Bijna een maand verder sinds mijn vorige bericht. Ik zit er nog steeds.
Het heeft me al die tijd al verbaast hoeveel er kan gebeuren in een week, die keer op keer totaal verschillend is. De eerste week dat ik hier terug was, was vooral ontspannend en niet te gek. Ik zat boven een Italiaans restaurant, bracht tijd door met een vriend die aan de overkant gesetteld zit en bezocht her en der een feestje. Ondertussen twijfelde ik wat af over de eerder genoemde opties om te concluderen dat ik er niet uit kwam. Overal was wel iets mee en ik kreeg het niet rond. De tweede week sleepte ik mijn hebben en houwen een gebouw verder, naar de plek waar ik voorheen in de bediening had geholpen. Een stuk gezelliger en lawaaiger. Ik sliep in de goedkoopst mogelijke kamer die ik zoveel mogelijk meed. Beneden gebeurd er altijd van alles en ik bracht dan ook graag mijn tijd door in het restaurant waar ik veel aanspraak had. Ik had zo hier en daar wat nieuwe vrienden die altijd na een paar dagen weer vertrokken tot ik in contact kwam met de andere bewoners aka buren van de kamertjes. We vormden een groepje en hadden het reuze naar onze zin. Er was altijd wel iemand een bakje koffie aan het doen als je beneden kwam en we aten en dronken elke avond samen onder het genot van de band die dagelijks een optreden verzorgden. Ik ken de band al sinds ik hier de eerste keer kwam, maar op de een of andere manier was het nu pas dat ik in contact kwam met een van de gitaristen waar ik snel van in de wolken was. En hij van mij.
De afgelopen weken woonde ik met mijn groepje en mijn verkering en dacht ik wederom dat het niet leuker kon worden. Inmiddels weet ik wel beter. De problemen begonnen al op de eerste dag, maar daar probeerde ik me nog niet teveel van aan te trekken. De thaise vrienden (mannen) die ik al deze tijd dacht te hebben spraken ineens niet meer met me. Ik begreep er niks van maar kon er niks aan veranderen. Als ik een poging ondernam liep die nergens op uit. Ook een van mijn beste vrienden, aan de overkant, moest altijd wel ergens heen als ik er aan kwam. Volgens mijn verkering vonden al deze mensen om mij heen mij leuk en waren ze jaloers of teleurgesteld dat ik niet meer beschikbaar was. Daarnaast is het cultureel bepaald dat je respect hebt voor de andere thai door niet naast de vriendin te zitten of mee op te trekken. Ik wist me er geen raad mee en besloot na een aantal dagen berusting weer met (nieuwe) mensen om me heen te kletsen en uit te gaan met mijn vrienden. Dit zorgde voor de nodige strubbelingen tussen mijn thai en mij en ik besloot me weer rustig te houden en een middenweg te zoeken. Een week later deed het volgende probleem zich voor, er was namelijk moeilijk een gesprek te voeren. Negen van de tien keer begrepen we elkaar niet en waren we beide van slag door iets dat we beide niet begrepen. Hij kon in het openbaar niet uiten dat we samen waren omwille van weer iets thais. Overdag konden we niet samen op pad, vanwege wat andere thaien ervan zouden denken. Beneden in het restaurant wordt er over ons gepraat wat ik wel aanvoel maar niet kan verstaan. Ik begreep van alles niet en hij begreep niet waarom ik van alles wilde weten.
Toen mijn vrienden besloten door te reizen en mij probeerde te overtuigen om in hun rijdende wagonnetje te stappen (als in mijn kans van deze plek weg te komen) heb ik het niet gedaan en ze uitgezwaaid. Ik vond nou eenmaal iemand heel erg leuk.
Inmiddels zijn zij alweer een aantal dagen weg en heb ik er al een aantal dagen spijt van. Mijn verkering en ik zijn uit elkaar. Hij wil zijn best niet doen, omdat hij weet dat ik weer weg ga en hij met een gebroken hart achter blijft. Alle plannen die we hadden en wellicht toch al niet realistisch waren, zijn van de baan en hij zit zo in zak en as dat hij me niet meer wil zien. Ik kan mezelf en mijn spullen niet verhuizen, omdat er geen andere kamers beschikbaar zijn en morgen een visarun ga doen,waar ik al voor betaald heb.
Mijn nood plan om op het strand te werken en wonen valt ook in duigen,want ook daar kan ik niet meer terecht sinds uit kwam dat ik verkering had (wat natuurlijk al zo typisch is dat ik het niet meer zou moeten willen). Ik kan telefonisch geen update van de nieuwe stand van zaken doen,want die wordt niet meer beantwoord.
Ondanks mijn verhaal van persoonlijke misere en dat deze laatste week me heel wat streepjes heeft gekost, ga ik hier nog steeds okee en red me goed. Ik vind Thailand en thaien nog steeds de bomb en laat me, na vandaag en morgen kniezen, niet uit het veld slaan. Mijn nieuwe plan van aanpak is het doen van de visarun, voor twee extra weken thailand, een aantal dagen op dit eiland blijven,wennen aan het feit dat ik hier dit jaar niet meer terug kom, dan de zee en weg trotseren op zoek naar mijn groepje ergens in het zuiden. Op 2 maart heb ik een vlucht vanuit KL naar Bali waar ik het laatste stukje van mijn reis ga genieten van wat er ook maar op mijn pad komt.
Ondertussen gaan er al een aantal sollicitatiebrieven de deur uit en krijg ik al een aantal keer terug dat ik helaas niet bij de selectie zit. Nog niks gemist dus. Mijn terug komst laat nu niet al te lang meer op zich wachten en de kans dat ik het weer wijzig is nu wel heel klein.
Tenzij ik hier ineens toch betaald werk vind of verliefd word natuurlijk. Maar laten we daar maar niet van uit gaan.. ;)