Ik ben dr weer. Terug naar zes uur verschil met NL in plaats van zeven. Twee nachtjes geleden aangekomen en welkom thuis geheten. Een van de redenen dat ik hier zo graag terug kom is de hartelijkheid en het gevoel erg welkom en thuis te zijn. Bij voet aan wel werd ik direct door een taxi chauffeur herkend die me op de onuitgesproken maar gewenste locatie afzette. Mensen die ik ken waren blij me weer te zien en ook verrast dat ik er alweer was. Ze wisten dat ik weer terug wilde komen maar dachten eerder aan volgend jaar dan binnen twee weken. Ik besteed tot nu toe al twee dagen aan vertellen waar ik geweest ben, hoe lang ik deze keer blijf en aan het ontvangen van complimenten dat ik er fris en vrolijk uitzie na mijn uitstapje. Een plekje vinden was dit keer wat lastiger (alles vol) maar ook weer niet (van alle kanten geholpen). Ik zit weer op een leuke locatie (boven een restaurant) voor een leuke prijs (zes euro). Over mijn vorige tekst, de blijdschap over het simpele leven ,leg ik bij deze een korreltje zout. Nachtje in bangkok overbrugt in een meerdere sterren hotel voor de prijs van een bamboo hut en ik moet zeggen dat ik me er erg thuis voelde. Het heerlijk vond zelfs en daar totaal niet van opkeek. Een zacht bed, airco, warm water, tv, koelkast en anoniem in een enorm gebouw waar mensen mijn tas de taxi in en uit droegen. Leuk voor een nachtje.

Behalve opgelucht en op mijn gemak is het ook een beetje vreemd om terug te zijn. Het voelde direct alsof ik nooit ben weg geweest terwijl ik best veel land heb bereisd in korte tijd. Naast dat zijn het alle bekende lokale gezichten maar ook een strand vol nieuwe mensen. Tot mijn verassing was er nog een vriend bij aankomst, maar die vetrok helaas de volgende morgen. Deze plek lijkt of is volledig op touristen gebouwd en daar begon de vorige keer tegen mijn vertrek de haatliefde verhouding te groeien. Ten eerste ben je constant aan het kennis maken en afscheid nemen,wat als je er bij stil staat wat treurig kan zijn. Daarentegen kom je wel heel gauw in contact met mensen en ontstaan er snel 'vriendschappen'. Een vriend van een vriend is ook een vriend en als je bij een thai hoort heb je ineens een hele grote familie. Het grappige is ook dat veel mensen mij kennen en aanspreken als ze me ergens hebben zien werken. Gister middag alweer achter de bar gestaan en veel gesprekjes gevoerd met mensen die me vaak een fooi in eigen zak gunnen en me op straat tot kennis rekenen. Dat maakt het hier heel makkelijk om te aarden en niet alleen te zijn. Dat is ook zoiets wat ik zo leuk vind hier. Ik herken mezelf niet als ik ervoor uit kom, maar het is net een klein dorp. Eigenlijk is het ook maar een straat met een paar zijstraatjes. Ik kan op veel plekken aanwaaien als ik wil en een dag blijven plakken. Ik weet wat er gaande is en zij weten dat van mij. Als ik in de middag mijn kamer zo nonchalant mogelijk uit beweeg heeft iedereen die me ziet in de gaten dat ik pas net wakker ben en niet even wat kwam ophalen. Als ik me over straat beweeg worden er geregeld wat how are yous gewisseld en waar ik heen ga. Als ik smorgens binnen kom wordt mijn bestelling al uitgesproken en knik ik van yes. Als ik savonds op mijn vaste plekken verschijn krijg ik zonder vragen een drankje aangeboden.

Een eigenaardigheidje waar ik minder enthousiast over ben is dat ik al direct in een dilemma ben beland. Mijn baantje plus kamer in de strandbar blijkt vergeven voor twee a drie weken. Daarna zou ik er wel terecht kunnen maar als ik daar op wacht moet ik sowieso langer blijven en nu die beslissing vast leggen. Van de barman mag ik nu al voor niks blijven in zijn kamer en wil zelfs wel ergens anders een onderkomen voor zichzelf zoeken. Ik weet niet wat ik er van moet vinden. Mijn thaise kring wil het wederom niet hebben omdat ze daar geen oogje op me kunnen houden en ik weet wederom niet wat ik daar wel of niet mee moet. Momenteel heb ik op de bar gelegd dat ik er wel voor langere tijd wil blijven voor een eigen kamer 'en een inkomen. Ik hoor binnenkort wat daar uit komt. Ook in het restaurant waar ik voorheen zat kan ik weer terecht als er een kamer beschikbaar komt en zelfs in mijn favouriete bar die ik een tijdje terug noemde is er hetzelfde mogelijk. Allemaal voor onderdak en eten en zeer verschillende plekken. Ik vind het erg ingewikkeld. Werken betekend namelijk alle dagen van de week vanaf opstaan tot naar bed gaan. Voordat ik kwam had ik al bedacht dat dit allemaal prima was (geen inkomen en geen uitgaven). Hierdoor kan ik hier zijn en het komt op hetzelfde neer als thuis. Eigenlijk is mijn vakantie al een beetje over,want ik had afgelopen week volgens de planning thuis moeten zitten maar 24/7 op eenzelfde plek en geen geld hebben is toch ergens een beetje beangstigend. En als we het toch al hadden over of het wel of niet nog gekker kon worden: er werd me door een amerikaans stel in KL een baan in china (als docent) voorgesteld wat ik nu ook ineens overweeg. Ik geloof dat ik teveel mogelijkheden heb op dit moment en mijn besluiteloosheid weer op begint te spelen. Gelukkig word ik er hier op z'n tijd aan herinnerd dat ik te veel na denk en het easy moet nemen. Op de een of andere manier helpt dat soms relativeren. Hoe simpel kan het zijn ;)

Nou ben ik duidelijk een grote fan van mijn nieuwe lifestyle maar er begint ook een lichtje op een andere kant te schijnen. Het is hier niet voor niks zo vredig, er wordt van alles niet uitgesproken. Behalve dat het engels zich op een beginners of medium niveau afspeelt is het de bedoeling dat je gewoon geniet. Tot nu toe heb ik daar nog geen enkel probleem mee en dat is ook waarom ik hier zo leuk gevonden word. Ik lach de hele dag net als zij en ik praat rustig wat zeer gewaardeerd wordt. Als ik uit enthousiasme per ongeluk eens wat sneller praat word ik gelijk na gedaan en is het beter om op een ander moment het gesprek te hervatten. Een glimlach is ten alle tijde de key. Er wordt onderling over andere touristen gesproken die niet leuk gevonden worden en aangezien ik daar nog altijd buiten val zie ik er de lol erg van in. Russen zijn bijvoorbeeld standaard niet leuk. Die komen in groepen,spreken geen engels, drinken alleen wat en gaan daarna naar de minimarkt om in te kopen en op hun kamer te blijven zitten. Engelsen worden nagedaan om hun posh accent en mensen die niet drinken zijn zonder twijfel niet gezellig. Vooral mensen die ergens zitten of dansen en daar niet bij lachen (terwijl ze op vakantie zijn) worden niet begrepen.
Veel mensen zijn erg benieuwd naar dat leven van ons wat zich ver weg afspeelt en zouden dat graag even met eigen ogen bekijken en er het liefst wat van zeggen. Wat ik ook nog steeds heel leuk vind is dat er allerlei wijsheden worden gewisseld waar niet over gediscussierd kan worden. Men leert elkaar hoe iets (in het leven) is en dat neem je dan aan. Ik hoor vaak goede punten voorbij komen, maar denk er geregeld ook een beetje anders over. Vragen stellen of knikken is ten alle tijden het beste, er tegen in gaan zeer zeker niet. Het is hier de kunst om zo stabiel of neutraal mogelijk te leven, geen grote uitschieters (blijdschap/verdriet). Ik vind de gedachtegangen die over en weer gaan erg interessant die veelal voortkomen uit het boedhisme. Veel thaise mannen hebben een periode in hun leven als monnik doorgebracht. Als ik het goed heb begrepen kies je voor een periode in het leger of in een tempel om iets terug te geven aan je ouders. Dit zijn ongetwijfeld ervaringen van inspiratie die de kijk op het leven enigzins veranderen en wellicht verrijken. Voor mij is dat hier zijn.
Kortom, ik ben d'r weer, het valt me niet tegen en ik neem nog even een paar dagen de tijd om tot een plan voor de komende tijd te komen. Groet