met dus eigenlijk altijd lekker weer en geen regen. Een ideale plek om te paragliden, wat achteraf een stuk minder een adrenalinekick geeft dan dat je zou verwachten. Door de wind van zee is opstijgen vanaf de zandheuvel een peuleschil, vervolgens ga je in je stoeltje zitten en laat je de piloot het werk doen.

Na Iquique zijn we naar La Serena vertrokken, een slaperig stadje zo'n 17 uur (of ruim 1300km) ten zuiden van Iquique. Je zit dan nog altijd in wat men noemt "noord" Chile. Vanuit La Serena hebben we een tour gedaan naar het Reserva Nacional Pinguïno de Humboldt. Hier kan je (je raadt het nooit) pinguïns zien, maar ook dolfijnen, zeeleeuwen, cormorants (aalscholvers) en een broertje van de albatros. Gelukkig waren de golven (het park bestaat uit 3 eilanden) net niet hoog genoeg om de boottocht af te blazen, zodat we rustig deinend op golven van rond de 3 meter hoog alle 5 de pinguïns hebben kunnen zien. De rest was waarschijnlijk al naar een warmer oord vertrokken. Daarentegen hadden we wel het geluk om een groep tuimelaars te zien en twee zeeotters die zeer waarschijnlijk binnenkort (of hoelang de draagtijd van een zeeotter ook mag wezen) uitbreiding krijgen.

Terug in La Serena bleek dat Cindy een koorts aan het ontwikkelen was, waardoor we hier iets langer zijn gebleven dan origineel gepland. Uiteindelijk zijn we toch met de bus vertrokken naar het 7uur zuidelijker liggende Santiago de Chile (wat nog steeds noord Chile wordt genoemd). Hier heeft Cindy een beetje kunnen uitzieken en hebben we rustig de stad verkend. Op de laatste dag zijn we nog naar het landgoed en wijngaard "Concha y Toro" geweest, bekend van de "Casillero del Diablo", voor een kleine tour en wijnproeverij. Cindy genood zienderogen van de wijn en claimt nog steeds een kater te hebben ;)

Dezelfde avond zijn we vervolgens met de bus naar Pucon vertrokken, waar we ons nu bevinden. Morgen gaan we een vulkaan beklimmen om vervolgen met een sleetje naar beneden te roetsjen.

Als dat maar goed gaat.

Rogier