Ik zal proberen niet te leuk te doen vanaf hier, maar ik heb het ontzettend naar mijn zin. Eigenlijk te goed voor woorden, maar dat zal vanaf daar gezien wat over de top over komen vrees ik. Ik was nou eenmaal niet bekend met het gevoel van volkomen tevredenheid en kom daar nu, ondanks dat ik aan mijn hutje gekluisterd zit met pillen omdat mijn innerlijk de tijd neemt om te wennen aan gerechten die ik twintig jaar van mijn leven op de rand van mijn bordje heb laten liggen, aardig in de buurt.
Dat hutje is overigens geen enkele straf. De hangmat is inmiddels al redelijk naar me gevormd en de zee staat vandaag tot aan mijn palen. Vandaag is de temperatuur perfect, ik schat zo'n 27 graden, en met een zonnetje op het water en een briesje door mijn kapsel is het een van de aangenaamste middagen. Bij mijn entree in Thailand heb ik het meest geestige boek in lange tijd gevonden en vandaag ben ik toe aan de laatste grap van de dag. Dijkshoorn heet hij. En de keren dat ik hem bij dwdd zag voordragen zapte ik altijd weg. Onterecht merk ik nu en ik raad zijn verzamelwerk aan iedereen met mijn gevoel voor humor aan.
Ko Chang dus. Daar zit ik nu. Het op een na grootste eiland op zo'n vijf uur bussen en een uur varen vanaf Bangkok. Gesetteld op lonely beach op aanraden van Saffier,die ik in Bangkok heb ontmoet. Ik ben samen met Johanna gekomen, waar ik twee weken een kamer mee heb gedeeld in Singburi. Inmiddels delen wij geen stapelbed meer maar een hutje naast elkaar. Ook delen we sinds twee dagen geen volledig verzorgde dagen meer maar ontbijt, een drankje met wifi en de avond. Dat bevalt mij uitstekend. Constant hetzelfde geluid begint mij gauw te kriebelen.
Het weeshuis in Singburi was een leuke ervaring die ik heb afgesloten met met een roze certificaat waar nog de helft van over is. Ik ben begonnen met schilderen van de buitenmuren van het meisjesverblijf. Hoe leuk ook, net als thuis is de lol er na een dag wel vanaf. Behalve dat was het wat vreemd om een vervuilde muur op te leuken terwijl we met z'n allen op het punt stonden door de vloer te zakken. Heb dat ook maar even genoemd en alle tips waren welkom. Ook de toiletten waren allerminst om over naar huis te schrijven en we dachten met elkaar meer van nut te kunnen zijn op een andere manier. Dat schepte een band maar kwam de glimlach niet ten goede. Ik besloot ook les te geven om te ervaren hoe dat was en in de hoop iets te kunnen bijdragen. Het was een bijzondere ervaring die begon met het dierenrijk,overliep in mijn postkaart van Zwolle en eindigde in handjeklap spelletjes in het thais. Vooral dat ik steeds verloor was hilarisch aangezien ik geen idee had wat ik bij bepaalde moves moest zeggen om te winnen. Aan het eind van de week heb ik geholpen met het metselen van een muurtje bij de school. Voornamelijk omdat ik benieuwd was hoe ze dat (alles met de hand) doen en er misschien nog iets van op kon steken. Ik heb nu een aardig idee en het was een matig succes. Voornamelijk omdat al deze buiten activiteiten niet voor witte mensen zijn weggelegd met een zon van 35 graden op je hoofd. Al met al ben ik toch tevreden. Het contact met de kinderen was leuk en ik heb persoonlijk weer iets doorstaan, om het beulen maar voorzichtig uit te drukken.
Dat witte mensen is trouwens een grappig verschijnsel. Het zijn allemaal ' farang' ,vreemdelingen die niet beter weten. Volgens mijn boekje wordt het beschreven als; ze zijn lang,harig en stinken. Ze houden hun kinderen lang op school en wijden hun leven aan het vergaren van rijkdommen. Hun vrouwen zijn ondanks lengte en omvang heel knap. Een farang heeft niet de grote thaise gave van een koel hart (eeuwige glimlach).
Bij de meeste bezienswaardigheden, het openbaar vervoer en het zwembad zie je een bordje buitenlander met een andere prijs als gangbaar. Ze vinden het zelf allemaal heel normaal en het lijkt bijna aannemelijk, maar als je dat in Europa zou proberen ben je nog niet jarig. Ik vind het toch anders op de markt,of in een restaurant (al vind ik dat laatste ook wel een streek).
Mensen vinden ons ook bijzonder wit (weg illusie na zes weken zon), maar in de winkel heb ik al lang ontdekt dat zij in de plaats van zelfbruinende creme witmakende zalf verkopen. Vooral als je blond bent (gouden haren) doe je het hier goed. Onze gids in Singburi, die ons vroeg wat dat toch met buitenlanders en thaise vrouwen is en nadat ik mijn theorie over geld afstak en hij geschokt zijn theorie van de glimlach afstak, liet doorschemeren dat een huwelijk met een buitenlander een goede zet is. Het liefst werd er dan een meisje met gouden haren geboren en als zij zou trouwen zou haar familie de bruidschat ontvangen. Ingewikkeld gebeuren. Of juist ook weer helemaal niet. Ik vind de mensen in ieder geval ontzettend aardig en opgewekt en kom zelfden een sikkeneur tegen. Altijd lachen, behulpzaam en geinteresseerd. Mat name de barmannen in mijn nieuwe favouriete cafe/restauarant/bar/guesthouse/internetcafe/reisbureau waar ik vanavond Loy Krathong mee ga vieren.

Groetjes thuis!