Alweer sinds afgelopen zaterdag terug in Kisumu maar nog geen tijd of internet gevonden om de laatste belevenissen te delen. Komt wellicht ook omdat het hier bijna als normaal, als thuisbasis gaat voelen. Dus dat ik niet meer elke keer het gevoel heb dat ik alles moet delen.Maar nu ik bijna ingeburgerd ben komt het einde al eng dichtbij. Aanstaande zondag komt Gijs, wat natuurlijk geweldig is, maar dat betekent ook dat mijn laatste week Kisumu ingaat. En dat is toch ook wel heel erg jammer. De tijd gaat gewoon veel te snel.

Maar First things First. De Finale van het WK is een feit voor onze oranje vrienden. Gisteren heb ik ze natuurlijk flink gesupport. Tegenwoordig heb ik zelf s iets in het Oranje. Samen met Nick (hij verdient een prijs voor beste buitenlandse oranje supporter) ben ik op jacht geweest naar stof om sjaaltje van te laten maken. Op de lokale marktKisumu hebben we knaloranje stof gevonden. We hebben dan nu ook oranje sjaaltjes met een Afrikaans tintje. Een beter souvenir uit Kenya kan ik me niet bedenken.

Maar verder de afgelopen dagen, even graven in mijn geheugen. We gaan terug naar zaterdag. In de loop van de middag vertrokken we met de bus uit Kampala. Een lange reis met een wat onplezierige bordercrossing. Dit is tot nu toe het enige moment geweest dat ik stiekem wel blij was dat k niet alleen was. Je stapt in Uganda uit de bus, je verlaat Uganda en gaat Kenya in en loopt dan weer naar de bus. Op dat laatste stuk ging het mis omdat we niet precies wisten waar de bus zou komen te staan en er allemaal mensen om ons heen kwamen staan en een man begon te gebaren. Een beetje intimiderend. Er is niets gebeurd en na een lekke band zijn we dan ook veilig in Kisumu aangekomen.

Zondag was 4 juli en als je dus het huis deelt met een Amerikaan dan is dat een hele belangrijke dag (independence day). Nick had dan ook verwacht dat er hier wel wat georganiseerd zou worden. Helaas hebben we niets gevonden. Maar zijn we gewoon lekker uit eten geweest en hebben we nog even een biertje gedronken.

Maandag was weer tijd een voor een kleine trip. Het vervolg bezoek aan Ahero. Waar nu met name veel andacht werd besteed aan de gezondheidszorg. Interessanter dus voor Nick als voor mij. Maar erg leuk om weer terug te zijn. Met name ook omdat detwee vrouwelijke medewerkers in Ahero enorm enthousiast zijn en er echt iets moois van willen maken.

Eenmaal thuis bleken Luuk en Marieke over te zijn vanuit Nederland. Luuk en Marieke zijn van Cycling out of Poverty. En dus eigenlijk mijn werkgever. Vandaag hebben we dan ook gezamenlijk met de VBBS naar het marketingplan gekeken. Ik ben lekker op weg en heb nog wat nieuwe input gekregen om het plan verder aan te scherpen en te verdiepen.

Maar zo'n meeting kost altijd veel tijd en energie. Ben dus nu een beetje op de computer aan het prutsen, wacht op mijn avondmaaltje en dan straks op het bankje voor de TV om te zien wie onze tegenstander wordt en dan lekker slapen.