Gili. Ik heb me dagelijks afgevraagd waar ik nu weer terecht was gekomen, maar het was geweldig! Een drietal schitterde, kleine,en eigenaardige moslimeilandjes tussen Bali en Lombok. Vanuit Gili nog een uitstapje van een paar dagen naar Lombok gemaakt en ook dat was fantastisch. Ik zou er wel drie verhalen over kunnen schrijven, maar die tekst en uitleg bewaar ik voor later. Momenteel heb ik wat anders aan en boven mijn hoofd. I'm leaving on a jetplane namelijk en dit keer weet ik werkelijk niet when i'll be back again.
De treurnis is niet te overzien, maar het besef is ook nog niet helemaal honderd. Ik zal niet over hartkloppingen beginnen maar ik kan momenteel niet anders dan overdrijven.

De vorige keer schreef ik dat ik me aan mijn ticket zou houden, tenzij ik een baan aangeboden kreeg of verliefd werd. Ernstig genoeg is het me beide uit de lucht komen vallen en toch zit ik nu op hong kong airport de nacht te overbruggen tot het vliegtuig me komt halen om me als een katapult terug te schieten naar den lage en koude landen.

Voordat ik daar met slippers en de zonnebril nog in mijn kapsel een voet op amsterdamse bodem zet heb ik gelukkig (om het maar even positief te benaderen) alle tijd om wat ervaringen te verwerken. Alle plaatsen die ik heb bezocht (dat zijn er nogal wat ondanks mijn oponthoud in thailand), de mensen die ik heb ontmoet, vrienden die ik heb gemaakt, gewoonten die ik heb omarmd en gebruiken die me hebben verrast. En al het leuks waar ik zo om heb kunnen lachen of gewoon van heb kunnen genieten.
Zo vond ik het enig om elke dag gevraagd te worden hoe het vandaag met me gaat en wat mijn plannen zijn. En dat er geen mens is die niet van Hollanders houdt (of geen voetballer van oranje op kan noemen). Ik heb de tijd van mijn leven gehad met alle eighties hits waar ongegeneerd naar geluisterd en van gehouden kan worden.
Heb menigmalen gegniffeld om het engels dat geschreven een eigen draai krijgt (lend for sel en friend rice) en niemand die het wat uit maakt. Hoe gezellig het was als de stroom een heel eiland plat legde en de mensen na een joel weer door gaan alsof het de normaalste zaak is,want dat is het ook. dat de katten en honden horen waar ze op dat moment zijn. dat ze Elvis heten en gerust op eigen gelegenheid een rondje langs de kust joggen om daarna weer thuis te komen. Dat de gekko dagelijks bepaalt of je geluk hebt of niet. En zo niet dan maakt hij een grapje.
Dat mensen niet te verlegen zijn om te vertellen hoe mooi ze iemand vinden. Om nog maar te zwijgen over de samenhorigheid, vrolijkheid en behulpzaamheid. En de ontspannenheid. De overtuiging dat je je niet te druk moet maken werkt na enige aanpassing erg aanstekelijk. De uitspraak van de dag over het leven van vandaag en de onzekerheid van morgen.

Het eten,wat overal net even wat anders was, maar overal even smakelijk en vooral vers. Dat als je iets besteld bij buur links en verderop even een ingredient wordt gehaald. En dat je met een bootje uit vissen kan gaan om even later op het stoepje voor het restaurant te bbq' en. Het hele buitenleven en de natuur. Ik heb jungle gezien, bergen, zeeen,zandvlaktes, eilanden, rotspartijen, rijstvelden en prachtige stranden.
De brommer is ook favouriet. Vooral het verplaatsen van hele families vond ik hilarisch. Ik heb gezien dat je met zn drieen op een brommertje kan zitten,maar met vijf is ook geen probleem. Een hele boerderij overigens ook niet. Of een marktkraam met goederen.
Overigens ook vrij normaal om je in spijkerbroek,fleecevest en handschoenen te verplaatsen bij temperaturen waarin wij bijna bezwijken. En alle poncho's die de straat kleuren bij een spatje regen.
Dat mensen vragen wat je nickname is, dat je het niet kan maken er geen te hebben. Ik vond het erg vermakelijk dat ik er op elke bestemming ongevraagd een kreeg toebedeeld, van actually tot chilli, otti en Od.
Hoe bob marley's versie in thailand no woman no cry,no whiskey i die zingt en in bali no woman no rice. En dat het..

Ik stop ermee. Onmogelijk om alles te beschrijven.